Als je terugkijkt naar de productontwikkeling van de afgelopen paar jaren is het simpel om de nieuwe trend te spotten; Retro. Maar wat is retro eigenlijk? Moeten we hierbij denken aan een schaamteloze kopie van oude producten; of is het een kwestie van "nieuwe wijn in oude zakken"?
Retro design is allereerst geen garantie voor succes. Er falen meer producten door het gebruik van retro-styling, dan dat ze een doorslaand succes zijn. Er zijn echter een aantal voorbeelden te noemen waar het wél goed ging; de Nescafé automaten bijvoorbeeld. Of de Mini Cooper. Maar waarom zijn zij wel succesvol en bijvoorbeeld een Volkswagen Beetle niet? En de Fiat 500 is ook behoorlijk weggezakt nu iedereen er een heeft. Wat maakt die retro-producten, specifiek gezien de Mini, nu zoveel beter of aantrekkelijker dan een vergelijkbaar ander ding?
Laten we eerst uitfilteren wat retro nu precies is. Als iemand aan mij zou vragen hoe de wereld er in de jaren '80 uitzag zou ik simpelweg antwoorden dat de wereld uit doffe pastelkleuren bestond. Mannen droegen gestreepte polo's en de vrouwen liepen rond in bége overhemden en blauwe rokken waar hun bossen schaamhaar onder vandaan kwamen. Het was de periode waarin geweldige klassiekers als de Volvo 480 ES en de Mitsubishi Starion het licht zagen, maar op de een of andere manier zijn de jaren '80 niet retro...
Niemand haalt echter zijn inspiratie uit die periode. Alles was hoekig en de enige frivoliteit die mensen zich veroorloofden was de metallic-kleur van de hoog opgetrokken broek. Voor echt retro moeten we verder terug; de jaren '50. Bevrijd van een aantal oorlogen durfde de mens eindelijk zichzelf te ontwikkelen en daarmee ook de techniek. Hierdoor waren de jaren 50 misschien wel de meest interessante op het gebied van technologie en innovatie.
Mannen die in pak naar het werk gingen en daar de meest waanzinnige dingen verzonnen. Wat dacht je van de anti-conceptiepil? Of de Spoetnik? Het internet stamt ook uit de jaren 50, waardoor we kunnen concluderen dat de jaren 50 de belangrijkste uitvinding ooit heeft voortgebracht. Wat betreft design was alles mogelijk. De vinnen achterop Cadillacs werden steeds absurder en groter, terwijl in Europa het zogenaamde downsizen begon. De Fiat 500 ontstond en de Mini veroverde het continent, terwijl de Hitler-mobiel ervoor zorgde dat de huisvrouwen ongerust thuis zaten te hopen dat hun geliefde niet overstuurd in een boom terecht was gekomen en levend verbrandde terwijl de boerenkool met worst op het vuur stond.
Kleine boodschappenautootjes vervoerden hele families richting het zuiden van Europa en de vrouwen stonden met hun nieuwe Kenwood keukenmixer pannenkoekbeslag te maken terwijl de man in zijn nieuwe sportauto even de buurt ging verkennen. Het was het tijdperk waarin autofabrikanten doorkregen dat het plaatwerk van auto's ook mooi kan zijn en bovendien voor meer kan dienen dan slechts de bescherming van de interne componenten. Ook waren er door alle nieuwe technieken meer mogelijkheden dan ooit. De trend was overigens al snel duidelijk; prominente grille, rond/ovale koplampen, uitgeklopte wielkasten en vooral veel chroom. Een auto was immers ook een statussymbool. Glooiend plaatwerk en kleine raamoppervlaktes maken dat de vervoersmiddelen er plomp en massief uitzagen, met de eerdergenoemde details als vormbreker.
Allemaal prima, fijn en gezegend maar echt inspirerend was deze periode niet. Waarom is de moderne retro-trend dan zo onlosmakelijk verbonden met deze periode? Immers; als een model word gestileerd naar een product uit de jaren '50 is het retro. Is het geinspireerd op de jaren '80 dan is het een hoop roest. Wat is er zo bijzonder aan deze periode? Was het het optimisme? De totale vrijheid? Of heeft het puur te maken met de levensstijl; die toch een stuk eenvoudiger en opgewekter was dan nu.
Het was de innovatie. Omdat er zo weinig regels en wetten waren hadden ontwerpers en vormgevers alle vrijheid van de wereld. Had de oude Mini zo'n enorm succes geweest als we dezelfde veiligheidseisen hadden als nu? Ik dacht het niet. We kunnen dan ook niet zeggen dat retro iets met vormgeving of met stijl te maken heeft. Retro is het overbrengen van de gevoelens van vroeger. De vormgeving is daarbij slechts een middel. Het enorme succes van de Mini en consorten komt dus niet voort uit het feit dat ze er goed uitzien. Het is het gevoel wat de autootjes opbrengen. Dat is ook waarom de New Beetle zo slecht verkoopt en de Mini als warme broodjes. Blijkbaar willen we steeds vaker het gevoel van vroeger terug.
Welcome to the new year. Wish it was the old year...
30-12-2010
18-12-2010
Kerst
De kerst komt er weer aan en er moet me iets van het hart. Ben ik namelijk de enige die dit zogenaamd gezellige feest een ongelofelijk irritante periode van het jaar vind?
Kerst is begonnen om de verjaardag van Jezus te vieren en is in de loop der jaren verandert tot een feest waarbij families bij elkaar komen en genieten van elkaars warmte en aanwezigheid. Waarom hebben we daar de kerst voor nodig? Volgens mij zit er iets goed mis in de familie als je de kerst als excuus nodig hebt om elkaar eens op te zoeken.
En sowieso, waarom zouden we de verjaardag van iemand vieren waarvan het grootste deel van de bevolking (me incluis) überhaupt niet gelooft dat deze bestaan heeft?
Kerst is steeds meer verworden tot een ongelofelijk platgetreden excuus voor winkels en bedrijven om extra winst te maken en te commercialiseren. Het is meer een traditie geworden dan een evenement van de huidige tijd en zoals Citroen al in hun geniale marketingcampagne voor de DS3 zei: "Waarom achterblijven in oude tradities?".
Kerst voegt werkelijk niets toe aan de levenswijze van de mens. Heeft geen sociaal nut en helpt al helemaal niet om de band onderling te versterken. Deze verslechterd eerder; meer dan 40% van Nederland heeft immers aangegeven dat al die verplichte familiebezoeken het meest irritante aan de kerst is. Niet dat het niet leuk/gezellig is met de familie; maar waarom die enorme verplichting? Volgens mij leven we in een tijdperk waarin we allemaal zelf wel kunnen bepalen wat we kunnen en willen doen!
En dat brengt mij op het enige hoogtepunt van de decembermaand; Serious Request van 3FM. Al voor het zevende jaar sluiten drie van de 3FM dj's zich op in een groot glazen huis op een plein ergens in Nederland en draaien ze op betaalde aanvraag nummers om zo geld in te zamelen voor een goed doel. Of je daaraan meedoet of niet is een sociale verplichting noch een manier om jezelf te verrijken, maar de manier waarom het evenement is opgezet is, maakt toch dat je eraan meedoet. Ik vind het heerlijk om overdag de televisie aan te hebben en naar de complete gekte rond het huis te kijken.
Of het nu de smerige verhalen van Giel, de flauwe humor van Coen of de bizarre meezingacties van Gerard zijn; het is amusante televisie en goede muziek gecombineerd. Een gat wat de Voice of Holland inmiddels heeft achtergelaten. Iedereen verdrukt zich voor het glas om een glimp op te vangen van "de drie" en hun envelop met zuur gespaard geld door de brievenbus de duwen. Vooral tijdens de latere dagen lijkt het glas wel een herhaling van de halve finale van FA-cup "89. Alleen dan zonder de doden...
In zes dagen krijgt 3FM het voor elkaar om het hele land bij elkaar te rapen en eensgezind en met een groot gevoel voor samenhorigheid de winter door te komen. Daar hebben we echt geen verzonnen sociaal werker meer voor nodig.
Kerst is begonnen om de verjaardag van Jezus te vieren en is in de loop der jaren verandert tot een feest waarbij families bij elkaar komen en genieten van elkaars warmte en aanwezigheid. Waarom hebben we daar de kerst voor nodig? Volgens mij zit er iets goed mis in de familie als je de kerst als excuus nodig hebt om elkaar eens op te zoeken.
En sowieso, waarom zouden we de verjaardag van iemand vieren waarvan het grootste deel van de bevolking (me incluis) überhaupt niet gelooft dat deze bestaan heeft?
Kerst is steeds meer verworden tot een ongelofelijk platgetreden excuus voor winkels en bedrijven om extra winst te maken en te commercialiseren. Het is meer een traditie geworden dan een evenement van de huidige tijd en zoals Citroen al in hun geniale marketingcampagne voor de DS3 zei: "Waarom achterblijven in oude tradities?".
Kerst voegt werkelijk niets toe aan de levenswijze van de mens. Heeft geen sociaal nut en helpt al helemaal niet om de band onderling te versterken. Deze verslechterd eerder; meer dan 40% van Nederland heeft immers aangegeven dat al die verplichte familiebezoeken het meest irritante aan de kerst is. Niet dat het niet leuk/gezellig is met de familie; maar waarom die enorme verplichting? Volgens mij leven we in een tijdperk waarin we allemaal zelf wel kunnen bepalen wat we kunnen en willen doen!
En dat brengt mij op het enige hoogtepunt van de decembermaand; Serious Request van 3FM. Al voor het zevende jaar sluiten drie van de 3FM dj's zich op in een groot glazen huis op een plein ergens in Nederland en draaien ze op betaalde aanvraag nummers om zo geld in te zamelen voor een goed doel. Of je daaraan meedoet of niet is een sociale verplichting noch een manier om jezelf te verrijken, maar de manier waarom het evenement is opgezet is, maakt toch dat je eraan meedoet. Ik vind het heerlijk om overdag de televisie aan te hebben en naar de complete gekte rond het huis te kijken.
Of het nu de smerige verhalen van Giel, de flauwe humor van Coen of de bizarre meezingacties van Gerard zijn; het is amusante televisie en goede muziek gecombineerd. Een gat wat de Voice of Holland inmiddels heeft achtergelaten. Iedereen verdrukt zich voor het glas om een glimp op te vangen van "de drie" en hun envelop met zuur gespaard geld door de brievenbus de duwen. Vooral tijdens de latere dagen lijkt het glas wel een herhaling van de halve finale van FA-cup "89. Alleen dan zonder de doden...
In zes dagen krijgt 3FM het voor elkaar om het hele land bij elkaar te rapen en eensgezind en met een groot gevoel voor samenhorigheid de winter door te komen. Daar hebben we echt geen verzonnen sociaal werker meer voor nodig.
11-12-2010
Dit is beter
In plaats van een blog, deze week een filmpje. Dat is namelijk een stuk beter dan waarmee ik op de proppen kom...
Klikt u maar
Klikt u maar
04-12-2010
Stellingen
Mick Hucknall heeft meer dan duizend vrouwen versleten in drie jaar. Kruidvat kan de vraag naar haarverf niet meer aan.
Lang leve de FIFA. We mogen blij zijn dat we in de wereld tenminste nog een instantie hebben die precies doet wat we verwachten; voor het geld gaan.
Nederland schijnt Amerikaanse kernwapens te herbergen. Toch mooi dat Balkenende nog iets substantieels heeft achtergelaten.
Opel staat weer op nummer een in de autoverkopen. De Wegenwacht maakt zich op voor een drukke winter.
Jennifer Ewbank door bij the Voice of Holland. Een van de vele bewijzen dat de vergrijzing meer impact heeft dan gedacht.
TNT bereid nieuwe stakingen voor. Zo kunnen de werknemers alvast wennen aan het idee geen werk meer te hebben.
7 illegalen gevonden in een Rotterdamse vrachtwagen; op weg naar Ierland. Dit zegt genoeg over het verval van Rotterdam de laatste jaren.
Italianen niet te spreken over seksistisch spotje Seedorf. Berlusconi heeft zijn verkiezingscampagne daarop teruggetrokken.
Drukste avondspits ooit door mager winterweer. Wat een kleine hoeveelheid wit poeder al niet kan veroorzaken; he Joeri.
Amerikanen beschuldigen WikiLeaks van terreur. Wat was het ook al weer? Woorden zijn sterker dan daden?
Laura Dekker wil dit weekend verder met haar boottocht. Ze is inmiddels schuilend gespot op Pakjesboot 12.
Een Spaanse vrouw claimt eigenaar te zijn van de zon en wil iedereen laten betalen voor het gebruik ervan. Sinterklaas heeft al aangegeven volgend jaar de pakjes niet meer te kunnen betalen.
De Deense volkspartij wil fundamentalisten weren door in een introductiefilmpje blote borsten te laten zien. En nu de Nederlandse politiek al zo erg op die van de Denen lijkt...
Lang leve de FIFA. We mogen blij zijn dat we in de wereld tenminste nog een instantie hebben die precies doet wat we verwachten; voor het geld gaan.
Nederland schijnt Amerikaanse kernwapens te herbergen. Toch mooi dat Balkenende nog iets substantieels heeft achtergelaten.
Opel staat weer op nummer een in de autoverkopen. De Wegenwacht maakt zich op voor een drukke winter.
Jennifer Ewbank door bij the Voice of Holland. Een van de vele bewijzen dat de vergrijzing meer impact heeft dan gedacht.
TNT bereid nieuwe stakingen voor. Zo kunnen de werknemers alvast wennen aan het idee geen werk meer te hebben.
7 illegalen gevonden in een Rotterdamse vrachtwagen; op weg naar Ierland. Dit zegt genoeg over het verval van Rotterdam de laatste jaren.
Italianen niet te spreken over seksistisch spotje Seedorf. Berlusconi heeft zijn verkiezingscampagne daarop teruggetrokken.
Drukste avondspits ooit door mager winterweer. Wat een kleine hoeveelheid wit poeder al niet kan veroorzaken; he Joeri.
Amerikanen beschuldigen WikiLeaks van terreur. Wat was het ook al weer? Woorden zijn sterker dan daden?
Laura Dekker wil dit weekend verder met haar boottocht. Ze is inmiddels schuilend gespot op Pakjesboot 12.
Een Spaanse vrouw claimt eigenaar te zijn van de zon en wil iedereen laten betalen voor het gebruik ervan. Sinterklaas heeft al aangegeven volgend jaar de pakjes niet meer te kunnen betalen.
De Deense volkspartij wil fundamentalisten weren door in een introductiefilmpje blote borsten te laten zien. En nu de Nederlandse politiek al zo erg op die van de Denen lijkt...
22-11-2010
Zijn we onze Alzheimer vergeten?
Als in de zomer de zon hoog staat en er 's ochtends geen auto's gekrabd hoeven te worden, schakelen de televisiestations naadloos over op herhalingen van Cheers! of M*A*S*H. De logica ontgaat mij hiervan. Waarom gaan de zenders er vanuit dat we niet thuis zijn in de zomer? Zitten we liever op het terras, waar we onder het gezoem van Afrikaanse muggen onze theekopjes af moeten dekken? Of gaan we met z'n allen naar de Nachtefteling? Wie weet zijn we wel magazines aan het lezen onder het genot van het zonlicht, tot op het punt dat er een vogel op je blaadje schijt.
De mens is nu eenmaal geneigd om sneller naar buiten te gaan als het zomer is en dat treft de kijkcijfers. The Voice of Holland had bijvoorbeeld nooit zo'n enorm succes geweest als het in de maanden juni en juli was uitgezonden. Het is echter zo, dat wij in Nederland niet de meest fantastische zomers hebben. Dankzij Global Warming was de afgelopen zomer een van de meest waardeloze en koude in de afgelopen 21 jaar. Mensen zitten dus weer binnen en zijn gedwongen te kijken naar iets wat ze allang hebben gezien.
Dat is niet prettig. Je gaat niet naar een restaurant om drie keer eenzelfde gerecht als voor-, hoofd- en nagerecht te bestellen. Een boek wat je gelezen hebt, lees je niet nog een keer. Huiswerk wat je net gemaakt hebt, maak je niet nog een keer. Herhaling is totaal nutteloos. Het maakt ook twijfelachtig. Als iemand je iets vraagt en jij antwoord geeft; dan sta je toch raar te kijken als je een halfuur door dezelfde persoon, hetzelfde word gevraagd. Heb je wel geluisterd? Hoe zit het met je geheugen? Denken de televisiestations nu echt dat we allemaal Alzheimer hebben? Of zijn we zelf vergeten dat we dat hebben...?
Diezelfde warrige gedachtes gingen de afgelopen twee weken door mijn hoofd tijdens de Unicef-actie op RTL4. Aangezien RTL Boulevard het programma is wat hier bekeken word tijdens etenstijd, moesten we gedwongen iedere twee minuten luisteren naar een pleidooi om kinderen te redden van de hongersnood. Nobel streven, maar als ik een keer een sms-nummer en een reden hoor, dan ben ik mans genoeg om te beslissen of ik een sms stuur of niet. Maar nee, Albert en kornuiten roepen om de twee minuten een sms-nummer en tijdens de reclames zien we (een overigens steeds aantrekkelijker wordende) Renate Verbaan met haar zoontje tijdens het eten. Met de woordjes "Hap hap hap" probeert ze haar kroost ervan te overtuigen dat hij een hapje neemt van een stukje vlees.
Heeft Suarez dat toch iets te letterlijk genomen.
Het punt is echter dat die herhaling maakt dat het je gaat tegenstaan. We weten nu wel dat we kunnen sms-en. Iedereen die dat nog niet gedaan heeft gaat dat ook niet meer doen op het moment dat hij/zij het spotje voor de driehonderdste keer voorbij heeft zien komen. Wat is er zo vervelend aan de Carglass-reclames? Niet dat ze zo verschrikkelijk slecht zijn, maar puur dat je ze tijdens ieder reclameblok van iedere zender voorbij ziet komen. Dan gaat het je opeens opvallen dat hij een Ferrari Enzo in elkaar aan het klussen is. En dat het getroffel koppel in kwestie hun auto op een leeg plein hebben geparkeerd en ze dus een wielklem hadden moeten hebben.
Datzelfde geld voor Unicef. Ik was al geen doneur, door deze overdaad aan spotjes en acties word ik het al helemaal niet. Dus laat me met rust en laat Renate gewoon weer programma's in bikini presenteren...
P.S. Als de definitie van cultuur "schreeuwen" is, mogen we blij zijn dat er flink op die takkeherrie gekort word...
De mens is nu eenmaal geneigd om sneller naar buiten te gaan als het zomer is en dat treft de kijkcijfers. The Voice of Holland had bijvoorbeeld nooit zo'n enorm succes geweest als het in de maanden juni en juli was uitgezonden. Het is echter zo, dat wij in Nederland niet de meest fantastische zomers hebben. Dankzij Global Warming was de afgelopen zomer een van de meest waardeloze en koude in de afgelopen 21 jaar. Mensen zitten dus weer binnen en zijn gedwongen te kijken naar iets wat ze allang hebben gezien.
Dat is niet prettig. Je gaat niet naar een restaurant om drie keer eenzelfde gerecht als voor-, hoofd- en nagerecht te bestellen. Een boek wat je gelezen hebt, lees je niet nog een keer. Huiswerk wat je net gemaakt hebt, maak je niet nog een keer. Herhaling is totaal nutteloos. Het maakt ook twijfelachtig. Als iemand je iets vraagt en jij antwoord geeft; dan sta je toch raar te kijken als je een halfuur door dezelfde persoon, hetzelfde word gevraagd. Heb je wel geluisterd? Hoe zit het met je geheugen? Denken de televisiestations nu echt dat we allemaal Alzheimer hebben? Of zijn we zelf vergeten dat we dat hebben...?
Diezelfde warrige gedachtes gingen de afgelopen twee weken door mijn hoofd tijdens de Unicef-actie op RTL4. Aangezien RTL Boulevard het programma is wat hier bekeken word tijdens etenstijd, moesten we gedwongen iedere twee minuten luisteren naar een pleidooi om kinderen te redden van de hongersnood. Nobel streven, maar als ik een keer een sms-nummer en een reden hoor, dan ben ik mans genoeg om te beslissen of ik een sms stuur of niet. Maar nee, Albert en kornuiten roepen om de twee minuten een sms-nummer en tijdens de reclames zien we (een overigens steeds aantrekkelijker wordende) Renate Verbaan met haar zoontje tijdens het eten. Met de woordjes "Hap hap hap" probeert ze haar kroost ervan te overtuigen dat hij een hapje neemt van een stukje vlees.
Heeft Suarez dat toch iets te letterlijk genomen.
Het punt is echter dat die herhaling maakt dat het je gaat tegenstaan. We weten nu wel dat we kunnen sms-en. Iedereen die dat nog niet gedaan heeft gaat dat ook niet meer doen op het moment dat hij/zij het spotje voor de driehonderdste keer voorbij heeft zien komen. Wat is er zo vervelend aan de Carglass-reclames? Niet dat ze zo verschrikkelijk slecht zijn, maar puur dat je ze tijdens ieder reclameblok van iedere zender voorbij ziet komen. Dan gaat het je opeens opvallen dat hij een Ferrari Enzo in elkaar aan het klussen is. En dat het getroffel koppel in kwestie hun auto op een leeg plein hebben geparkeerd en ze dus een wielklem hadden moeten hebben.
Datzelfde geld voor Unicef. Ik was al geen doneur, door deze overdaad aan spotjes en acties word ik het al helemaal niet. Dus laat me met rust en laat Renate gewoon weer programma's in bikini presenteren...
P.S. Als de definitie van cultuur "schreeuwen" is, mogen we blij zijn dat er flink op die takkeherrie gekort word...
17-11-2010
Egoïsme
In de week dat Beatrix er achter kwam dat zelfs de mede door haar gesmede coalitie niet blij is met haar aanwezigheid, gaan wij het eens hebben over Engeland. Waar kennen we de Britten van? Stand-Up comedy? Bier? Vechtpartijen? Loopse tieners? Voornamelijk alles van het bovenstaande, in deze volgorde. De waardeloosheid van Engeland werd wat heerlijk geïllustreerd in "James May's Man Lab" waarin de alom bekende James May de Engelse man probeert te redden van hopeloosheid. Dat deed hij door een modeltreinbaan door te studio te bouwen, zodat hij niet meer naar de keuken hoefde te lopen voor een banaan en met een sirene voor een oprakende rol toiletpapier.
Als dat de huidige problemen van Engeland zijn mogen ze blij zijn. Hier in Nederland hebben we echte problemen. Kamerleden die collega's neersteken, omvallende hijskranen, een superbacterie en Prem Radhakishun. Vooral die laatste is een verhaal apart. Door een recensent van de Volkskrant neer te sabelen als een pedofiel heeft Prem zichzelf verzekerd van de publiekelijke schaamte en een werkgever minder. Prem staat al langer bekend als een van de meest irritante persoonlijkheden, maar nu ging hij dus een stap te ver; aldus heel Nederland. Zijn eigen blaaskakerigheid zat hem in de weg.
Deze week was het Kennisfestival, waar 1500 mensen zichzelf op veel te kleine stoeltjes moesten verbijten terwijl vier zogenaamde "Dragons" hun eigen ego flink opvijzelden. Je kent het programma vast wel; vier investeerders leggen hun stapels met geld op tafel en laten wanhopige armoedzaaiers smeken om een relatief kleine investering om een bedrijf op te starten. Het is een moeilijke tijd voor startende ondernemers, maar een zo mogelijk nog moeilijkere tijd voor de grote bedrijven. Phillips gaat lekker, Sony prima, maar kijk eens naar de grote bedrijven die afhankelijk zijn. Specifiek voorbeeld; de game-industrie. Activision sluit bijvoorbeeld vestigingen omdat, nu ze meer spellen verkopen dan ooit, de ontwikkelingskosten te hoog zijn geworden. De eisen die jij en ik stellen aan een spel zijn hoog en dat kost ze de kop.
Dat kleine ontwikkelaars kunnen blijven bestaan is echter een wonder. Square Phoenix bijvoorbeeld. Of Polyphony digital; misschien wel de kleinste, maar meest gerespecteerde van allemaal. Echter, er is iets wat me van het hart moet. Als rechtgeaard auto-liefhebber kijk ik al een tijdje uit naar PD's paradepaardje; Gran Turismo 5, voor de Playstation 3. Dit spel is inmiddels zes jaar in ontwikkeling en het begint er nu dan eindelijk op te lijken dat het spel geleverd gaat worden. Dan mag je verwachten dat Kazunori Yamauchi, geestelijk vader van de serie, een beetje blij is met het resultaat. Niets ie minder waar. Nu al begint de beste man over de opvolger; GT6 te brabbelen omdat hij "niet blij is met GT5".
Dat heeft een aantal oorzaken. Allereerst de pers. Via de media is namelijk c.a. een jaar geleden uitgelekt dat GT6 karts zou bevatten. Yamauchi was not amused en besloot ze in GT5 te stoppen. Weer een halfjaar ontwikkelingstijd erbij. Toen kwam Red Bull met het lumineuze idee om speciaal voor het spel een auto te ontwikkelen. Het moest de snelste raceauto ooit zijn zonder limitaties. Prima, doen we. De fans wachten toch wel.
Wat echter het allerergste is aan deze hele kwestie is de opstelling en het egoïsme van Yamauchi. Hij bood namelijk zijn excuses aan de fans aan omdat Gran Turismo 5; het grote, langverwachte Gran Turismo 5, niet de hele tijd op 60 Hz kan draaien. Big - fucking - deal! Het menselijk oog ziet niet meer dan 50 Hz dus niemand ziet het verschil. En bovendien kunnen de meeste televisies niet eens omgaan met 60 Hz.
Dan hebben we ook nog het probleem van de content. De belofte van meer dan 1000 verschillende auto's is uiteraard geweldig. Wat blijkt echter? Het zijn voornamelijk opgeleukte modelletjes van de vorige Gran Turismo; inmiddels zes jaar terug. En aangezien graphics en technologie zichzelf sneller ontwikkelen dan de kopkaas van Peter Beense, doet dat het ergste vermoeden.
Het is niet erg als een koffiezetapparaat niet perfect is, het is niet erg als een film niet perfect is, het is niet erg als een spel niet perfect is. Zolang het maar doet waarvoor het bedoeld is; entertainment.
Als dat de huidige problemen van Engeland zijn mogen ze blij zijn. Hier in Nederland hebben we echte problemen. Kamerleden die collega's neersteken, omvallende hijskranen, een superbacterie en Prem Radhakishun. Vooral die laatste is een verhaal apart. Door een recensent van de Volkskrant neer te sabelen als een pedofiel heeft Prem zichzelf verzekerd van de publiekelijke schaamte en een werkgever minder. Prem staat al langer bekend als een van de meest irritante persoonlijkheden, maar nu ging hij dus een stap te ver; aldus heel Nederland. Zijn eigen blaaskakerigheid zat hem in de weg.
Deze week was het Kennisfestival, waar 1500 mensen zichzelf op veel te kleine stoeltjes moesten verbijten terwijl vier zogenaamde "Dragons" hun eigen ego flink opvijzelden. Je kent het programma vast wel; vier investeerders leggen hun stapels met geld op tafel en laten wanhopige armoedzaaiers smeken om een relatief kleine investering om een bedrijf op te starten. Het is een moeilijke tijd voor startende ondernemers, maar een zo mogelijk nog moeilijkere tijd voor de grote bedrijven. Phillips gaat lekker, Sony prima, maar kijk eens naar de grote bedrijven die afhankelijk zijn. Specifiek voorbeeld; de game-industrie. Activision sluit bijvoorbeeld vestigingen omdat, nu ze meer spellen verkopen dan ooit, de ontwikkelingskosten te hoog zijn geworden. De eisen die jij en ik stellen aan een spel zijn hoog en dat kost ze de kop.
Dat kleine ontwikkelaars kunnen blijven bestaan is echter een wonder. Square Phoenix bijvoorbeeld. Of Polyphony digital; misschien wel de kleinste, maar meest gerespecteerde van allemaal. Echter, er is iets wat me van het hart moet. Als rechtgeaard auto-liefhebber kijk ik al een tijdje uit naar PD's paradepaardje; Gran Turismo 5, voor de Playstation 3. Dit spel is inmiddels zes jaar in ontwikkeling en het begint er nu dan eindelijk op te lijken dat het spel geleverd gaat worden. Dan mag je verwachten dat Kazunori Yamauchi, geestelijk vader van de serie, een beetje blij is met het resultaat. Niets ie minder waar. Nu al begint de beste man over de opvolger; GT6 te brabbelen omdat hij "niet blij is met GT5".
Dat heeft een aantal oorzaken. Allereerst de pers. Via de media is namelijk c.a. een jaar geleden uitgelekt dat GT6 karts zou bevatten. Yamauchi was not amused en besloot ze in GT5 te stoppen. Weer een halfjaar ontwikkelingstijd erbij. Toen kwam Red Bull met het lumineuze idee om speciaal voor het spel een auto te ontwikkelen. Het moest de snelste raceauto ooit zijn zonder limitaties. Prima, doen we. De fans wachten toch wel.
Wat echter het allerergste is aan deze hele kwestie is de opstelling en het egoïsme van Yamauchi. Hij bood namelijk zijn excuses aan de fans aan omdat Gran Turismo 5; het grote, langverwachte Gran Turismo 5, niet de hele tijd op 60 Hz kan draaien. Big - fucking - deal! Het menselijk oog ziet niet meer dan 50 Hz dus niemand ziet het verschil. En bovendien kunnen de meeste televisies niet eens omgaan met 60 Hz.
Dan hebben we ook nog het probleem van de content. De belofte van meer dan 1000 verschillende auto's is uiteraard geweldig. Wat blijkt echter? Het zijn voornamelijk opgeleukte modelletjes van de vorige Gran Turismo; inmiddels zes jaar terug. En aangezien graphics en technologie zichzelf sneller ontwikkelen dan de kopkaas van Peter Beense, doet dat het ergste vermoeden.
Het is niet erg als een koffiezetapparaat niet perfect is, het is niet erg als een film niet perfect is, het is niet erg als een spel niet perfect is. Zolang het maar doet waarvoor het bedoeld is; entertainment.
06-11-2010
30-10-2010
Halloween
Het is de dag van het jaar dat alle pedofielen van de wereld lekker thuis achter de open haard wachten op de dingen die komen gaan. Het is namelijk Halloween en dat betekent dat de buurtkinderen in schattige pakjes door de ouders zelf voor de deur worden afgeleverd om naar een traktatie te vragen. Het is een heel oud concept overgevlogen vanuit Amerika en wint in Nederland steeds meer aan populariteit. Televisiezenders springen erop in door horrorfilms uit te zenden en Campinglife word ook weer uitgezonden. Angstaanjagender dan dat krijg je ze niet.
Sinds dit jaar hoef je echter geen gestoorde pedofiel meer te zijn om van Halloween te genieten, er is ook een hondenshow georganiseerd, waarin baasjes hun honden op een zo eng of ludiek mogelijke manier verkleden. Chihuahua's die verkleed worden als rendieren of bulldogs die erbij lopen als potloodventers. Het ziet er grappig uit.
Kijk hier maar (klik).
Enkele inwoners van Hellevoetsluis kregen vorige week echter hun portie Halloween al opgeschoteld. Na wat geschreeuw en opspattend water stonden er namelijk opeens vijf politiewagens, twee ambulances en enkele brandweerwagens aan de kant van een klein slootje aan de Atalanta. Ik was daar toevallig ook en heb dus mee mogen maken hoe een man weigerde uit een ijskoud slootje te komen. Hij scheen opeens voor de deur van een, voor hem, bekende te staan. Daardoor sloegen deze alarm en verschrokken sprong hij het aanliggende slootje in, om daar onder grote druk en aandacht van de hulpdiensten er simpelweg niet over peinsde om eruit te komen.
Rond een uur of half tien had de man zo'n vijftig toeschouwers getrokken, de buurtbewoners die vanuit het raam keken niet meegerekend. Duikers, agenten en ambulancepersoneel riepen naar hem, er werden boeien gegooid waar hij simpelweg omheen zwom en af en toe klom hij in een boom om zichzelf op te warmen. Het was een vrij lullige aangelegenheid. De vraag rees echter waarom de hulpdiensten niet het water in sprongen om de, overduidelijk verwarde, man eruit te tillen. Welnu, hij scheen een steekwapen bij zich te hebben en door de mentale staat van de man waren de hulpdiensten bang dat hij extra snel getriggerd zou worden om het wapen te gebruiken. Dit rijst een interessante vraag. Moeten de hulpdiensten mensen te hulp schieten als zij zelf gevaar lopen? Het logische antwoord is "nee". Echter, brandweerlieden sprinten wel een brandend huis in om verdwaalde muskusratten op te halen en agenten sprinten door vuurgevechten om gegijzelde buschauffeurs naar huis te brengen.
Moeten we dan verschil maken tussen een directe en indirecte dreiging? Brandweerpersoneel is verpakt in brandwerende kleding en een kogelvrij vest is ook zo aangetrokken. Tegen een mes is het wat lastiger kleden, maar waar ben je dan hulpdienst voor? Aan de andere kant heeft "Jerry de grote neger", zoals volgens een buurtbewoner zijn naam luidt, genoeg kansen gehad om uit het water te komen. Maar hij was wel in hevig verwarde toestand... Waardoor hij ook een grote dreiging was...
Het is een moeilijk punt.
Voor de amusementsfactor maakte het niet veel uit overigens. De toeschouwers genoten smakelijk van de acties van Jerry. Het boeren, wegzwemmen, klauteren en onderduiken werkte duidelijk op de lachspieren van zowel de toeschouwers als de hulpdiensten. Toen hij eruit was, was echter pas echt goed te zien wat de verwarring en zijn slootavontuur eigenlijk teweeg gebracht had. Zijn pupillen waren volledig weggetrokken en de boomlange, gespierde man was geen cent meer waard. Zwaar onderkoeld werd hij een ambulance ingedragen waar je door het schudden van de achterzijde duidelijk kon zien dat er met man en macht werd gereanimeerd. Dat mocht niet meer baten.
Feitelijk gezien hebben er dus vijftig toeschouwers smakelijk gelachen om een man die aan het doodgaan was. Dat brengt mij terug op alle horrorfilms van vanavond. Lekker op de bank met een groot glas cola en popcorn kijken hoe, veelal knappe dames, op brute wijze afgeslacht worden. Toegegeven, ik had aan het einde van The Disappearance of Alice Creed ook liever gezien dat zij achtergebleven was in het pakhuis, maar dat is film. Film is gemaakt voor entertainment en moet dus met een korreltje zout genomen worden. Blijkbaar zijn die grenzen vervaagd in een simpele zin. "Andermans dood is om te lachen".
Happy Halloween.
Sinds dit jaar hoef je echter geen gestoorde pedofiel meer te zijn om van Halloween te genieten, er is ook een hondenshow georganiseerd, waarin baasjes hun honden op een zo eng of ludiek mogelijke manier verkleden. Chihuahua's die verkleed worden als rendieren of bulldogs die erbij lopen als potloodventers. Het ziet er grappig uit.
Kijk hier maar (klik).
Enkele inwoners van Hellevoetsluis kregen vorige week echter hun portie Halloween al opgeschoteld. Na wat geschreeuw en opspattend water stonden er namelijk opeens vijf politiewagens, twee ambulances en enkele brandweerwagens aan de kant van een klein slootje aan de Atalanta. Ik was daar toevallig ook en heb dus mee mogen maken hoe een man weigerde uit een ijskoud slootje te komen. Hij scheen opeens voor de deur van een, voor hem, bekende te staan. Daardoor sloegen deze alarm en verschrokken sprong hij het aanliggende slootje in, om daar onder grote druk en aandacht van de hulpdiensten er simpelweg niet over peinsde om eruit te komen.
Rond een uur of half tien had de man zo'n vijftig toeschouwers getrokken, de buurtbewoners die vanuit het raam keken niet meegerekend. Duikers, agenten en ambulancepersoneel riepen naar hem, er werden boeien gegooid waar hij simpelweg omheen zwom en af en toe klom hij in een boom om zichzelf op te warmen. Het was een vrij lullige aangelegenheid. De vraag rees echter waarom de hulpdiensten niet het water in sprongen om de, overduidelijk verwarde, man eruit te tillen. Welnu, hij scheen een steekwapen bij zich te hebben en door de mentale staat van de man waren de hulpdiensten bang dat hij extra snel getriggerd zou worden om het wapen te gebruiken. Dit rijst een interessante vraag. Moeten de hulpdiensten mensen te hulp schieten als zij zelf gevaar lopen? Het logische antwoord is "nee". Echter, brandweerlieden sprinten wel een brandend huis in om verdwaalde muskusratten op te halen en agenten sprinten door vuurgevechten om gegijzelde buschauffeurs naar huis te brengen.
Moeten we dan verschil maken tussen een directe en indirecte dreiging? Brandweerpersoneel is verpakt in brandwerende kleding en een kogelvrij vest is ook zo aangetrokken. Tegen een mes is het wat lastiger kleden, maar waar ben je dan hulpdienst voor? Aan de andere kant heeft "Jerry de grote neger", zoals volgens een buurtbewoner zijn naam luidt, genoeg kansen gehad om uit het water te komen. Maar hij was wel in hevig verwarde toestand... Waardoor hij ook een grote dreiging was...
Het is een moeilijk punt.
Voor de amusementsfactor maakte het niet veel uit overigens. De toeschouwers genoten smakelijk van de acties van Jerry. Het boeren, wegzwemmen, klauteren en onderduiken werkte duidelijk op de lachspieren van zowel de toeschouwers als de hulpdiensten. Toen hij eruit was, was echter pas echt goed te zien wat de verwarring en zijn slootavontuur eigenlijk teweeg gebracht had. Zijn pupillen waren volledig weggetrokken en de boomlange, gespierde man was geen cent meer waard. Zwaar onderkoeld werd hij een ambulance ingedragen waar je door het schudden van de achterzijde duidelijk kon zien dat er met man en macht werd gereanimeerd. Dat mocht niet meer baten.
Feitelijk gezien hebben er dus vijftig toeschouwers smakelijk gelachen om een man die aan het doodgaan was. Dat brengt mij terug op alle horrorfilms van vanavond. Lekker op de bank met een groot glas cola en popcorn kijken hoe, veelal knappe dames, op brute wijze afgeslacht worden. Toegegeven, ik had aan het einde van The Disappearance of Alice Creed ook liever gezien dat zij achtergebleven was in het pakhuis, maar dat is film. Film is gemaakt voor entertainment en moet dus met een korreltje zout genomen worden. Blijkbaar zijn die grenzen vervaagd in een simpele zin. "Andermans dood is om te lachen".
Happy Halloween.
23-10-2010
Stella
Om kleine kinderen in Zuid-Soedan te helpen heeft Oxfam Novib Call-TV weer terug gebracht. Leuk voor de kinderen; leuk voor Edet en Oxfam; die houden immers 50% achter. Het is echter minder leuk, zelfs verschrikkelijk voor de normale ziel. Wat ze namelijk hebben gedaan om Call-TV echt helemaal naar zijn oude vorm terug te krijgen; is het opvoeren van Stella Gommans.
WAAROM?! Als je geld van tere zieltjes wilt aftroggelen is het laatste wat je wilt doen een afschrikwekkend object als Stella Gommans opvoeren. Toen ik het voor het eerst zag hoorden mensen me vier verdiepingen beneden schreeuwen van afschuw. Het probleem is echter dat er verder waarschijnlijk niemand te strikken was voor deze actie. Goede doelen kampen immers met een behoorlijk imagoprobleem. Ondanks initiatieven als Serious Request en landelijke TV-acties waar iedere zichzelf respecterende BN'er zich voor inspant, hebben de doelen meer dan ooit het imago dat er simpelweg geld weggesluisd wordt richting de steenrijke directie.
Mensen willen tegenwoordig dat er op tv te zien is dat Geert Dollevoet protheses op afgehakte kinderbenen aanbrengt, Jan Post moet pleisters aanbrengen op ontstoken darmkanalen en Eduard Nazarski moet hoogstpersoonlijk met een slijptol tralies doorslijpen van geëmancipeerde Chinese vredesactivisten. Dat gaat alleen niet gebeuren. Wij storten, een bekende Nederlander knapt het klusje op en de directeur vangt er een xxxxl bedrag voor; de heer Post en Van de Weerd als positieve uitzonderingen.
De vraag is echter of de goede doelen hun langste tijd niet gehad hebben. Dankzij de ontwikkelingshulp van de overheid en de almaar oprukkende scepsis rond de doelen zelf is het tijd voor een positieve boost. En die gaat er niet komen.
Dat is dus een groot probleem voor ons en voor de goede doelen. Zij moeten de meest bizarre toeren uithalen om op te vallen en wij worden de gehele dag lastiggevallen met het slecht uitgedeukte hoofd van Stella Gommans. Stuur haar lekker naar Nambeki en laat haar al die pleisters maar plakken, tralies doorslijpen en protheses schoonmaken; het gaat niets helpen. Het geheim achter acties als Serious Request en tv-acties is namelijk dat echt bekende Nederlanders er aan meedoen en niet een al jaren uitgerangeerde trut die nooit verder gekomen is dan belspelletjes en zeer slecht ingestudeerde interviews over huisfinancieringen.
Hoe is zij überhaupt bekend geworden? Ze is begonnen bij het walgelijke SponsorBingo Loterij, waarna ze zich via briljante programma's als Onderweg naar Morgen en Jetsetters een weg in de vergetelheid heeft verzekerd. Het presenteren van onbekende en ongeliefde programma's is namelijk hetzelfde als meedoen aan X-Factor en halverwege afvallen. Ook al kun je het daarna nog altijd bij Popstars gaan proberen. Die kicken blijkbaar op middelmatigheid.
Lijkt wel een metafoor voor SBS.
WAAROM?! Als je geld van tere zieltjes wilt aftroggelen is het laatste wat je wilt doen een afschrikwekkend object als Stella Gommans opvoeren. Toen ik het voor het eerst zag hoorden mensen me vier verdiepingen beneden schreeuwen van afschuw. Het probleem is echter dat er verder waarschijnlijk niemand te strikken was voor deze actie. Goede doelen kampen immers met een behoorlijk imagoprobleem. Ondanks initiatieven als Serious Request en landelijke TV-acties waar iedere zichzelf respecterende BN'er zich voor inspant, hebben de doelen meer dan ooit het imago dat er simpelweg geld weggesluisd wordt richting de steenrijke directie.
Mensen willen tegenwoordig dat er op tv te zien is dat Geert Dollevoet protheses op afgehakte kinderbenen aanbrengt, Jan Post moet pleisters aanbrengen op ontstoken darmkanalen en Eduard Nazarski moet hoogstpersoonlijk met een slijptol tralies doorslijpen van geëmancipeerde Chinese vredesactivisten. Dat gaat alleen niet gebeuren. Wij storten, een bekende Nederlander knapt het klusje op en de directeur vangt er een xxxxl bedrag voor; de heer Post en Van de Weerd als positieve uitzonderingen.
De vraag is echter of de goede doelen hun langste tijd niet gehad hebben. Dankzij de ontwikkelingshulp van de overheid en de almaar oprukkende scepsis rond de doelen zelf is het tijd voor een positieve boost. En die gaat er niet komen.
Dat is dus een groot probleem voor ons en voor de goede doelen. Zij moeten de meest bizarre toeren uithalen om op te vallen en wij worden de gehele dag lastiggevallen met het slecht uitgedeukte hoofd van Stella Gommans. Stuur haar lekker naar Nambeki en laat haar al die pleisters maar plakken, tralies doorslijpen en protheses schoonmaken; het gaat niets helpen. Het geheim achter acties als Serious Request en tv-acties is namelijk dat echt bekende Nederlanders er aan meedoen en niet een al jaren uitgerangeerde trut die nooit verder gekomen is dan belspelletjes en zeer slecht ingestudeerde interviews over huisfinancieringen.
Hoe is zij überhaupt bekend geworden? Ze is begonnen bij het walgelijke SponsorBingo Loterij, waarna ze zich via briljante programma's als Onderweg naar Morgen en Jetsetters een weg in de vergetelheid heeft verzekerd. Het presenteren van onbekende en ongeliefde programma's is namelijk hetzelfde als meedoen aan X-Factor en halverwege afvallen. Ook al kun je het daarna nog altijd bij Popstars gaan proberen. Die kicken blijkbaar op middelmatigheid.
Lijkt wel een metafoor voor SBS.
13-10-2010
Griep
Zoals ieder jaar heb ik zojuist een oproep ontvangen om mijn griepprik te gaan halen. Altijd is het weer hetzelfde liedje; in de rij staan tussen minimaal honderd bejaarden om een prik te halen, waarna ik een week doodziek ben. Op de een of andere manier lukt het de influenza-bestrijders het altijd om een vaccinatie te ontwikkelen die me mensen ziekt maakt; in plaats van het te bestrijden. Al helemaal omdat ik me de laatste keer niet kan herinneren dat ik ziek ben geweest; niet door toedoen van de prik. Erger is echter het tijdstip waarop er opgeroepen word de vaccinatie te halen; woensdagmiddag om half twee... Prima te halen voor de oudere medemens; maar absoluut onmogelijk voor een werkend medemens. Om de vaccinatie te halen kan ik met het huidige filebeeld dus gerust een vrije dag nemen. Jammer dan, steek hem maar lekker in je eigen spier.
Wat me ook altijd opvalt bij het halen van "de prik" is dat er, zoals gezegd, geen jongeren zijn. Geen huilende kinderen, geen normale volwassenen, alleen maar een eindeloze massa vaalwitte skeletten met vaalgrijze jassen. Bij deze een tip voor het nieuwe kabinet; geef die mensen geen vaccinatie. De enige keer dat de beste mensen uit hun woonkamer komen is om een keer per jaar de griepprik te halen. De rest van de dagen spenderen ze met het kijken naar de herhalingen van The Nanny en The Golden Girls, onderwijl klagend over de grote hoeveelheid homo's er op tv zijn. Dat kan god toch nooit bedoeld hebben?!
Ik heb slecht nieuws voor ze; er komen er alleen nog maar meer bij. Afgelopen maandag was het "Coming-out day" waarbij een grote hoeveelheid mannen en vrouwen letterlijk het licht door de kastdeur zagen en in een orgie van felle kleuren, bleekmiddel en ABBA-cd's een weg banen door de grijze massa naar het dichtstbijzijnde terras om daar in leren broeken en ontbloot bovenlijf een kop thee te drinken.
Zoals ik al vaker aan heb gegeven op deze blog veranderen de tijden. Vaak positief, maar het doet mij totaal geen genoegen om te moeten mededelen dat ik daar zelf ook slachtoffer van ben geworden. Zoals die ene trouwe lezer van deze blog waarschijnlijk wel zal weten; ik heb een gruwelijke hekel aan Peugeot, Peugeot-rijders en Peugeot-medewerkers. Zij zijn de meest duidelijke belichaming van satanisme, want een normaal denkend individu, doet de medemens niet zoveel leed aan als een Peugeot-sympathisant. Gisteren liep ik echter met een paar vrienden op de autobeurs van Parijs en het doet mij pijn te zeggen, maar de mooiste auto van de beurs was... een Peugeot. De SR1 concept om precies te zijn.
Het is apart, op een beurs waar de Franse merken vaak hun enorme best doen om er een zo chauvinistisch mogelijk feestje van te maken (welkom in Frankrijk), is 2010 de eerste beurs waar een Franse auto ook echt de mooiste was. Het probleem is echter dat de productiemodellen van Peugeot nog steeds niet om over naar huis te schrijven zijn. De 508 is net zo afstotelijk als de 407 en de RCZ mag dan een mooi dak en achterste hebben, de neus blijft je aankijken als Julia Roberts; afstotelijk.
Het was sowieso de beurs van de lelijke auto, want zowel Jaguar, als Ford en zelfs BMW boden niets anders dan afschuwelijkheid. Peugeot ook, maar de concepts van het Franse bedrijf staken met kop en schouders boven de rest uit. Zowel de SR1 als de HR1 hebben iets moderns en elegants over zich heen wat alle Peugeots de laatste tijd ontbeerden. En zoals altijd was de stand prachtig, waren de dames aantrekkelijk en stonden alle modellen er vaak genoeg, dat je zelfs bij drukte de ruimte had om te kijken. Het beste merk van de beurs was dus het meest gehate merk van ondergetekende.
Geef mij snel die vaccinatie...
Wat me ook altijd opvalt bij het halen van "de prik" is dat er, zoals gezegd, geen jongeren zijn. Geen huilende kinderen, geen normale volwassenen, alleen maar een eindeloze massa vaalwitte skeletten met vaalgrijze jassen. Bij deze een tip voor het nieuwe kabinet; geef die mensen geen vaccinatie. De enige keer dat de beste mensen uit hun woonkamer komen is om een keer per jaar de griepprik te halen. De rest van de dagen spenderen ze met het kijken naar de herhalingen van The Nanny en The Golden Girls, onderwijl klagend over de grote hoeveelheid homo's er op tv zijn. Dat kan god toch nooit bedoeld hebben?!
Ik heb slecht nieuws voor ze; er komen er alleen nog maar meer bij. Afgelopen maandag was het "Coming-out day" waarbij een grote hoeveelheid mannen en vrouwen letterlijk het licht door de kastdeur zagen en in een orgie van felle kleuren, bleekmiddel en ABBA-cd's een weg banen door de grijze massa naar het dichtstbijzijnde terras om daar in leren broeken en ontbloot bovenlijf een kop thee te drinken.
Zoals ik al vaker aan heb gegeven op deze blog veranderen de tijden. Vaak positief, maar het doet mij totaal geen genoegen om te moeten mededelen dat ik daar zelf ook slachtoffer van ben geworden. Zoals die ene trouwe lezer van deze blog waarschijnlijk wel zal weten; ik heb een gruwelijke hekel aan Peugeot, Peugeot-rijders en Peugeot-medewerkers. Zij zijn de meest duidelijke belichaming van satanisme, want een normaal denkend individu, doet de medemens niet zoveel leed aan als een Peugeot-sympathisant. Gisteren liep ik echter met een paar vrienden op de autobeurs van Parijs en het doet mij pijn te zeggen, maar de mooiste auto van de beurs was... een Peugeot. De SR1 concept om precies te zijn.
Het is apart, op een beurs waar de Franse merken vaak hun enorme best doen om er een zo chauvinistisch mogelijk feestje van te maken (welkom in Frankrijk), is 2010 de eerste beurs waar een Franse auto ook echt de mooiste was. Het probleem is echter dat de productiemodellen van Peugeot nog steeds niet om over naar huis te schrijven zijn. De 508 is net zo afstotelijk als de 407 en de RCZ mag dan een mooi dak en achterste hebben, de neus blijft je aankijken als Julia Roberts; afstotelijk.
Het was sowieso de beurs van de lelijke auto, want zowel Jaguar, als Ford en zelfs BMW boden niets anders dan afschuwelijkheid. Peugeot ook, maar de concepts van het Franse bedrijf staken met kop en schouders boven de rest uit. Zowel de SR1 als de HR1 hebben iets moderns en elegants over zich heen wat alle Peugeots de laatste tijd ontbeerden. En zoals altijd was de stand prachtig, waren de dames aantrekkelijk en stonden alle modellen er vaak genoeg, dat je zelfs bij drukte de ruimte had om te kijken. Het beste merk van de beurs was dus het meest gehate merk van ondergetekende.
Geef mij snel die vaccinatie...
09-10-2010
Verhaaltjes voor het slapen gaan
Hoera. Hoera. Hoi Piepeloi. Het was dierendag afgelopen maandag en dat betekent dat alle dieren over de gehele wereld in het zonnetje werden gezet, op de tijgers in het regenwoud na, natuurlijk. Kooitjes worden verfraaid met allerlei prullaria opgepikt tijdens de plaatselijke braderie en ieder huisdier word net iets harder volgemest dan normaal. Terwijl het dier zelf geen flauw benul heeft van wat er aan de hand is, scheppen de baasjes op over de nieuwste automatische bewateringssnufjes en vachtscheermachines.
Nu ben ik er zelf totaal niet van overtuigd dat de beesten zelf weten wat er aan de hand is. Heel het jaar worden de plaatselijke honden en katten dagelijks een portie voer aangemeten, maar verder wordt er niet veel naar omgekeken. Totdat het vier oktober is en de twee Dobermann's van de buurtterrorist met roze strikes uitgelaten worden. Dat soort "tributes" slaan simpelweg nergens op en kunnen wat mij betreft beter achterwege gelaten worden en achterwege gelaten worden voor de acties van een Duitser op zondagavond. De beste man had zich op het Oktoberfest vergrepen aan een aantal biertjes en besloot daarop naakt ieder dier uit de dierentuin na te doen. Maar dan wel twintig minuten lang in het midden van de nacht. De overduidelijk brakke dorpelingen konden dit niet waarderen en de beste man kon zijn roes uitslapen in de nor. Een hernieuwd bewijs dat Duitsers geen humor hebben.
Er zijn me wel meer leuke verhalen opgevallen deze week. Zo was daar het verhaal van de vrouw die in plaats van oogdruppels secondelijm in haar oog spoot. De lijm moest chirurgisch verwijderd worden van haar oogbol. Als iemand zo slaperig is dat hij/zij het verschil niet ziet tussen lijm of oogdruppels, moet je überhaupt de moeite niet nemen om dat te repareren met druppels, maar gewoon verder slapen. Bovendien; welke bosmongool bewaart secondelijm in het medicijnkastje?
En wat te denken van de Italiaanse taxichauffeur die na een lange rit in het midden van de nacht uit zijn taxi stapte om een sigaretje te roken en een vijftien meter diep ravijn in stortte. Of de bejaarde man die in Amerika zijn semi-automaat trok omdat hij vond dat jongeren hun broeken te laag droegen.
Dit soort verhalen spreken mij altijd wel aan en het geeft blijk dat er ergens in de wereld nog dingen gebeuren die het waard zijn om over te schrijven. Niet hier in dit saaie landje. Het meest bijzondere verhaal vanuit Nederland in de afgelopen week was het Friese idee om jongeren te verbieden te vissen omdat ze daar agressief van zouden worden. Of de groep jongeren die elkaar ramden op een rotonde omdat ze een wedstrijd hielden ergens het eerste aan te komen. Of de 82-jarige man die zijn kleindochter sloeg met zijn wandelstok omdat hij niet naar de vijfhonderdste herhaling van The A-Team mocht kijken.
Geen van deze verhalen heeft iets te maken met alcohol, seks of doodslag en zijn dus niet zo grappig. Als je deze verhalen aan je driejarige zoon of dochter voorleest zal deze niet met een glimlach in slaap vallen. Als je het verhaal van Jennifer LaPenta vertelt zullen ze echter zacht en vredig in slaap vallen, wetende dat er mensen op de wereld zijn die naïever zijn dan je verwacht. LaPenta moest voor de rechter verschijnen en droeg daarbij een shirt met de toepasselijke tekst "I have the pussy so I make the rules". De rechter maakte bezwaar, maar het aanbod van LaPenta om dan maar topless haar vonnis aan te horen viel niet in goede aard en ze werd veroordeeld tot twee dagen cel.
Omdat het dierendag is geweest zal ik echter afsluiten met een verhaal over een hond. Een Britse tekkel werd drie dagen na de adoptie namelijk al weer ingeruild voor een ander exemplaar omdat de eerste "niet paste bij de bank" .
Daar kan geen comedian tegenop.
Nu ben ik er zelf totaal niet van overtuigd dat de beesten zelf weten wat er aan de hand is. Heel het jaar worden de plaatselijke honden en katten dagelijks een portie voer aangemeten, maar verder wordt er niet veel naar omgekeken. Totdat het vier oktober is en de twee Dobermann's van de buurtterrorist met roze strikes uitgelaten worden. Dat soort "tributes" slaan simpelweg nergens op en kunnen wat mij betreft beter achterwege gelaten worden en achterwege gelaten worden voor de acties van een Duitser op zondagavond. De beste man had zich op het Oktoberfest vergrepen aan een aantal biertjes en besloot daarop naakt ieder dier uit de dierentuin na te doen. Maar dan wel twintig minuten lang in het midden van de nacht. De overduidelijk brakke dorpelingen konden dit niet waarderen en de beste man kon zijn roes uitslapen in de nor. Een hernieuwd bewijs dat Duitsers geen humor hebben.
Er zijn me wel meer leuke verhalen opgevallen deze week. Zo was daar het verhaal van de vrouw die in plaats van oogdruppels secondelijm in haar oog spoot. De lijm moest chirurgisch verwijderd worden van haar oogbol. Als iemand zo slaperig is dat hij/zij het verschil niet ziet tussen lijm of oogdruppels, moet je überhaupt de moeite niet nemen om dat te repareren met druppels, maar gewoon verder slapen. Bovendien; welke bosmongool bewaart secondelijm in het medicijnkastje?
En wat te denken van de Italiaanse taxichauffeur die na een lange rit in het midden van de nacht uit zijn taxi stapte om een sigaretje te roken en een vijftien meter diep ravijn in stortte. Of de bejaarde man die in Amerika zijn semi-automaat trok omdat hij vond dat jongeren hun broeken te laag droegen.
Dit soort verhalen spreken mij altijd wel aan en het geeft blijk dat er ergens in de wereld nog dingen gebeuren die het waard zijn om over te schrijven. Niet hier in dit saaie landje. Het meest bijzondere verhaal vanuit Nederland in de afgelopen week was het Friese idee om jongeren te verbieden te vissen omdat ze daar agressief van zouden worden. Of de groep jongeren die elkaar ramden op een rotonde omdat ze een wedstrijd hielden ergens het eerste aan te komen. Of de 82-jarige man die zijn kleindochter sloeg met zijn wandelstok omdat hij niet naar de vijfhonderdste herhaling van The A-Team mocht kijken.
Geen van deze verhalen heeft iets te maken met alcohol, seks of doodslag en zijn dus niet zo grappig. Als je deze verhalen aan je driejarige zoon of dochter voorleest zal deze niet met een glimlach in slaap vallen. Als je het verhaal van Jennifer LaPenta vertelt zullen ze echter zacht en vredig in slaap vallen, wetende dat er mensen op de wereld zijn die naïever zijn dan je verwacht. LaPenta moest voor de rechter verschijnen en droeg daarbij een shirt met de toepasselijke tekst "I have the pussy so I make the rules". De rechter maakte bezwaar, maar het aanbod van LaPenta om dan maar topless haar vonnis aan te horen viel niet in goede aard en ze werd veroordeeld tot twee dagen cel.
Omdat het dierendag is geweest zal ik echter afsluiten met een verhaal over een hond. Een Britse tekkel werd drie dagen na de adoptie namelijk al weer ingeruild voor een ander exemplaar omdat de eerste "niet paste bij de bank" .
Daar kan geen comedian tegenop.
02-10-2010
4700 bejaarden met grote brillen en uitgestreken smoelen
De Twilight-films zijn al jarenlang mateloos populair bij tienermeisjes en zichzelf snijdende emo's. Miljoenen depressieve lelijkerds zwijmelen weg bij de avonturen van een schoolmeisje die verliefd word op een vampier. Nee, ik heb de films niet gezien en nee, ik heb de boeken ook niet gelezen en ik ben daar blij om. Het is namelijk gebleken dat Amerikaanse tieners (wie anders?) elkaar in de nek bijten. Hierdoor verspreid het Aids-virus zich vrij substantieel.
De bekrompen hersenpan van deze wezens maken dat deze het een goed idee vinden om een film na te doen, waarbij de gezondheid van zichzelf en de medemens geen enkele rol speelt. Zolang je elkaar maar lekker uit kunt zuigen en leeg kunt sabbelen. Het probleem ligt hierbij duidelijk bij de huidige maatschappij en media. We bewegen ons in een tijd waarin het belangrijk is om zoveel mogelijk bloed in films te verwerken (denk aan de film Centurion) en waar zelfs kinderfilms al een kijkcijferoordeel van 12 of 16 jaar krijgen. Kijk naar de aankomende Harry Potter.
Een goed voorbeeld hiervan is de geweldige film Shutter Island. Als je die vergelijkt met een Hitchcock-film van pakweg 40/50 jaar geleden. Het idee achter deze films is grofweg hetzelfde. De uitwerking is echter van een totaal andere orde. Een Hitchcock-film heeft nu geen uitwerking meer. Ze stralen geen angst uit, ze geven je geen "maagkriebels". Shutter Island wel. Maar om nu te zeggen dat ik na het zien van die film zin had om in een luier een kelder door te rennen... Nee.
Het is een simpel voorbeeld maar dit is een van de vele voorbeelden dat er voor zorgen dat er op dit moment een CDA-congres bezig is. Zoals die ene vaste lezer van deze blog zal snappen; ik kijk daarnaar. Ondanks de frisse gezichten die het CDA vertegenwoordigen, blijkt de achterban een stuk minder jong te zijn. Sterker; er zitten simpelweg 4700 bejaarden met enorme brillen, grijs haar en mondhoeken die structureel naar beneden staan. Zelfs wanneer deze lachen. Deze mensen leven nog in het Hitchcock-tijdperk. De opvattingen van deze mensen zijn respectabel, maar werken niet meer met de huidige samenleving. We gaan niet meer allemaal naar de kerk op zondag. Het interesseert de meeste mensen simpelweg niet wat Jezus zei in passage vijfhonderddertien, act veertig uit het Grote Sinterklaasboek.
Het probleem is echter dat er binnen het CDA een grote verdeeldheid heerst tussen vastgeroeste oudgedienden en mensen die meegaan met de huidige samenleving. En de jongeren die tegen zijn, zijn ook typische katholieken. Zoals de jongen die leerde voor koorleider. Typische koorknaap met een geknepen, hoge stem die je verwacht bij een kerkganger.
Dit congres gaat echter niet om de typische CDA-stemmers, alhoewel het leuk blijft om te zien dat alle vooroordelen waar blijken te zijn. Het amateurisme is op sommige punten echter lachwekkend. Politieke oudgedienden die Wilders typeren als een mini-Hitler. Rampzinnige voorbeelden. Mensen die Engelse termen willen veranderen in Nederlandse termen, om het Nederlands erfgoed te verduidelijken (potentiele Wilders-stemmer?). Mensen die elkaar fel uitschelden omdat er geen spreektijd meer was.
Het meest typerende moment was echter de herhaaldelijke oproep van de voorzitter aan de etende mensen achterin de zaal om toch vooral naar rechts te bewegen op last van de brandweer. Ik dacht dat voorzitters onpartijdig moesten zijn...
De bekrompen hersenpan van deze wezens maken dat deze het een goed idee vinden om een film na te doen, waarbij de gezondheid van zichzelf en de medemens geen enkele rol speelt. Zolang je elkaar maar lekker uit kunt zuigen en leeg kunt sabbelen. Het probleem ligt hierbij duidelijk bij de huidige maatschappij en media. We bewegen ons in een tijd waarin het belangrijk is om zoveel mogelijk bloed in films te verwerken (denk aan de film Centurion) en waar zelfs kinderfilms al een kijkcijferoordeel van 12 of 16 jaar krijgen. Kijk naar de aankomende Harry Potter.
Een goed voorbeeld hiervan is de geweldige film Shutter Island. Als je die vergelijkt met een Hitchcock-film van pakweg 40/50 jaar geleden. Het idee achter deze films is grofweg hetzelfde. De uitwerking is echter van een totaal andere orde. Een Hitchcock-film heeft nu geen uitwerking meer. Ze stralen geen angst uit, ze geven je geen "maagkriebels". Shutter Island wel. Maar om nu te zeggen dat ik na het zien van die film zin had om in een luier een kelder door te rennen... Nee.
Het is een simpel voorbeeld maar dit is een van de vele voorbeelden dat er voor zorgen dat er op dit moment een CDA-congres bezig is. Zoals die ene vaste lezer van deze blog zal snappen; ik kijk daarnaar. Ondanks de frisse gezichten die het CDA vertegenwoordigen, blijkt de achterban een stuk minder jong te zijn. Sterker; er zitten simpelweg 4700 bejaarden met enorme brillen, grijs haar en mondhoeken die structureel naar beneden staan. Zelfs wanneer deze lachen. Deze mensen leven nog in het Hitchcock-tijdperk. De opvattingen van deze mensen zijn respectabel, maar werken niet meer met de huidige samenleving. We gaan niet meer allemaal naar de kerk op zondag. Het interesseert de meeste mensen simpelweg niet wat Jezus zei in passage vijfhonderddertien, act veertig uit het Grote Sinterklaasboek.
Het probleem is echter dat er binnen het CDA een grote verdeeldheid heerst tussen vastgeroeste oudgedienden en mensen die meegaan met de huidige samenleving. En de jongeren die tegen zijn, zijn ook typische katholieken. Zoals de jongen die leerde voor koorleider. Typische koorknaap met een geknepen, hoge stem die je verwacht bij een kerkganger.
Dit congres gaat echter niet om de typische CDA-stemmers, alhoewel het leuk blijft om te zien dat alle vooroordelen waar blijken te zijn. Het amateurisme is op sommige punten echter lachwekkend. Politieke oudgedienden die Wilders typeren als een mini-Hitler. Rampzinnige voorbeelden. Mensen die Engelse termen willen veranderen in Nederlandse termen, om het Nederlands erfgoed te verduidelijken (potentiele Wilders-stemmer?). Mensen die elkaar fel uitschelden omdat er geen spreektijd meer was.
Het meest typerende moment was echter de herhaaldelijke oproep van de voorzitter aan de etende mensen achterin de zaal om toch vooral naar rechts te bewegen op last van de brandweer. Ik dacht dat voorzitters onpartijdig moesten zijn...
25-09-2010
Winkelen voor dummies
In April heeft een werkeloze man in South Shields een liefdadigheidsevenement georganiseerd voor kankerpatiënten en werklozen. Gary Craig heet de beste man maar voor de gelegenheid heeft hij zichzelf omgedoopt tot Geordie Pants Man. Om geld bij elkaar te zamelen voor beide doelen heeft de heer Pants het ludieke idee bedacht om zo veel mogelijk onderbroeken aan te trekken. Tweehonderdelf stuks, toen waren zijn onderbroeken op.
Moet je je eens voorstellen hoe het winkelen in deze gegaan is. Meneer Pants komt bij de M&S en gaat doodleuk vier schappen met onderbroeken leeghalen. Allemaal ook in verschillend formaat, anders passen ze niet meer over elkaar. Ik kan me echter met geen mogelijkheid voorstellen dat Geordie heeft gekeken naar de kleur of het motief van de onderbroek. Hij zocht een setje onderbroeken die hij aan kon trekken, verder maakte het hem geen moer uit. Ik snap dat wel, ik wil ook geen vrolijk gekleurde onderbroek. Geen onderbroek met kleurtjes of een Star Wars-patroon, gewoon een zwarte boxer zodat ik af en toe eens een onzichtbaar remspoor achter kan laten.
Winkelen is sowieso niet een bezigheid waar je de gemiddelde individu met aanhangsel gelukkig mee maakt. Ik winkel omdat ik iets nodig heb, niet omdat ik het leuk vind. Efficiëntie is een toverwoord geworden voor mijn winkelgedrag. Eerst kijken of ik echt wel iets nodig heb. Dan kijken waar ik dat zou kunnen kopen. Daarna pas naar het winkelcentrum.
Vroeger deed ik dat anders. Je houd een dag vrij en je gaat naar Rotterdam. De hele dag in winkel in - winkel uit en aan het einde van de dag heb je bijna zeker het gene waarvoor je gekomen bent. Zo kon je dagen doorbrengen in Rotterdam, Den Haag en tegenwoordig ook in Roosendaal. Het voordeel daarvan is echter dat je iedere winkel daarna gezien hebt en dus kan beoordelen of je daar nog een keer naartoe gaat. Je hoeft mij niet in de DA of Prenatal achter te laten, puur omdat je weet dat deze winkels andere doelgroepen bedienen.
Wel eens in een Nomad-winkel geweest? Potentieel mooie kleding wordt totaal verziekt door hippe kleuren die ze bij Nomad dertig punten grijzer hebben gezet om alligators niet voor het hoofd te stoten, bijna altijd verkocht door een chagrijnige lesbie met een identiteitsprobleem. Bij Nike verkopen ze trainingspakken voor Polen, Roma zigeuners en Ethiopiërs. Levi's is voor cowboys en Cars broeken vallen uit elkaar terwijl je ernaar kijkt. De V&D is voor koopzuchtige vrouwen en de Bijenkorf is voor rijke, kooplustige vrouwen. En als je iets leuks zoekt hoef je al helemaal niet bij River Wood binnen te stappen. Je gaat het daar namelijk niet vinden. Bij Scapino winkelen alleen maar clowns en bij de Miss Etam vind je alleen maar hyperactieve, middelbare vrouwen die dankzij de overgang dertig opvliegers per uur beleven. Bij de Hunkemoller ga ik per definitie niet naar binnen en hetzelfde geld voor de Xenos. Wetenschappelijk onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat de dampen bij de Xenos het menselijk leven halveren.
Als ik eerlijk ben moet ik bekennen dat er eigenlijk maar vier winkels zijn waar ik met plezier naar binnen loop; de Media Markt, Free Record Shop, de Puma Store en de WE. Dus vrouwen; neem dit advies van me aan en winkel eens alleen bij deze vier winkels. Alles wat een mens nodig heeft en je bent in een halfuurtje klaar.
Kun je de rest van de dag lekker schoonmaken.
Moet je je eens voorstellen hoe het winkelen in deze gegaan is. Meneer Pants komt bij de M&S en gaat doodleuk vier schappen met onderbroeken leeghalen. Allemaal ook in verschillend formaat, anders passen ze niet meer over elkaar. Ik kan me echter met geen mogelijkheid voorstellen dat Geordie heeft gekeken naar de kleur of het motief van de onderbroek. Hij zocht een setje onderbroeken die hij aan kon trekken, verder maakte het hem geen moer uit. Ik snap dat wel, ik wil ook geen vrolijk gekleurde onderbroek. Geen onderbroek met kleurtjes of een Star Wars-patroon, gewoon een zwarte boxer zodat ik af en toe eens een onzichtbaar remspoor achter kan laten.
Winkelen is sowieso niet een bezigheid waar je de gemiddelde individu met aanhangsel gelukkig mee maakt. Ik winkel omdat ik iets nodig heb, niet omdat ik het leuk vind. Efficiëntie is een toverwoord geworden voor mijn winkelgedrag. Eerst kijken of ik echt wel iets nodig heb. Dan kijken waar ik dat zou kunnen kopen. Daarna pas naar het winkelcentrum.
Vroeger deed ik dat anders. Je houd een dag vrij en je gaat naar Rotterdam. De hele dag in winkel in - winkel uit en aan het einde van de dag heb je bijna zeker het gene waarvoor je gekomen bent. Zo kon je dagen doorbrengen in Rotterdam, Den Haag en tegenwoordig ook in Roosendaal. Het voordeel daarvan is echter dat je iedere winkel daarna gezien hebt en dus kan beoordelen of je daar nog een keer naartoe gaat. Je hoeft mij niet in de DA of Prenatal achter te laten, puur omdat je weet dat deze winkels andere doelgroepen bedienen.
Wel eens in een Nomad-winkel geweest? Potentieel mooie kleding wordt totaal verziekt door hippe kleuren die ze bij Nomad dertig punten grijzer hebben gezet om alligators niet voor het hoofd te stoten, bijna altijd verkocht door een chagrijnige lesbie met een identiteitsprobleem. Bij Nike verkopen ze trainingspakken voor Polen, Roma zigeuners en Ethiopiërs. Levi's is voor cowboys en Cars broeken vallen uit elkaar terwijl je ernaar kijkt. De V&D is voor koopzuchtige vrouwen en de Bijenkorf is voor rijke, kooplustige vrouwen. En als je iets leuks zoekt hoef je al helemaal niet bij River Wood binnen te stappen. Je gaat het daar namelijk niet vinden. Bij Scapino winkelen alleen maar clowns en bij de Miss Etam vind je alleen maar hyperactieve, middelbare vrouwen die dankzij de overgang dertig opvliegers per uur beleven. Bij de Hunkemoller ga ik per definitie niet naar binnen en hetzelfde geld voor de Xenos. Wetenschappelijk onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat de dampen bij de Xenos het menselijk leven halveren.
Als ik eerlijk ben moet ik bekennen dat er eigenlijk maar vier winkels zijn waar ik met plezier naar binnen loop; de Media Markt, Free Record Shop, de Puma Store en de WE. Dus vrouwen; neem dit advies van me aan en winkel eens alleen bij deze vier winkels. Alles wat een mens nodig heeft en je bent in een halfuurtje klaar.
Kun je de rest van de dag lekker schoonmaken.
17-09-2010
Aandacht
Laten we het eens hebben over Patricia Paay. Een van de zogenaamde Bekende Nederlanders en een van de meest overschatte mensen op de televisie. Dit mens praat graag over haar leven, seksleven en relaties en alles wat een normaal persoon geen flikker interesseert. Tijdens de liveshows van het meesterlijke *kuch* programma Holland's Got Talent laat La Paay dan ook geen enkele kans onbenut om mensen haar zielig te laten vinden. Het Storms-effect, zoals we dat na deze week noemen.
Wat een commotie weer om niets. Pieter Storms en Jort Kelder vlogen elkaar eens lekker in de haren bij De Wereld Draait Door en gelijk staat het hele land op zijn kop. Dat heeft vier redenen. Ten eerste; was dit nu nodig? Moet een programma als DWDD dit soort confrontaties wel opzoeken? Het is overduidelijk dat het de intentie van de VARA was om dit conflict uit te laten breken, anders plaats je deze twee gasten immers niet tegenover elkaar. Ten tweede; de rol van Matthijs van Nieuwkerk. Vele mensen bekritiseerden hem omdat hij het meningsverschil heeft uit laten monden tot een ordinaire scheldpartij. Laat maar lekker blèren, het werd wel weer eens tijd voor een spraakmakend tv-moment. Of in ieder geval iets anders dan een aanslag.
Ten derde; Nina Brink gaat aan het speciale gastentafeltje zitten, maar gaat wel volledig door het lint als ze in beeld komt. Ga dan niet bij een televisieprogramma zitten! En al helemaal niet aan de gastentafel; dan weet je al helemaal dat je in beeld komt. Als laatste punt; waarom heeft de regie haar in godesnaam aan die tafel gezet? Wie heeft het in zijn domme hersens gehaald om de mensheid het gesmolten hoofd van Nina Brink te laten zien. Ik heb gesmolten kaarsen gezien met een grotere seksuele uitstraling dan het afgefikte hoofd van Brink. Die twee lijken overigens vrij sterk op elkaar.
Maar goed; Paay. Eerlijk is eerlijk, wat haar is gebeurd is schandalig en verschrikkelijk, maar het is net zo erg om constant de nadruk daarop te leggen. De reden dat Angelique HGT niet won is deels omdat haar gezicht geplastificeerd leek, maar vooral omdat ze iedereen enorm op de zenuwen werkte door zichzelf enorm zielig te vinden. Mensen zitten niet te wachten op zielig gezeik wanneer ze op de vrijdagavond een hersenloos programma opzetten. Net zoals je Karl Noten niet inzet om een kinderspeelparadijs te openen. Of Lucille Werner een fitnessschool.
Het geval wil echter dat Patries dat blijkbaar niet met de mens eens is en dus zoekt ze iedere kans om zich in het nieuws te laten brengen. De ene keer staat ze bij Peter van der Vorst te vertellen dat "haar" Nicky alleen een toyboy is, de andere keer zit ze bij RTL Boulevard weer te kroelen met Adam Curry en bij HGT zegt ze zoekende te zijn en weet ik al niet wat. Patricia Paay is wat wij noemen een aandachtsjunk. Ze vind het heerlijk om in het nieuws te zijn en doet haar best om de ogen op haar gericht te krijgen. Prima, niemand heeft er op wat irritante opmerkingen na last van en de mensen die het interessant vinden kunnen hun geluk niet op.
Vaak zijn dat overigens dezelfde mensen als die bestek meenemen uit restaurants; de zogenaamde Tokkies.
Er zijn genoeg manieren voor Patricia's om aan hun trekken te komen. Je zou naakt in de Playboy kunnen gaan staan bijvoorbeeld. Of in een radiointerview Wesley en Yolanthe imiteren. En moet je je eens voorstellen wat er gebeurd als je als elfjarige een pakketje opstuurt naar een willekeurige flat in Zaltbommel; aandacht gegarandeerd. De meest effectieve manier is echter het kopen van een Fiat Barchetta. Geen enkele Aston Martin, Ferrari of Lamborghini genereert zo veel aandacht als mijn Fiat. Er kwam zonder overdrijven een hele straat naar buiten toen ik hem voor de deur van een vriend had geparkeerd.
Nu is dat hartstikke leuk natuurlijk, allicht beter dan mensen die de wijsvinger en duim naar elkaar toe brengen als je in een gele Porsche voorbij komt. Het probleem is echter dat al deze spontane populariteit ervoor zorgt dat mijn reistijd met een dik kwartier verlengd wordt.
"Wat een leuke auto."
"Dank u"
"Wat is dit nu voor auto, als ik vragen mag?"
"Een Fiat Barchetta"
"Ik wist niet eens dat Fiat ook een cabriolet gebouwd heeft! Ja ik heb zelf ook een Fiat, een Seicento, maar ik heb hier nog nooit van gehoord. Wat een leuk ding. Hoeveel peekaa heeft 'ie?"
"Meer als jouw koekblik en nu opzouten voordat ik een stokbrood in je smoel prop."
Het grootste probleem is echter dat er deze week een onderzoek is gepubliceerd waarin beschreven word op wat voor auto's mannen en vrouwen vallen en in welke auto deze het liefst rijden. Het bleek dat, heel stereotiep, mannen het liefst in een Audi A4 of BMW 3-serie reden en vallen op vrouwen in een auto die voornamelijk kleiner is dan die van hen. Dat vrouwen vallen op mannen met een grote, compenserende auto is niet verbazingwekkend, wat echter opviel wel is dat vrouwen zelf het liefst rijden in een Fiat cabriolet. Dat betekent dat iedereen die naar mijn Barchetta kijkt verwacht dat er een vrouw achter het stuur zit. Dat betekent dat je er automatisch vanuit gaat dat deze persoon niet kan rijden en dat leid er automatisch weer toe dat de andere automobilisten rare toeren uit halen om ervoor te zorgen dat ze zo ver mogelijk uit de buurt van de Fiat blijven. Dat is best een angstig gegeven. Als je mensen voor je spontaan panisch in- en uit ziet voegen tijdens de file kun je alleen maar afleiden dat dit niet lang goed kan gaan. Voor je het weet zijn alle A4-mannetjes op elkaar geknald puur omdat ze wilden voorkomen dat de vrouw in de Fiat Barchetta ze aanrijd. Ik ben echter geen vrouw en heb dus ook nog nooit iemand aangereden.
Het stigma blijft echter hangen en dat vind ik eigenlijk wel prima. Zolang mensen mij maar niet aanrijden. Ga maar lekker opzij allemaal. Beuk elkaar maar eens goed van de weg af. Des te sneller ben ik bij de volgende enthousiasteling.
Wat een commotie weer om niets. Pieter Storms en Jort Kelder vlogen elkaar eens lekker in de haren bij De Wereld Draait Door en gelijk staat het hele land op zijn kop. Dat heeft vier redenen. Ten eerste; was dit nu nodig? Moet een programma als DWDD dit soort confrontaties wel opzoeken? Het is overduidelijk dat het de intentie van de VARA was om dit conflict uit te laten breken, anders plaats je deze twee gasten immers niet tegenover elkaar. Ten tweede; de rol van Matthijs van Nieuwkerk. Vele mensen bekritiseerden hem omdat hij het meningsverschil heeft uit laten monden tot een ordinaire scheldpartij. Laat maar lekker blèren, het werd wel weer eens tijd voor een spraakmakend tv-moment. Of in ieder geval iets anders dan een aanslag.
Ten derde; Nina Brink gaat aan het speciale gastentafeltje zitten, maar gaat wel volledig door het lint als ze in beeld komt. Ga dan niet bij een televisieprogramma zitten! En al helemaal niet aan de gastentafel; dan weet je al helemaal dat je in beeld komt. Als laatste punt; waarom heeft de regie haar in godesnaam aan die tafel gezet? Wie heeft het in zijn domme hersens gehaald om de mensheid het gesmolten hoofd van Nina Brink te laten zien. Ik heb gesmolten kaarsen gezien met een grotere seksuele uitstraling dan het afgefikte hoofd van Brink. Die twee lijken overigens vrij sterk op elkaar.
Maar goed; Paay. Eerlijk is eerlijk, wat haar is gebeurd is schandalig en verschrikkelijk, maar het is net zo erg om constant de nadruk daarop te leggen. De reden dat Angelique HGT niet won is deels omdat haar gezicht geplastificeerd leek, maar vooral omdat ze iedereen enorm op de zenuwen werkte door zichzelf enorm zielig te vinden. Mensen zitten niet te wachten op zielig gezeik wanneer ze op de vrijdagavond een hersenloos programma opzetten. Net zoals je Karl Noten niet inzet om een kinderspeelparadijs te openen. Of Lucille Werner een fitnessschool.
Het geval wil echter dat Patries dat blijkbaar niet met de mens eens is en dus zoekt ze iedere kans om zich in het nieuws te laten brengen. De ene keer staat ze bij Peter van der Vorst te vertellen dat "haar" Nicky alleen een toyboy is, de andere keer zit ze bij RTL Boulevard weer te kroelen met Adam Curry en bij HGT zegt ze zoekende te zijn en weet ik al niet wat. Patricia Paay is wat wij noemen een aandachtsjunk. Ze vind het heerlijk om in het nieuws te zijn en doet haar best om de ogen op haar gericht te krijgen. Prima, niemand heeft er op wat irritante opmerkingen na last van en de mensen die het interessant vinden kunnen hun geluk niet op.
Vaak zijn dat overigens dezelfde mensen als die bestek meenemen uit restaurants; de zogenaamde Tokkies.
Er zijn genoeg manieren voor Patricia's om aan hun trekken te komen. Je zou naakt in de Playboy kunnen gaan staan bijvoorbeeld. Of in een radiointerview Wesley en Yolanthe imiteren. En moet je je eens voorstellen wat er gebeurd als je als elfjarige een pakketje opstuurt naar een willekeurige flat in Zaltbommel; aandacht gegarandeerd. De meest effectieve manier is echter het kopen van een Fiat Barchetta. Geen enkele Aston Martin, Ferrari of Lamborghini genereert zo veel aandacht als mijn Fiat. Er kwam zonder overdrijven een hele straat naar buiten toen ik hem voor de deur van een vriend had geparkeerd.
Nu is dat hartstikke leuk natuurlijk, allicht beter dan mensen die de wijsvinger en duim naar elkaar toe brengen als je in een gele Porsche voorbij komt. Het probleem is echter dat al deze spontane populariteit ervoor zorgt dat mijn reistijd met een dik kwartier verlengd wordt.
"Wat een leuke auto."
"Dank u"
"Wat is dit nu voor auto, als ik vragen mag?"
"Een Fiat Barchetta"
"Ik wist niet eens dat Fiat ook een cabriolet gebouwd heeft! Ja ik heb zelf ook een Fiat, een Seicento, maar ik heb hier nog nooit van gehoord. Wat een leuk ding. Hoeveel peekaa heeft 'ie?"
"Meer als jouw koekblik en nu opzouten voordat ik een stokbrood in je smoel prop."
Het grootste probleem is echter dat er deze week een onderzoek is gepubliceerd waarin beschreven word op wat voor auto's mannen en vrouwen vallen en in welke auto deze het liefst rijden. Het bleek dat, heel stereotiep, mannen het liefst in een Audi A4 of BMW 3-serie reden en vallen op vrouwen in een auto die voornamelijk kleiner is dan die van hen. Dat vrouwen vallen op mannen met een grote, compenserende auto is niet verbazingwekkend, wat echter opviel wel is dat vrouwen zelf het liefst rijden in een Fiat cabriolet. Dat betekent dat iedereen die naar mijn Barchetta kijkt verwacht dat er een vrouw achter het stuur zit. Dat betekent dat je er automatisch vanuit gaat dat deze persoon niet kan rijden en dat leid er automatisch weer toe dat de andere automobilisten rare toeren uit halen om ervoor te zorgen dat ze zo ver mogelijk uit de buurt van de Fiat blijven. Dat is best een angstig gegeven. Als je mensen voor je spontaan panisch in- en uit ziet voegen tijdens de file kun je alleen maar afleiden dat dit niet lang goed kan gaan. Voor je het weet zijn alle A4-mannetjes op elkaar geknald puur omdat ze wilden voorkomen dat de vrouw in de Fiat Barchetta ze aanrijd. Ik ben echter geen vrouw en heb dus ook nog nooit iemand aangereden.
Het stigma blijft echter hangen en dat vind ik eigenlijk wel prima. Zolang mensen mij maar niet aanrijden. Ga maar lekker opzij allemaal. Beuk elkaar maar eens goed van de weg af. Des te sneller ben ik bij de volgende enthousiasteling.
08-09-2010
Ironie
Hoe ironisch is het dat de leider van de meest van gedachten veranderende partij van Nederland moet verklaren zat te worden van het gedraai van Wilders? De immer vloeiend communicerende Cohen verklaarde tijdens het debat van afgelopen dinsdag blij te zijn als laatste te mogen spreken voordat er weer een politieke draai van 180 graden plaatsvond. Ik zeg het niet graag, maar ik ben het met hem eens. Sinds de verkiezingen van 9 juli is de PVV twee keer opzichtig van koers veranderd; eerst met het schrappen van het AOW-breekpunt om te kunnen onderhandelen met het CDA en nu over de zogenaamde dissidenten. Over het tijdstip is ook veel te doen. Terwijl de bekendste bejaarde van Nederland iedereen koffie inschonk stopte Ab Klink (eindelijk) met zijn deelname aan de kamer en vond Wilders de tijd rijp om de rechtstaat een schop te geven.
Al deze ontwikkelingen zorgde voor een heerlijk debat, ook al was het die naam eigenlijk niet waard. De onmacht en angst van de linkse partijen en het arrogante gedrag van de rechtse partijen maakte dat het debat inhoudelijk niet veel verder kwam dan de term "Mooi" wanneer Cohen voor de miljoenste keer zichzelf vrij probeert te pleiten. Amusant om naar te luisteren, maar om nu te zeggen dat het de formatie verder helpt; nee.
Ik krijg echter het idee dat er een paranoïde sfeer begint te ontstaan bij voornamelijk D66-leider Pechtold. Voornamelijk de constante ondervraging van Kees van der Staaij van de SGP deed erg wanhopig aan. "Zou de SGP dan toch gaan meegedogen? Nee toch, hoe kunnen ze dat doen. D66 is er toch...?!?! Hij heeft niet meegedaan aan de Pakistan-actie, krijg ik daar nu niets voor terug?" Het kwam over alsof Pechtold vermoedde dat er binnenskamers stiekem werd valsgespeeld, terwijl je voor echt valsspelen naar iets heel anders moet kijken... Ferrari.
Het moge bekend zijn dat het steigerende paard weer eens heeft laten zien waarom ze naast een van de meest geliefde, vooral het meest gehate team zijn uit de Formule 1. Met zeer opzichtige teamorders werd de arme Felippe Massa de zege ontnomen tijdens de race op Hockenheim dit jaar. Alonso moest winnen, hij maakte immers nog kans op de wereldtitel. Nu ben ik net zo dol op Alonso als op nierstenen dus heel objectief ben ik niet, maar ik ben serieus van mening dat ze hem zijn superlicentie hadden moeten ontnemen. Dit is nu de tweede keer dat hij betrokken is geweest bij de manipulatie van een race maar blijkbaar denk hij net zo onaantastbaar te zijn als Michael Schumacher in gloriedagen.
Dat is hij niet. Michael Schumacher kan in Turkije met gemak twaalf maagden de pitbox insleuren zonder dat er een iemand naar kraait, maar Alonso heeft die gave niet. Gelukkig.
Het vervelende is echter dat Alonso en Ferrari beiden altijd hun zin krijgen. Naar aanleiding van een schandalige actie van Schumacher en Barichello tijdens de wedstrijd in 2002 op het circuit van Oostenrijk, is er besloten een regel in te voeren die teamorders verbied. Als rechtgeaarde fan word je daar blij van. Na bijna twee uur sport is het toch fijn om te zien dat er op een volwassen en verantwoorde manier wordt omgegaan met je vak. Tijdens de laatste minuut van een voetbalwedstrijd scoor je toch ook niet snel een eigen doelpunt om zo een moeilijkere tegenstander te ontlopen tijdens een poulfase?
Het vervelende voorval wil echter dat we in de Formule 1 te maken hebben met een enorme sloot ego's. Schumacher heeft er een eigen pitbox voor gereserveerd en de aloude Raikkonen kwam er iedere race een extra vliegtuig mee. Schumacher lijkt echter meer in zichzelf gekeerd (ondanks de acties op de baan) en Hamilton en Button lopen er simpelweg niet mee te koop. Bij Alonso ligt dat anders. Zowel op de baan als ernaast laat hij zich kennen als een enorme huilbaby die gaat lopen huilen als er iemand voor hem rijd. Zijn enorme ego heeft al aardig wat teamleden gekost (Piquet, Hamilton, Truli) en Massa zal de volgende zijn. Geen enkele sportman word voor zijn plezier tweede; je eerste plaats dan ook af moeten staan aan een jankende baby achter je is dan ook al snel de doodsteek voor een werkgever.
Zie het als de promotie waar je lang voor hebt moeten werken, maar je opeens af moet staan voor Frederik, de monteur van de raamkozijnen.
Het moet echter gezegd dat deze lagen van ironie mij echter vaak bevallen. Zo ook de reparaties aan mijn Volvo 480. Ik moet eerlijk bekennen, ik hem de excentrieke coupe sinds januari en sindsdien heeft hij me altijd overal gebracht, maar wel met de nodige problemen. Zo begon het met de koppeling. De ruitenwissers. De gasveren van de kofferklep. De elektrische ramen. En dankzij de hulp van de buurman heeft de motor mijn tijd overleefd. Mijn tijd met de 480 is echter voorbij. De APK-keuring kwam eraan en de lijst met mankementen groeide aanzienlijk. Waterpomp, remschijven rondom, handremkabel, banden rondom etc. Het werd dus tijd om naar een opvolger te kijken.
Die is inmiddels gearriveerd in de vorm van een Fiat Barchetta. Aan het bootje hangt echter een fijne sneuf ironie. Voordat de Fiat afgeleverd werd kreeg hij namelijk een volledige onderhoudsbeurt, wat neerkwam op reparaties die grotendeels gelijk zijn aan degene die op de Volvo moesten gebeuren.
Wil dat zeggen dat ik weer een onderhoudsgevoelige auto heb gekocht? Ik weet het niet. De Fiat ziet er showroomvers uit en voelt degelijk en stevig, maar de tijd zal leren of het imago van de Barchetta word bevestigd. Tot die tijd ga ik lekker rondrijden in de laatste zonnestralen.
Ook al heeft het tot nu toe alleen maar geregend...
Ironie...
Al deze ontwikkelingen zorgde voor een heerlijk debat, ook al was het die naam eigenlijk niet waard. De onmacht en angst van de linkse partijen en het arrogante gedrag van de rechtse partijen maakte dat het debat inhoudelijk niet veel verder kwam dan de term "Mooi" wanneer Cohen voor de miljoenste keer zichzelf vrij probeert te pleiten. Amusant om naar te luisteren, maar om nu te zeggen dat het de formatie verder helpt; nee.
Ik krijg echter het idee dat er een paranoïde sfeer begint te ontstaan bij voornamelijk D66-leider Pechtold. Voornamelijk de constante ondervraging van Kees van der Staaij van de SGP deed erg wanhopig aan. "Zou de SGP dan toch gaan meegedogen? Nee toch, hoe kunnen ze dat doen. D66 is er toch...?!?! Hij heeft niet meegedaan aan de Pakistan-actie, krijg ik daar nu niets voor terug?" Het kwam over alsof Pechtold vermoedde dat er binnenskamers stiekem werd valsgespeeld, terwijl je voor echt valsspelen naar iets heel anders moet kijken... Ferrari.
Het moge bekend zijn dat het steigerende paard weer eens heeft laten zien waarom ze naast een van de meest geliefde, vooral het meest gehate team zijn uit de Formule 1. Met zeer opzichtige teamorders werd de arme Felippe Massa de zege ontnomen tijdens de race op Hockenheim dit jaar. Alonso moest winnen, hij maakte immers nog kans op de wereldtitel. Nu ben ik net zo dol op Alonso als op nierstenen dus heel objectief ben ik niet, maar ik ben serieus van mening dat ze hem zijn superlicentie hadden moeten ontnemen. Dit is nu de tweede keer dat hij betrokken is geweest bij de manipulatie van een race maar blijkbaar denk hij net zo onaantastbaar te zijn als Michael Schumacher in gloriedagen.
Dat is hij niet. Michael Schumacher kan in Turkije met gemak twaalf maagden de pitbox insleuren zonder dat er een iemand naar kraait, maar Alonso heeft die gave niet. Gelukkig.
Het vervelende is echter dat Alonso en Ferrari beiden altijd hun zin krijgen. Naar aanleiding van een schandalige actie van Schumacher en Barichello tijdens de wedstrijd in 2002 op het circuit van Oostenrijk, is er besloten een regel in te voeren die teamorders verbied. Als rechtgeaarde fan word je daar blij van. Na bijna twee uur sport is het toch fijn om te zien dat er op een volwassen en verantwoorde manier wordt omgegaan met je vak. Tijdens de laatste minuut van een voetbalwedstrijd scoor je toch ook niet snel een eigen doelpunt om zo een moeilijkere tegenstander te ontlopen tijdens een poulfase?
Het vervelende voorval wil echter dat we in de Formule 1 te maken hebben met een enorme sloot ego's. Schumacher heeft er een eigen pitbox voor gereserveerd en de aloude Raikkonen kwam er iedere race een extra vliegtuig mee. Schumacher lijkt echter meer in zichzelf gekeerd (ondanks de acties op de baan) en Hamilton en Button lopen er simpelweg niet mee te koop. Bij Alonso ligt dat anders. Zowel op de baan als ernaast laat hij zich kennen als een enorme huilbaby die gaat lopen huilen als er iemand voor hem rijd. Zijn enorme ego heeft al aardig wat teamleden gekost (Piquet, Hamilton, Truli) en Massa zal de volgende zijn. Geen enkele sportman word voor zijn plezier tweede; je eerste plaats dan ook af moeten staan aan een jankende baby achter je is dan ook al snel de doodsteek voor een werkgever.
Zie het als de promotie waar je lang voor hebt moeten werken, maar je opeens af moet staan voor Frederik, de monteur van de raamkozijnen.
Het moet echter gezegd dat deze lagen van ironie mij echter vaak bevallen. Zo ook de reparaties aan mijn Volvo 480. Ik moet eerlijk bekennen, ik hem de excentrieke coupe sinds januari en sindsdien heeft hij me altijd overal gebracht, maar wel met de nodige problemen. Zo begon het met de koppeling. De ruitenwissers. De gasveren van de kofferklep. De elektrische ramen. En dankzij de hulp van de buurman heeft de motor mijn tijd overleefd. Mijn tijd met de 480 is echter voorbij. De APK-keuring kwam eraan en de lijst met mankementen groeide aanzienlijk. Waterpomp, remschijven rondom, handremkabel, banden rondom etc. Het werd dus tijd om naar een opvolger te kijken.
Die is inmiddels gearriveerd in de vorm van een Fiat Barchetta. Aan het bootje hangt echter een fijne sneuf ironie. Voordat de Fiat afgeleverd werd kreeg hij namelijk een volledige onderhoudsbeurt, wat neerkwam op reparaties die grotendeels gelijk zijn aan degene die op de Volvo moesten gebeuren.
Wil dat zeggen dat ik weer een onderhoudsgevoelige auto heb gekocht? Ik weet het niet. De Fiat ziet er showroomvers uit en voelt degelijk en stevig, maar de tijd zal leren of het imago van de Barchetta word bevestigd. Tot die tijd ga ik lekker rondrijden in de laatste zonnestralen.
Ook al heeft het tot nu toe alleen maar geregend...
Ironie...
04-09-2010
Vuile leugenaars!
Mensen in een verzorgingstehuis hebben er dagelijks mee te maken; vrijwilligers. Deze mensen doen iedere dag hun uiterste best om ouderen te verzorgen, het naar de zin te maken en te helpen. Bingo spelen, luiers verschonen en digitale televisie installeren, het zijn de normaalste zaken van de wereld voor deze niet betaalde mensen.
Hartstikke knap en meelevend natuurlijk, maar ik heb daar een theorie over. Laat me deze uitleggen. De mens is van nature een jachtdier. Tijdens de oertijd probeerden mannen met grote baarden en tijgervellen allerlei verschillende soorten beesten vakkundig om zeep te helpen, om deze met een paar teentjes knoflook op te peuzelen. Dat ging niet door stiekem op te sluipen en een spuitje in het bizonvel te steken, maar met ouderwetse tools als een hakmes en pijl en boog. De mannen probeerden een zo groot mogelijk wezen te slachten terwijl de vrouwen in de grot bleven en eens per drie weken een setje drielingen de wereld in wierp, zodat de evolutie door kon zetten.
Na een aantal omzwervingen waarvoor ik te weinig heb opgelet bij geschiedenisles komen we aan in de middeleeuwen waar het vooral belangrijk was om een zo groot mogelijk kasteel te bouwen. Grote lansen, vadsige paarden en grote tafels vol met eten waren voor de ridders en koningen ultieme manieren om de vrouwen hun felgekleurde soepjurken uit te laten trekken.
Bij het Romeinse rijk zat het iets anders in elkaar. Door de "uitvinding" van het geld kregen steeds meer mensen de kans om zich qua rijkdom naast de "royals" te werken. In het begin van de renaissance viel dat nog mee, maar hoe verder de mens van Jezus verwijderd werd, hoe meer geld mensen vergaarden. Geld gold als een van de meest ultieme vormen van zelfverrijking. Hoe meer geld, hoe meer status, hoe beter je in het leven stond.
Tegenwoordig is dat iets anders. De grote tegenstellingen tussen arm en rijk bestaan in onze samenleving niet meer. Hennie van der Most heeft geen tien naakte biseksuelen in dienst die hem blauwe druiven voeren op een bedje van gesmolten vinvis. In plaats daarvan racet hij met zijn helikopter tegen een hypocriete autojournaliste. Maar er zijn er meer die dat kunnen. Er zijn er meer die dat doen.
Je kunt je rijkdom tegenwoordig etaleren met het kopen van een Bugatti Veyron, de meest overschatte auto ter wereld, of met de aankoop van vijftien huizen midden op een palmvormig eiland in Dubai. Je kunt je saaie Seats 'n Sofa's bank opleuken met knopen van Olifantentand of de stof vervangen door het schaamhaar van de 33 mijnwerkers die met de kerst vrijkomen. Je telefoon is niet langer een plastic dildo, maar een door Joris Laarman vormgegeven organisme met knopjes. Je huis is ontworpen door Zaha Hadid en het voor het avondeten huur je de altijd gezellige Gordon Ramsay in. 's Avonds kijk je niet naar de televisie maar zit je in je thuisbioscoop in je eentje naar de zoveelste versie van Die Hard te kijken.
Voorheen was macht de absolute vorm van zelfverrijking. In de Middeleeuwen en tijdens het Romeinse rijk waren de hoogste bevelhebbers de machtsbeluste types. Vaak gepaard met een minderwaardigheidscomplex. In de huidige tijd is het echter niet meer om met een paar stalen lansen de macht te grijpen. De drang naar macht heeft dan ook plaats gemaakt voor de drang naar geld. De euro is in de huidige tijd een bakermat geworden voor grootsheid. Mensen die veel geld hebben voelen zich voldaan, trots en belangrijk. Hoe onterecht dat ook moge zijn; Mr. Rooney...
Er zijn echter mindere goden. Voor veel mensen is de welvarendheid van voetballers niet weggelegd, en daarbij het grote geld dus ook niet. Deze mensen hebben een andere manier gevonden om aan hun trekken te komen. Om hun eigenwaarde op te vijzelen zijn ze in de vrijwilligershulp gegaan. Iedereen die op TV komt en verklaart dat hij/zij graag vrijwillig mensen helpt om het leven voor hen makkelijker te maken is een grove leugenaar en moet worden opgesloten. De enige reden dat mensen in de vrijwilliging zitten is zelfverrijking. Het opvijzelen van het eigen ego. Je eigenwaarde opkrikken. Voor deze mensen is een compliment of een lach van een bejaarde geen teken van blijheid of tevredenheid, maar een enorme stoot zelfvertrouwen.
Als BN'er heb je tegenwoordig een maatschappelijke verantwoordelijkheid naar het plebs achter de TV. Denk je zelf dat Alexander Pechtold "oprecht begaan" is met lot van de Pakistanen? Hoe vreselijk de ramp daar ook moge zijn, hij denkt aan de volgende verkiezingsuitslag. Bij het slapen gaan geeft zijn vrouw hem een klopje op zijn schouder omdat hij iets heeft gedaan voor het goede doel. Wij weten dat er heel andere zaken meespelen. Het gaat precies zo bij Sophie Hilbrand, Sander Lantinga en Marco Borsato. Die moet nog iets van zijn waardigheid overhouden na twee faillissementen.
Dat maakt vrijwilligers en BN'ers een setje egoïstische darmen. Of niet? Is het namelijk wel egoïstisch als andere mensen baat hebben bij jouw acties, hoe zeer je eigenwaarde er wel niet door stijgt? Ik weet het simpelweg niet. De cynische kant van mij wil ze graag zo noemen. De niet-cynische kant van mij ook (heb ik wel een niet-cynische kant?), maar op de een of andere manier klopt het niet. Hoe zeer ik de TV-acties en overdreven gezelligheid van RTL4 ook haat, het is wel prettig dat het er is. Of het oprecht is of niet maakt in dat geval niet uit.
Nederland kent meer acteurs dan we denken.
Hartstikke knap en meelevend natuurlijk, maar ik heb daar een theorie over. Laat me deze uitleggen. De mens is van nature een jachtdier. Tijdens de oertijd probeerden mannen met grote baarden en tijgervellen allerlei verschillende soorten beesten vakkundig om zeep te helpen, om deze met een paar teentjes knoflook op te peuzelen. Dat ging niet door stiekem op te sluipen en een spuitje in het bizonvel te steken, maar met ouderwetse tools als een hakmes en pijl en boog. De mannen probeerden een zo groot mogelijk wezen te slachten terwijl de vrouwen in de grot bleven en eens per drie weken een setje drielingen de wereld in wierp, zodat de evolutie door kon zetten.
Na een aantal omzwervingen waarvoor ik te weinig heb opgelet bij geschiedenisles komen we aan in de middeleeuwen waar het vooral belangrijk was om een zo groot mogelijk kasteel te bouwen. Grote lansen, vadsige paarden en grote tafels vol met eten waren voor de ridders en koningen ultieme manieren om de vrouwen hun felgekleurde soepjurken uit te laten trekken.
Bij het Romeinse rijk zat het iets anders in elkaar. Door de "uitvinding" van het geld kregen steeds meer mensen de kans om zich qua rijkdom naast de "royals" te werken. In het begin van de renaissance viel dat nog mee, maar hoe verder de mens van Jezus verwijderd werd, hoe meer geld mensen vergaarden. Geld gold als een van de meest ultieme vormen van zelfverrijking. Hoe meer geld, hoe meer status, hoe beter je in het leven stond.
Tegenwoordig is dat iets anders. De grote tegenstellingen tussen arm en rijk bestaan in onze samenleving niet meer. Hennie van der Most heeft geen tien naakte biseksuelen in dienst die hem blauwe druiven voeren op een bedje van gesmolten vinvis. In plaats daarvan racet hij met zijn helikopter tegen een hypocriete autojournaliste. Maar er zijn er meer die dat kunnen. Er zijn er meer die dat doen.
Je kunt je rijkdom tegenwoordig etaleren met het kopen van een Bugatti Veyron, de meest overschatte auto ter wereld, of met de aankoop van vijftien huizen midden op een palmvormig eiland in Dubai. Je kunt je saaie Seats 'n Sofa's bank opleuken met knopen van Olifantentand of de stof vervangen door het schaamhaar van de 33 mijnwerkers die met de kerst vrijkomen. Je telefoon is niet langer een plastic dildo, maar een door Joris Laarman vormgegeven organisme met knopjes. Je huis is ontworpen door Zaha Hadid en het voor het avondeten huur je de altijd gezellige Gordon Ramsay in. 's Avonds kijk je niet naar de televisie maar zit je in je thuisbioscoop in je eentje naar de zoveelste versie van Die Hard te kijken.
Voorheen was macht de absolute vorm van zelfverrijking. In de Middeleeuwen en tijdens het Romeinse rijk waren de hoogste bevelhebbers de machtsbeluste types. Vaak gepaard met een minderwaardigheidscomplex. In de huidige tijd is het echter niet meer om met een paar stalen lansen de macht te grijpen. De drang naar macht heeft dan ook plaats gemaakt voor de drang naar geld. De euro is in de huidige tijd een bakermat geworden voor grootsheid. Mensen die veel geld hebben voelen zich voldaan, trots en belangrijk. Hoe onterecht dat ook moge zijn; Mr. Rooney...
Er zijn echter mindere goden. Voor veel mensen is de welvarendheid van voetballers niet weggelegd, en daarbij het grote geld dus ook niet. Deze mensen hebben een andere manier gevonden om aan hun trekken te komen. Om hun eigenwaarde op te vijzelen zijn ze in de vrijwilligershulp gegaan. Iedereen die op TV komt en verklaart dat hij/zij graag vrijwillig mensen helpt om het leven voor hen makkelijker te maken is een grove leugenaar en moet worden opgesloten. De enige reden dat mensen in de vrijwilliging zitten is zelfverrijking. Het opvijzelen van het eigen ego. Je eigenwaarde opkrikken. Voor deze mensen is een compliment of een lach van een bejaarde geen teken van blijheid of tevredenheid, maar een enorme stoot zelfvertrouwen.
Als BN'er heb je tegenwoordig een maatschappelijke verantwoordelijkheid naar het plebs achter de TV. Denk je zelf dat Alexander Pechtold "oprecht begaan" is met lot van de Pakistanen? Hoe vreselijk de ramp daar ook moge zijn, hij denkt aan de volgende verkiezingsuitslag. Bij het slapen gaan geeft zijn vrouw hem een klopje op zijn schouder omdat hij iets heeft gedaan voor het goede doel. Wij weten dat er heel andere zaken meespelen. Het gaat precies zo bij Sophie Hilbrand, Sander Lantinga en Marco Borsato. Die moet nog iets van zijn waardigheid overhouden na twee faillissementen.
Dat maakt vrijwilligers en BN'ers een setje egoïstische darmen. Of niet? Is het namelijk wel egoïstisch als andere mensen baat hebben bij jouw acties, hoe zeer je eigenwaarde er wel niet door stijgt? Ik weet het simpelweg niet. De cynische kant van mij wil ze graag zo noemen. De niet-cynische kant van mij ook (heb ik wel een niet-cynische kant?), maar op de een of andere manier klopt het niet. Hoe zeer ik de TV-acties en overdreven gezelligheid van RTL4 ook haat, het is wel prettig dat het er is. Of het oprecht is of niet maakt in dat geval niet uit.
Nederland kent meer acteurs dan we denken.
28-08-2010
Warm maar lekker op!
De Kuip wordt vervangen. Het enige voetbalstadion waar ik ooit in mijn leven een wedstrijd heb meegemaakt gaat binnenkort tegen de vlakte en er komt een futuristisch stadion voor terug. Het moet gezegd, het ontwerp is schitterend. Het doet me op een of andere manier denken aan een set gestapelde borden uit de IKEA Smarta-serie.
Daarbij presenteerde Eneco gisteren een leuk boekje over de nieuwe Kuip waarin zij claimen dat het stadion klimaatneutraal kan. Dat is een leugen. Je merkte het allereerst aan het interview met een voorlichter van Eneco bij de NOS. Nadat hij had geclaimd dat de Kuip 60% kon besparen merkte de journalist scherp op dat 60% niet klimaatneutraal is. Het enige wat de voorlichter daarop te melden had was dat ze een plan hadden met een windmolen.
Het spijt me, maar dat gaat niet werken. Ik ben er van overtuigd dat de bobo's bij Eneco een goed stel functionerende hersens hebben en dat ze bovendien in staat zijn om deze op een verantwoorde manier in te zetten, maar ze moeten toch wel een behoorlijk windje veroorzaken wil je 40% van de energie voor een voetbalstadion uit een setje windmolens toveren. Dat lukt misschien in een week als deze, maar dan hebben we er nog 51 per jaar. Of gaan ze de volledige opbrengst van hun windmolenpark in de Noordzee gebruiken om de slagbomen van de parkeergarage van peut te voorzien?
Nu snap ik dat ze bij Eneco over al deze problemen goed hebben nagedacht en dat ze hun ideeën op drie schitterende a4-tjes hebben overhandigd. Het zal ook best gaan lukken. Maar dan nog steeds is de Kuip niet klimaatneutraal. Waar komt het cement vandaan? Hoe produceren ze de stoeltjes? Wie teelt de grasmat? Hoe word de koffie gezet tijdens wedstrijden? Wat heeft de bestuursvoorzitter van Eneco gegeten terwijl hij aan zijn rekensommetjes werkte? Gebruiken de medewerkers Page of Lotus toiletpapier? Het klinkt zeurderig (en is het ook), maar als je claimt dat je een klimaatneutraal of Cradle-to-Cradle product/ontwerp neerzet, moet je op dat soort dingen letten.
Feitelijk gezien is iedereen die roept een milieuvriendelijk product gebouwd te hebben een enorme leugenaar. Waar komen de accu's in jouw verschrikkelijke Pruis vandaan? Hoe wordt het staal geproduceerd van een Fisker Karma? Zorgt je Bluetooth-verbinding met je HTC niet voor extra accuverlies, waardoor je de telefoon sneller op moet laden? Dat kost toch een Chileense mijnwerker per jaar.
Het antwoord op alle bovenstaande vragen is een simpele "ja". Het antwoord op de volgende vraag is echter een duidelijke "nee". Al zouden ze de Kuip optrekken uit ivoor en zijn de stoelen afgewerkt met drie lagen puur steenkool, het interesseert me geen fluit. Klimaatverandering is absoluut aan het gebeuren, maar de contributie van de mens is zo enorm klein, dat het vrijwel niets uitmaakt of we een CR-Z of CL65AMG rijden.
Sterker; koop allemaal a.u.b. een Ferrari 458! Die zijn én "schadelijk" voor het milieu én vliegen spontaan in de fik. "Schadelijk" bij productie, "schadelijk" tijdens het rijden en "schadelijk" tijdens afdanking. Nederland zal veranderen in een heerlijk tropisch land met palmbomen, witte stranden en een coctailbar elke veertig meter. Mensen met witte tanden reiken je halve kokossen aan en iedereen loopt in een rustig tempo door de zee, terwijl kinderen vliegeren en zandkastelen bouwen. Ik kom daar dan heerlijk voorbij in mijn Fiat Barchetta en geniet van het weer, de omgeving en het leven.
Het probleem is alleen dat vrijwel niemand een Ferrari 458 heeft. Dus tot die tijd bereid ik m'n Bootje voor op de dagen die komen gaan.
Maar schiet wel een beetje op a.u.b...
Daarbij presenteerde Eneco gisteren een leuk boekje over de nieuwe Kuip waarin zij claimen dat het stadion klimaatneutraal kan. Dat is een leugen. Je merkte het allereerst aan het interview met een voorlichter van Eneco bij de NOS. Nadat hij had geclaimd dat de Kuip 60% kon besparen merkte de journalist scherp op dat 60% niet klimaatneutraal is. Het enige wat de voorlichter daarop te melden had was dat ze een plan hadden met een windmolen.
Het spijt me, maar dat gaat niet werken. Ik ben er van overtuigd dat de bobo's bij Eneco een goed stel functionerende hersens hebben en dat ze bovendien in staat zijn om deze op een verantwoorde manier in te zetten, maar ze moeten toch wel een behoorlijk windje veroorzaken wil je 40% van de energie voor een voetbalstadion uit een setje windmolens toveren. Dat lukt misschien in een week als deze, maar dan hebben we er nog 51 per jaar. Of gaan ze de volledige opbrengst van hun windmolenpark in de Noordzee gebruiken om de slagbomen van de parkeergarage van peut te voorzien?
Nu snap ik dat ze bij Eneco over al deze problemen goed hebben nagedacht en dat ze hun ideeën op drie schitterende a4-tjes hebben overhandigd. Het zal ook best gaan lukken. Maar dan nog steeds is de Kuip niet klimaatneutraal. Waar komt het cement vandaan? Hoe produceren ze de stoeltjes? Wie teelt de grasmat? Hoe word de koffie gezet tijdens wedstrijden? Wat heeft de bestuursvoorzitter van Eneco gegeten terwijl hij aan zijn rekensommetjes werkte? Gebruiken de medewerkers Page of Lotus toiletpapier? Het klinkt zeurderig (en is het ook), maar als je claimt dat je een klimaatneutraal of Cradle-to-Cradle product/ontwerp neerzet, moet je op dat soort dingen letten.
Feitelijk gezien is iedereen die roept een milieuvriendelijk product gebouwd te hebben een enorme leugenaar. Waar komen de accu's in jouw verschrikkelijke Pruis vandaan? Hoe wordt het staal geproduceerd van een Fisker Karma? Zorgt je Bluetooth-verbinding met je HTC niet voor extra accuverlies, waardoor je de telefoon sneller op moet laden? Dat kost toch een Chileense mijnwerker per jaar.
Het antwoord op alle bovenstaande vragen is een simpele "ja". Het antwoord op de volgende vraag is echter een duidelijke "nee". Al zouden ze de Kuip optrekken uit ivoor en zijn de stoelen afgewerkt met drie lagen puur steenkool, het interesseert me geen fluit. Klimaatverandering is absoluut aan het gebeuren, maar de contributie van de mens is zo enorm klein, dat het vrijwel niets uitmaakt of we een CR-Z of CL65AMG rijden.
Sterker; koop allemaal a.u.b. een Ferrari 458! Die zijn én "schadelijk" voor het milieu én vliegen spontaan in de fik. "Schadelijk" bij productie, "schadelijk" tijdens het rijden en "schadelijk" tijdens afdanking. Nederland zal veranderen in een heerlijk tropisch land met palmbomen, witte stranden en een coctailbar elke veertig meter. Mensen met witte tanden reiken je halve kokossen aan en iedereen loopt in een rustig tempo door de zee, terwijl kinderen vliegeren en zandkastelen bouwen. Ik kom daar dan heerlijk voorbij in mijn Fiat Barchetta en geniet van het weer, de omgeving en het leven.
Het probleem is alleen dat vrijwel niemand een Ferrari 458 heeft. Dus tot die tijd bereid ik m'n Bootje voor op de dagen die komen gaan.
Maar schiet wel een beetje op a.u.b...
21-08-2010
Goede ingrediënten maken nog geen lekkere maaltijd
Het moge bekend zijn dat ik een gruwelijke hekel heb aan alles wat met Amsterdam te maken heeft. Dan bedoel ik ook alles; de mensen, de stad, de grachten. Ik vind het verschrikkelijk. Waarom weet ik niet, maar de hele stad ademt een sfeer die mij simpelweg niet aanstaat. Niet voor niets ben ik al drie jaar niet voorbij het bordje Schiphol gekomen.
Het grootste probleem met Amsterdam zijn in mijn optiek de Amsterdammers zelf. De asocialiteit en arrogantie die deze mensen uitstralen en beheersen is simpelweg verschrikkelijk. Iemand die je niet in laat voegen op de snelweg is gegarandeerd een Amsterdammer. Het meest belangrijke bewijs van de verrotting van Amsterdam is wat mij betreft te vinden in het journaal. Waar worden alle topcriminelen geliquideerd...?
Een tweede broeikas van irritatie is als er iets niet goed geregeld is. Hier hebben we allemaal geregeld last van. Bij een bezoek bij het gemeentekantoor bijvoorbeeld. Daar wil je per definitie al niet zijn, maar als je dan ook nog eens een uur moet wachten zodat een bejaarde je bij het verlengen van je paspoort, je kan vertellen dat je volgens de wet niet meer bestaat. Bij het gemeentekantoor werken alleen maar mensen die de hele dag geen zier te doen hebben en tijdens hun wekelijkse verzetje besluiten iedereen af te zeiken.
Daar ben ik voor; doe gewoon je werk.
Over de organisatie van de Love Parade zullen we het in dit verband maar niet hebben, ook al blijft de vraag rijzen wie er in godesnaam heeft bedacht dat er zoveel mensen over zo'n klein pad kunnen? Het hele Nederlande wegennetwerk lijkt ontworpen door de organisatoren van het dancefeest, maar wat werkelijk álles sloeg, was afgelopen donderdag.
Eens in de vijf jaar worden er een setje voertuigen afgestoft en volgepurd van IJmuiden naar Amsterdam. Dit trekt een aantal bezoekers. Dan heb je ook nog het drijvende bejaardenvervoer wat een setje 65-plussers kwam lozen. Na anderhalve week uit het bejaardentehuis willen 2500 mensen weer naar huis en dat gaf de gemeente Amsterdam een probleem. Hoe ga je namelijk alle bezoekers van de Float-in en de bejaarde pick-up soepeltjes naar eenzelfde plek vervoeren?
Dat is totaal niet gelukt. In plaats van één uur reistijd werd het 2,5 uur voordat de containerterminal in Amsterdam bereikt werd. Het was verschrikkelijk. Tientallen taxi's, vrachtwagens met opgefokte Amsterdamse asocialen, 45km-karretjes en een eenbaans industrieterrein zijn niet de meest ideale ingrediënten voor een smakelijk broodje bacon. En dat terwijl de ingrediënten voor een goede toestroom absoluut aanwezig zijn. Vijfbaans snelwegen, een enorm terrein waar de taxi's kunnen parkeren, veel medewerkers en bovenal veel lantaarnpalen waar borden op bevestigd kunnen worden. Al deze ingrediënten had de organisatie tot hun beschikking, maar ze wisten er een puinhoop van te maken.
Dat brengt mij op het eigenlijke onderwerp van deze week; mijn vervoer van de afgelopen periode. Dit was een nieuwe Lancia Delta diesel automaat. Een beeldschone auto om te zien, zit voor een Italiaanse auto perfect in elkaar en is mooi gedetailleerd. De diesel is krachtig zat en hij is ruim en comfortabel genoeg om alle misbruikte kinderen uit een Belgische kelder te redden. Er is echter één punt aan de Delta wat ervoor zorgt dat ik me tijdens het rijden continu heb geïrriteerd; de automaat. Dit is er een van het semi-automatische type met verstandelijke beperking.
Nu heb ik eens gereden in een SEAT Altea met DSG-versnellingsbak en dat was een heerlijkheid. Soepel, snel en hij zat altijd in de versnelling die je wilde. De Delta is precies het tegenovergestelde. In de file schakelt hij op bij 1100 toeren en dat is gewoon te vroeg. Iedere keer als hij schakelt naar twee houdt hij bovendien enorm in en op het moment dat je in twee zit, kan je weer remmen omdat je nu eenmaal in de file staat. Die houden geen constante snelheid aan. Het erge is nog dat de auto ook daadwerkelijk wéét dat je in de file staat. Normaal schakelt hij namelijk pas bij 2800 toeren. En áls het ding al schakelt, doet hij er minimaal 5 seconden over.
Iedere keer als ik in de auto stap heb ik het idee dat hij zoveel fijner zou zijn geweest met een handbak. Zou je daarmee kunnen leven? Iedere keer als je uit het raam kijkt zie je een beeldschone compositie van metaal en kunststof, maar je weet vanbinnen dat hij niet zo goed is als hij had kúnnen zijn. Alleen omdat je een automaat hebt besteld.
Goede ingrediënten maken nog geen lekkere maaltijd.
Het grootste probleem met Amsterdam zijn in mijn optiek de Amsterdammers zelf. De asocialiteit en arrogantie die deze mensen uitstralen en beheersen is simpelweg verschrikkelijk. Iemand die je niet in laat voegen op de snelweg is gegarandeerd een Amsterdammer. Het meest belangrijke bewijs van de verrotting van Amsterdam is wat mij betreft te vinden in het journaal. Waar worden alle topcriminelen geliquideerd...?
Een tweede broeikas van irritatie is als er iets niet goed geregeld is. Hier hebben we allemaal geregeld last van. Bij een bezoek bij het gemeentekantoor bijvoorbeeld. Daar wil je per definitie al niet zijn, maar als je dan ook nog eens een uur moet wachten zodat een bejaarde je bij het verlengen van je paspoort, je kan vertellen dat je volgens de wet niet meer bestaat. Bij het gemeentekantoor werken alleen maar mensen die de hele dag geen zier te doen hebben en tijdens hun wekelijkse verzetje besluiten iedereen af te zeiken.
Daar ben ik voor; doe gewoon je werk.
Over de organisatie van de Love Parade zullen we het in dit verband maar niet hebben, ook al blijft de vraag rijzen wie er in godesnaam heeft bedacht dat er zoveel mensen over zo'n klein pad kunnen? Het hele Nederlande wegennetwerk lijkt ontworpen door de organisatoren van het dancefeest, maar wat werkelijk álles sloeg, was afgelopen donderdag.
Eens in de vijf jaar worden er een setje voertuigen afgestoft en volgepurd van IJmuiden naar Amsterdam. Dit trekt een aantal bezoekers. Dan heb je ook nog het drijvende bejaardenvervoer wat een setje 65-plussers kwam lozen. Na anderhalve week uit het bejaardentehuis willen 2500 mensen weer naar huis en dat gaf de gemeente Amsterdam een probleem. Hoe ga je namelijk alle bezoekers van de Float-in en de bejaarde pick-up soepeltjes naar eenzelfde plek vervoeren?
Dat is totaal niet gelukt. In plaats van één uur reistijd werd het 2,5 uur voordat de containerterminal in Amsterdam bereikt werd. Het was verschrikkelijk. Tientallen taxi's, vrachtwagens met opgefokte Amsterdamse asocialen, 45km-karretjes en een eenbaans industrieterrein zijn niet de meest ideale ingrediënten voor een smakelijk broodje bacon. En dat terwijl de ingrediënten voor een goede toestroom absoluut aanwezig zijn. Vijfbaans snelwegen, een enorm terrein waar de taxi's kunnen parkeren, veel medewerkers en bovenal veel lantaarnpalen waar borden op bevestigd kunnen worden. Al deze ingrediënten had de organisatie tot hun beschikking, maar ze wisten er een puinhoop van te maken.
Dat brengt mij op het eigenlijke onderwerp van deze week; mijn vervoer van de afgelopen periode. Dit was een nieuwe Lancia Delta diesel automaat. Een beeldschone auto om te zien, zit voor een Italiaanse auto perfect in elkaar en is mooi gedetailleerd. De diesel is krachtig zat en hij is ruim en comfortabel genoeg om alle misbruikte kinderen uit een Belgische kelder te redden. Er is echter één punt aan de Delta wat ervoor zorgt dat ik me tijdens het rijden continu heb geïrriteerd; de automaat. Dit is er een van het semi-automatische type met verstandelijke beperking.
Nu heb ik eens gereden in een SEAT Altea met DSG-versnellingsbak en dat was een heerlijkheid. Soepel, snel en hij zat altijd in de versnelling die je wilde. De Delta is precies het tegenovergestelde. In de file schakelt hij op bij 1100 toeren en dat is gewoon te vroeg. Iedere keer als hij schakelt naar twee houdt hij bovendien enorm in en op het moment dat je in twee zit, kan je weer remmen omdat je nu eenmaal in de file staat. Die houden geen constante snelheid aan. Het erge is nog dat de auto ook daadwerkelijk wéét dat je in de file staat. Normaal schakelt hij namelijk pas bij 2800 toeren. En áls het ding al schakelt, doet hij er minimaal 5 seconden over.
Iedere keer als ik in de auto stap heb ik het idee dat hij zoveel fijner zou zijn geweest met een handbak. Zou je daarmee kunnen leven? Iedere keer als je uit het raam kijkt zie je een beeldschone compositie van metaal en kunststof, maar je weet vanbinnen dat hij niet zo goed is als hij had kúnnen zijn. Alleen omdat je een automaat hebt besteld.
Goede ingrediënten maken nog geen lekkere maaltijd.
13-08-2010
Schiet op!
Dames en heren; we hebben een nieuwe Michael Jackson!!! Tromgeroffel, trompetten en duizend blije kinderen. Het blijkt Caro Emerald te zijn. Geen gebleekte, neusloze pedofiel, maar een gezellige, Nederlandse zanglerares. Niemand had voor dit jaar van haar gehoord, maar nu is ze wereldberoemd in Nederland (is dat mogelijk?). Leuk voor haar en leuk voor ons. Maakt ze hopenlijk wat meer haast met haar nieuwe cd.
Wachten is nooit leuk. Zoals het wachten op het nieuwe kabinet. Wachten bij het bloedprikken omdat alle bejaarden op het vroegst mogelijke punt voor de deur gaan zitten terwijl werkende mensen wél een andere, nuttige bestemming hebben dan het crematorium. Wachten in de rij voor een attractie in een of ander "pret"park. Of in de file.
De file is met enige zekerheid de meest nutteloze tijdsperiode van de dag. Zeker als je terug komt van je werk, of op tijd bij een vergadering wilt zijn. En wat te denken van de trip naar de vakantiebestemming. Drie kinderen op de achterbank die elkaar systematisch om zeep proberen te helpen met puzzelboeken en knuffelbeesten sta je heerlijk tegen de achterkant van een Peugeot 307 te kijken. Alleen al door dat laatste schrikbeeld ben ik 4 jaar niet op vakantie geweest.
Geen grap.
Het probleem met op vakantie gaan in het hoogseizoen is simpelweg de reis. Er gaan te veel mensen op pad, zoveel zelfs dat de ANWB niet meer kan voorspellen wanneer de drukke dagen zijn. Iedere dag is tegenwoordig druk. Geen klacht; een observatie. Het moge duidelijk zijn dat ik graag autorij, maar aangezien niemand voor zijn plezier in de file staat, ben je genoodzaakt naar een shitload aan chagrijnige gezichten te kijken.
Als iedereen wat vrolijker kijkt, is die file echt zo rot niet meer. Dat juist ik dit moet zeggen...
Het is best grappig om de gewoontes van de file-bestuurders te bekijken. Mensen peuteren in hun neus, verorberen enkele Big Tasty's of luisteren gebiologeerd naar de radio. Niets mis mee, op 3FM is er altijd wel wat leuks te horen, maar toch vraagt iedereen zich onwillekeurig af waarom ze überhaupt in de rij staan. Oké het is druk, veel mensen op de weg. Maar waarom betekent dat gelijk dat iedereen met een sukkelgang over de snelweg rijdt? Het mag dan nog wel druk zijn; als iedereen 100 rijdt is er toch niets aan de hand?
Het probleem zit hem denk ik in het feit dat iedereen met meerdere dingen tegelijk bezig is tijdens het rijden, of het nu file is of niet. Bellen, internetten, eigenaren van een Range Rover kunnen zelfs tv kijken, ookal kan ik me niet voorstellen dat iemand voor zijn plezier in de file de uitslag van Holland's Got Talent gaat zitten kijken.
De mens wordt teveel afgeleid tijdens het autorijden. Enorme billboards van een gephotoshopte Inge de Bruijn. Koeien. Ferrari's, Aston Martins, Lamborghini's. Brandjes. Wegwerkzaamheden. Of mijn favoriet; het uitlachen van geschaarde caravans. Mensen moeten vaart minderen en we staan vast.
Er is eigenlijk maar één oplossing mogelijk en Italië wijst ons daarin de weg. Het land van de pizza, pasta en seksistische premiers wordt nu ook het land van de snelheid. Het maximum is namelijk verhoogd naar 150 km/h en zoals we weten vanuit Duitsland, werkt dat ideaal in het oplossen van files. Het wegennet kan het aan en mensen zijn sneller op de plaats van bestemming. En hoewel de impact bij 150km/h heviger is als bij 120km/h, betekent dat wel dat alle Peugeot's en caravans het niet overleven.
Berlusconi is geniaal.
Wachten is nooit leuk. Zoals het wachten op het nieuwe kabinet. Wachten bij het bloedprikken omdat alle bejaarden op het vroegst mogelijke punt voor de deur gaan zitten terwijl werkende mensen wél een andere, nuttige bestemming hebben dan het crematorium. Wachten in de rij voor een attractie in een of ander "pret"park. Of in de file.
De file is met enige zekerheid de meest nutteloze tijdsperiode van de dag. Zeker als je terug komt van je werk, of op tijd bij een vergadering wilt zijn. En wat te denken van de trip naar de vakantiebestemming. Drie kinderen op de achterbank die elkaar systematisch om zeep proberen te helpen met puzzelboeken en knuffelbeesten sta je heerlijk tegen de achterkant van een Peugeot 307 te kijken. Alleen al door dat laatste schrikbeeld ben ik 4 jaar niet op vakantie geweest.
Geen grap.
Het probleem met op vakantie gaan in het hoogseizoen is simpelweg de reis. Er gaan te veel mensen op pad, zoveel zelfs dat de ANWB niet meer kan voorspellen wanneer de drukke dagen zijn. Iedere dag is tegenwoordig druk. Geen klacht; een observatie. Het moge duidelijk zijn dat ik graag autorij, maar aangezien niemand voor zijn plezier in de file staat, ben je genoodzaakt naar een shitload aan chagrijnige gezichten te kijken.
Als iedereen wat vrolijker kijkt, is die file echt zo rot niet meer. Dat juist ik dit moet zeggen...
Het is best grappig om de gewoontes van de file-bestuurders te bekijken. Mensen peuteren in hun neus, verorberen enkele Big Tasty's of luisteren gebiologeerd naar de radio. Niets mis mee, op 3FM is er altijd wel wat leuks te horen, maar toch vraagt iedereen zich onwillekeurig af waarom ze überhaupt in de rij staan. Oké het is druk, veel mensen op de weg. Maar waarom betekent dat gelijk dat iedereen met een sukkelgang over de snelweg rijdt? Het mag dan nog wel druk zijn; als iedereen 100 rijdt is er toch niets aan de hand?
Het probleem zit hem denk ik in het feit dat iedereen met meerdere dingen tegelijk bezig is tijdens het rijden, of het nu file is of niet. Bellen, internetten, eigenaren van een Range Rover kunnen zelfs tv kijken, ookal kan ik me niet voorstellen dat iemand voor zijn plezier in de file de uitslag van Holland's Got Talent gaat zitten kijken.
De mens wordt teveel afgeleid tijdens het autorijden. Enorme billboards van een gephotoshopte Inge de Bruijn. Koeien. Ferrari's, Aston Martins, Lamborghini's. Brandjes. Wegwerkzaamheden. Of mijn favoriet; het uitlachen van geschaarde caravans. Mensen moeten vaart minderen en we staan vast.
Er is eigenlijk maar één oplossing mogelijk en Italië wijst ons daarin de weg. Het land van de pizza, pasta en seksistische premiers wordt nu ook het land van de snelheid. Het maximum is namelijk verhoogd naar 150 km/h en zoals we weten vanuit Duitsland, werkt dat ideaal in het oplossen van files. Het wegennet kan het aan en mensen zijn sneller op de plaats van bestemming. En hoewel de impact bij 150km/h heviger is als bij 120km/h, betekent dat wel dat alle Peugeot's en caravans het niet overleven.
Berlusconi is geniaal.
07-08-2010
Vissen
Voor het eerst in een jaar of drie ben ik weer eens gaan vissen met een goede vriend. Niet dat ik kan vissen, maar een beetje slap ouwehoeren in de zon is niet verkeerd. Zoals altijd viel er geen geschubd wezen te spiesen en dus valt een groot deel van de dag samen te vatten in "kijken naar de omgeving" en "insecten pletten". Op zich is dat een prima daginvulling. Beetje zitten. Beetje kletsen. Af en toe eens kijken of er al iets gevangen is. Beetje zitten. Beetje kletsen. Wat duivenstront het water in gooien. Beetje zitten. Beetje kletsen. Feitelijk gezien doe je op zo'n dag werkelijk helemaal niets.
Er viel me echter iets op. Vaak zie je aan de kant van de sloot van die enorme grijze vogels zitten. Reigers. Deze vogels doen de hele dag hetzelfde als vissende mensen. Geen f*ck. Staan een beetje aan de kant te wachten tot het moment dat er een vis langskomt. Vangt het beest en vliegt ervandoor. En het rare is; nog nooit in de geschiedenis van de mensheid is iemand erachter gekomen waar die reiger naartoe gaat. Die beesten zijn alleen terug te vinden aan de kant van de sloot, of aan de rand van je vijver waar ze je prijswinnende kooikarpers staan te paneren.
Dus moet je je persoonlijke waterplas beveiligen met schrikdraad en aanvullende vuurwapens. Echter, dan hebben we nog het wonder van de kat. Deze wezens zijn in staat om hun achterwerk omhoog te richten en een precisiebombardement uit te voeren op het schrikdraad. De hoop houd het draad naar beneden en Tijger kan zich verheugen op dertig gangen sushi.
Je kunt nog beter als waarschuwing twee karkassen van die beesten in de vijver leggen.
Het voordeel wat onze vijver heeft is echter dat er iets te veel vissen in (zouden moeten) zitten, dus enige slachtoffers missen we niet zo snel. Bovendien zijn het allemaal simpele Lidl-vissen waar kraak nog smaak aan zit. Het is oranje en het beweegt, dat type. Ten tweede is onze vijver zo smerig dat een blik op het water genoeg is om je emotioneel te verplaatsen in Stevie Wonder. Je ziet geen ruk.
Als anti-vissen middel werkt dat prima, maar het is nogal zonde om iets te onderhouden op basis van speculatie. We weten namelijk niet meer of er überhaupt nog vissen in de plaatselijke Slufter rondzwemmen. En alle waterplanten en zuiveringsinstallaties werken niet, dus er zijn nog maar twee oplossingen mogelijk. Allereerst kunnen er vissen uit de vijver, maar dat is vergelijkbaar met het weggooien van je kinderen. Voor sommige mensen in ieder geval...
Tweede optie is het vervangen van het waterfilter. Dat zou dan de derde keer binnen een jaar zijn, wat geeft te denken over de kwaliteit van onze veel te dure waterpomp. Tegenwoordig is het namelijk vanzelfsprekend dat alles gewoon werkt en men er niet meer vanuit gaat dat andere mensen nog wel eens fouten maken. Die mensen zijn duidelijk niet helemaal klontjes. Talpa was een fout. Stella Gommans is een fout. Heck, zelfs Ferrari maakte een grove fout door naar die huilbaby te luisteren.
Met producten is het net zo. Tegenwoordig moet het gezegd dat producten steeds beter worden. Door de moordende concurrentiestrijd op werkelijk ieder gebied, of het nou elektronica of ondergoed is, stijgt het kwaliteitsniveau. Prima voor de consument, verschrikkelijk voor de medewerkers. Als je een fout maakt wordt je pertinent onthoofd.
Deze trend is begonnen in de jaren negentig. Toen de computersoftware zijn intrede deed kon men veel preciezer ontwerpen. Nu de software meer kan, kunnen de ontwerpers ook meer. Dat zie je terug in de auto's. Wulpser gevormd met degelijke techniek erachter. Zelfs onze nieuwe Italiaanse auto heeft op wat problemen met een zekering na, nog geen stap misgezet. Schril contrast met bijvoorbeeld de prijzen van de Formule 1 uit de jaren '50. Daar vielen de bekers tijdens de uitreiking al uit elkaar. De finishvlag desintegreerde het moment dat ermee gezwaaid werd. Het ziet er uitermate knullig uit, maar was typerend voor die tijd.
Vanaf de jaren zestig werden producten stapvoets verbeterd en opgewaardeerd tot de eerdergenoemde sprong in de jaren negentig. Mijn auto is van voor die sprong en dat is te merken. Hij start altijd, rijd comfortabel en is zuinig. De stoelen zitten heerlijk en de klapkoplampen blijven iets bijzonders (waarom hebben we die nu niet meer?). Probleem is alleen dat de verhouding koelvloeistof:benzine op ongeveer 5:1 staat, de stappenmotor dringend vervangen moet worden en de rechter koplamp bij elkaar gehouden wordt door tape.
Nu is dat in principe allemaal geen probleem maar het illustreert wel de enorme stappen die gezet zijn in de ontwikkeling van de auto. Peugeot blijft daar nog bij achter, maar verder is ieder volumemerk zo betrouwbaar als een steen. En net zo met elektronica en onderbroeken. Tegenwoordig zijn er al onderbroeken verkrijgbaar waarbij je remsporen worden geabsorbeerd door het textiel. Er is zelfs een auto uitgerust met een hemelbekleding die de nare ontploffinkjes van je achterwerk absorbeert.
Leuk als je hem tweedehands koopt.
De kunst van het vissen blijft echter altijd hetzelfde. De hengels worden verbeterd, maar er zijn nog steeds geen systemen om vissen naar boven te lokken. Nog geen netten die de vissen voor je opsporen. Geen hengels die aangeven waar je het beste in kunt gooien. De visser is dus veroordeeld tot het rustig wachten aan de waterkant, totdat het hengelalarm afgaat.
Niet alles heeft ontwikkeling nodig.
Er viel me echter iets op. Vaak zie je aan de kant van de sloot van die enorme grijze vogels zitten. Reigers. Deze vogels doen de hele dag hetzelfde als vissende mensen. Geen f*ck. Staan een beetje aan de kant te wachten tot het moment dat er een vis langskomt. Vangt het beest en vliegt ervandoor. En het rare is; nog nooit in de geschiedenis van de mensheid is iemand erachter gekomen waar die reiger naartoe gaat. Die beesten zijn alleen terug te vinden aan de kant van de sloot, of aan de rand van je vijver waar ze je prijswinnende kooikarpers staan te paneren.
Dus moet je je persoonlijke waterplas beveiligen met schrikdraad en aanvullende vuurwapens. Echter, dan hebben we nog het wonder van de kat. Deze wezens zijn in staat om hun achterwerk omhoog te richten en een precisiebombardement uit te voeren op het schrikdraad. De hoop houd het draad naar beneden en Tijger kan zich verheugen op dertig gangen sushi.
Je kunt nog beter als waarschuwing twee karkassen van die beesten in de vijver leggen.
Het voordeel wat onze vijver heeft is echter dat er iets te veel vissen in (zouden moeten) zitten, dus enige slachtoffers missen we niet zo snel. Bovendien zijn het allemaal simpele Lidl-vissen waar kraak nog smaak aan zit. Het is oranje en het beweegt, dat type. Ten tweede is onze vijver zo smerig dat een blik op het water genoeg is om je emotioneel te verplaatsen in Stevie Wonder. Je ziet geen ruk.
Als anti-vissen middel werkt dat prima, maar het is nogal zonde om iets te onderhouden op basis van speculatie. We weten namelijk niet meer of er überhaupt nog vissen in de plaatselijke Slufter rondzwemmen. En alle waterplanten en zuiveringsinstallaties werken niet, dus er zijn nog maar twee oplossingen mogelijk. Allereerst kunnen er vissen uit de vijver, maar dat is vergelijkbaar met het weggooien van je kinderen. Voor sommige mensen in ieder geval...
Tweede optie is het vervangen van het waterfilter. Dat zou dan de derde keer binnen een jaar zijn, wat geeft te denken over de kwaliteit van onze veel te dure waterpomp. Tegenwoordig is het namelijk vanzelfsprekend dat alles gewoon werkt en men er niet meer vanuit gaat dat andere mensen nog wel eens fouten maken. Die mensen zijn duidelijk niet helemaal klontjes. Talpa was een fout. Stella Gommans is een fout. Heck, zelfs Ferrari maakte een grove fout door naar die huilbaby te luisteren.
Met producten is het net zo. Tegenwoordig moet het gezegd dat producten steeds beter worden. Door de moordende concurrentiestrijd op werkelijk ieder gebied, of het nou elektronica of ondergoed is, stijgt het kwaliteitsniveau. Prima voor de consument, verschrikkelijk voor de medewerkers. Als je een fout maakt wordt je pertinent onthoofd.
Deze trend is begonnen in de jaren negentig. Toen de computersoftware zijn intrede deed kon men veel preciezer ontwerpen. Nu de software meer kan, kunnen de ontwerpers ook meer. Dat zie je terug in de auto's. Wulpser gevormd met degelijke techniek erachter. Zelfs onze nieuwe Italiaanse auto heeft op wat problemen met een zekering na, nog geen stap misgezet. Schril contrast met bijvoorbeeld de prijzen van de Formule 1 uit de jaren '50. Daar vielen de bekers tijdens de uitreiking al uit elkaar. De finishvlag desintegreerde het moment dat ermee gezwaaid werd. Het ziet er uitermate knullig uit, maar was typerend voor die tijd.
Vanaf de jaren zestig werden producten stapvoets verbeterd en opgewaardeerd tot de eerdergenoemde sprong in de jaren negentig. Mijn auto is van voor die sprong en dat is te merken. Hij start altijd, rijd comfortabel en is zuinig. De stoelen zitten heerlijk en de klapkoplampen blijven iets bijzonders (waarom hebben we die nu niet meer?). Probleem is alleen dat de verhouding koelvloeistof:benzine op ongeveer 5:1 staat, de stappenmotor dringend vervangen moet worden en de rechter koplamp bij elkaar gehouden wordt door tape.
Nu is dat in principe allemaal geen probleem maar het illustreert wel de enorme stappen die gezet zijn in de ontwikkeling van de auto. Peugeot blijft daar nog bij achter, maar verder is ieder volumemerk zo betrouwbaar als een steen. En net zo met elektronica en onderbroeken. Tegenwoordig zijn er al onderbroeken verkrijgbaar waarbij je remsporen worden geabsorbeerd door het textiel. Er is zelfs een auto uitgerust met een hemelbekleding die de nare ontploffinkjes van je achterwerk absorbeert.
Leuk als je hem tweedehands koopt.
De kunst van het vissen blijft echter altijd hetzelfde. De hengels worden verbeterd, maar er zijn nog steeds geen systemen om vissen naar boven te lokken. Nog geen netten die de vissen voor je opsporen. Geen hengels die aangeven waar je het beste in kunt gooien. De visser is dus veroordeeld tot het rustig wachten aan de waterkant, totdat het hengelalarm afgaat.
Niet alles heeft ontwikkeling nodig.
31-07-2010
Rommel
Als je al geen hekel had aan de mensen van Carglass na het vorige spotje, krijg je het nu wel. Vier volwassenen in een Ford (altijd een Ford) zetten de airco op low en het aanwezige sterretje transformeert zich met mach 3 tot een setje mooie barsten. Carglass filiaalhouder Marcel zou daar toch blij mee moeten zijn. Een sterretje opvullen is de moeite niet, maar een ruit vervangen zijn toch de leukere, kostbaardere klusjes. Maar nee hoor. Wanneer er een briljant acterende, blonde dame voorbij komt grijpt Marcel de kans met beide handen aan om de toch al teleurgestelde klant een dikke veeg uit de pan te geven. "Stuk slimmer hea!"
Ik ben benieuwd hoeveel geld ze die vrouw hebben gegeven om in die reclame te verschijnen. Je ziet dat ze zich ervoor schaamt. Waarom anders zo'n enorme zonnebril op zetten?
Inmiddels hebben we al kennis gemaakt met het hele Carglass bedrijf. Paul, Wouter, Martin en nu dus Marcel. Het lijkt wel de lineup van de josti-band.
Het lijkt wel of steeds meer mensen iets publiekelijk doen/publiceren waar totaal niet over nagedacht lijkt te zijn. Vanochtend bijvoorbeeld op nu.nl; "Angelina Jolie was heroïneverslaafd". De hint zit hem in de combinatie nu.nl en het woordje "was"...
En wat te denken van Eric Dikeb. Deze man stuurt iemand het podium op bij Holland's got Talent die nog slechter zingt dan ik (weer een illusie armer) en is daarna verbaasd dat deze wordt afgezeken. De treffende omschrijving "luchtalarm" viel nog mee. Gemartelde kat had ook gekund.
Het meest treffende voorbeeld van iemand die niet nadenkt over zijn acties komt echter uit de hoek van de PvdA (verrassing!). Job Cohen roept de hele kabinetsformatie dat er "serieus moet worden gekeken naar een kabinet over rechts". Dat lukte eerst niet. Toen kwam hij tot tweemaal toe aan bod, maar hij bleef maar roepen "kijk naar een kabinet over rechts". Nu dat gebeurd is en er eindelijk een regering op stapel staat is heer Cohen zichzelf "kapot geschrokken" dat het is gelukt.
Dat is hetzelfde als een hersenoperatie laten verrichten door een miereneter en later verbaasd reageren dat het beest het brein van de patiënt heeft opgezogen.
Als je erover nadenkt is het eigenlijk verbazingwekkend hoe "goed" het land draait zonder regering... Is er iets gebeurd binnen de eigen omgeving wat drastisch veranderd is sinds het vorige kabinet is gevallen? Waarschijnlijk niet. Is het er slechter op geworden? Vrijwel zeker niet. Het lijkt krom, maar de beste periode van het land passeert wanneer er nauwelijks geregeerd wordt.
We kunnen dus eigenlijk maar één conclusie trekken. We werden geregeerd door imbicielen. Succes met de rommel mensen...
Ik ben benieuwd hoeveel geld ze die vrouw hebben gegeven om in die reclame te verschijnen. Je ziet dat ze zich ervoor schaamt. Waarom anders zo'n enorme zonnebril op zetten?
Inmiddels hebben we al kennis gemaakt met het hele Carglass bedrijf. Paul, Wouter, Martin en nu dus Marcel. Het lijkt wel de lineup van de josti-band.
Het lijkt wel of steeds meer mensen iets publiekelijk doen/publiceren waar totaal niet over nagedacht lijkt te zijn. Vanochtend bijvoorbeeld op nu.nl; "Angelina Jolie was heroïneverslaafd". De hint zit hem in de combinatie nu.nl en het woordje "was"...
En wat te denken van Eric Dikeb. Deze man stuurt iemand het podium op bij Holland's got Talent die nog slechter zingt dan ik (weer een illusie armer) en is daarna verbaasd dat deze wordt afgezeken. De treffende omschrijving "luchtalarm" viel nog mee. Gemartelde kat had ook gekund.
Het meest treffende voorbeeld van iemand die niet nadenkt over zijn acties komt echter uit de hoek van de PvdA (verrassing!). Job Cohen roept de hele kabinetsformatie dat er "serieus moet worden gekeken naar een kabinet over rechts". Dat lukte eerst niet. Toen kwam hij tot tweemaal toe aan bod, maar hij bleef maar roepen "kijk naar een kabinet over rechts". Nu dat gebeurd is en er eindelijk een regering op stapel staat is heer Cohen zichzelf "kapot geschrokken" dat het is gelukt.
Dat is hetzelfde als een hersenoperatie laten verrichten door een miereneter en later verbaasd reageren dat het beest het brein van de patiënt heeft opgezogen.
Als je erover nadenkt is het eigenlijk verbazingwekkend hoe "goed" het land draait zonder regering... Is er iets gebeurd binnen de eigen omgeving wat drastisch veranderd is sinds het vorige kabinet is gevallen? Waarschijnlijk niet. Is het er slechter op geworden? Vrijwel zeker niet. Het lijkt krom, maar de beste periode van het land passeert wanneer er nauwelijks geregeerd wordt.
We kunnen dus eigenlijk maar één conclusie trekken. We werden geregeerd door imbicielen. Succes met de rommel mensen...
22-07-2010
Nuttig...?
Als je al niet een hekel had aan Al Gore, dan heb je dat wel na het bezoeken van Tokyo. Het is hier zo vreselijk warm dat de overheid via hun communistische omroep-systeem (zie V for Vendetta voor alle details) maar even hebben bevolen binnen te blijven vanwege de smog. Je mag naar buiten, maar dan wel verkleed als Michael Jackson, met mondkapje en al.
Nu is dat hier niet zo raar. Mensen doen van alles om andere mensen niet te hinderen. Het dragen van een mondkapje als je een loopneus hebt (lekker nuttig) is hier nog wel het minste.
Het is wel vrij bizar om te merken wat de invloed van de smog wel niet is. Overdag, toen het alarm nog niet was uitgegeven, waren de effecten al duidelijk merkbaar. Nu is het al betwijfelbaar of het zo'n verstandig idee is om met 39 graden in de schaduw door een overvolle stad te lopen (en te verdwalen...), maar zweten is meestal het enige symptoom van je eigen waanzin. Moeilijk ademen, duiziligheid en lichte migraine zijn toch niet de meest voorkomende hitte-gevolgen.
En dus zit ik nu binnen te kijken naar het honkbal. Bizar hoe de Japanners daar 24h naar kunnen kijken. Sowieso is de media hier aan de bizarre kant. Wie noemt zijn televisiezender in vredesnaam TBS? Met een mascotte die zo in de kliniek thuishoort...
Ach, de dames hier lopen met het beertje weg. Mijn verblijfplaats ligt naast het TBS-kantoor (of kliniek zo u wilt) inclusief winkel. Je moest eens weten hoe druk het wel niet is voor opnames van televisieprogramma's. Enorme rijen mensen in de winkel en voor de ingang van de studio. Grotendeels alleen maar vrouwen.
Dat is bizar. Tokyo is namelijk niet een heel erg vrouwvriendelijke stad. In iedere bar of winkel staan namelijk alleen maar vrouwen achter de balie en de eerder gememoreerde dames in schoonmaakpakjes in de jongerenwijk blijken simpelweg te flyeren voor bordelen. Maakt het trouwens niet minder prettig om te zien...
De mannen hebben echter banen van status. Het patrouilleren naast een alarmsysteem bij de uitgang van een parkeergarage bijvoorbeeld. Als er een auto uit komt, regelt de beste man met zijn lichtgevende stok dat de voetgangers even stoppen. Het spijt me hoor, maar als het enorme zwaailicht met bijbehorend alarm het niet voor je doen, mag je wat mij betreft plat.
Deze mensen staan dus de hele dag in de brandende hitte in hun eentje bij de uitgang van een of andere afgelegen, ondergrondse, geautomatiseerde parkeergarage te wachten totdat het bijzondere voorval zich voordoet dat een auto en een voetganger zich tegelijkertijd over hetzelfde stukje trottoir willen verplaatsen. En zo staat er eentje bij iedere garage. Ieder kruispunt, stoplicht of niet. Iedere wegopbreking. Er staat zelfs iemand onder de glazenwasser om het gemorste wasmiddel van de grond te dweilen. Om vijf uur gaat via het communistische omroep-systeem een leuk melodietje om te laten weten dat je klaar bent met werken, waarna iedereen zich in de bomvolle metro naar huis verplaatst. Vrouwen in hun eigen coupé uiteraard. Stel je eens voor dat die iets krapper staan dan anders.
Emancipatie is prima, maar hier lijkt het af en toe wel de mensenrechten van de man aan te tasten.
De meest rotte baan van allen lijkt me echter het tuinieren. In de zon is het 's middags als snel 45 graden, maar de tuinierders van de vele aanwezige tuinen en parken in Tokyo werken strak verder. Zij zijn dan ook de enige echt nuttige overheidsmensen hier.
*UPDATE* Zoals beloofd nog even een geheim fotootje van onze favoriete Japanners.
Nu is dat hier niet zo raar. Mensen doen van alles om andere mensen niet te hinderen. Het dragen van een mondkapje als je een loopneus hebt (lekker nuttig) is hier nog wel het minste.
Het is wel vrij bizar om te merken wat de invloed van de smog wel niet is. Overdag, toen het alarm nog niet was uitgegeven, waren de effecten al duidelijk merkbaar. Nu is het al betwijfelbaar of het zo'n verstandig idee is om met 39 graden in de schaduw door een overvolle stad te lopen (en te verdwalen...), maar zweten is meestal het enige symptoom van je eigen waanzin. Moeilijk ademen, duiziligheid en lichte migraine zijn toch niet de meest voorkomende hitte-gevolgen.
En dus zit ik nu binnen te kijken naar het honkbal. Bizar hoe de Japanners daar 24h naar kunnen kijken. Sowieso is de media hier aan de bizarre kant. Wie noemt zijn televisiezender in vredesnaam TBS? Met een mascotte die zo in de kliniek thuishoort...
Ach, de dames hier lopen met het beertje weg. Mijn verblijfplaats ligt naast het TBS-kantoor (of kliniek zo u wilt) inclusief winkel. Je moest eens weten hoe druk het wel niet is voor opnames van televisieprogramma's. Enorme rijen mensen in de winkel en voor de ingang van de studio. Grotendeels alleen maar vrouwen.
Dat is bizar. Tokyo is namelijk niet een heel erg vrouwvriendelijke stad. In iedere bar of winkel staan namelijk alleen maar vrouwen achter de balie en de eerder gememoreerde dames in schoonmaakpakjes in de jongerenwijk blijken simpelweg te flyeren voor bordelen. Maakt het trouwens niet minder prettig om te zien...
De mannen hebben echter banen van status. Het patrouilleren naast een alarmsysteem bij de uitgang van een parkeergarage bijvoorbeeld. Als er een auto uit komt, regelt de beste man met zijn lichtgevende stok dat de voetgangers even stoppen. Het spijt me hoor, maar als het enorme zwaailicht met bijbehorend alarm het niet voor je doen, mag je wat mij betreft plat.
Deze mensen staan dus de hele dag in de brandende hitte in hun eentje bij de uitgang van een of andere afgelegen, ondergrondse, geautomatiseerde parkeergarage te wachten totdat het bijzondere voorval zich voordoet dat een auto en een voetganger zich tegelijkertijd over hetzelfde stukje trottoir willen verplaatsen. En zo staat er eentje bij iedere garage. Ieder kruispunt, stoplicht of niet. Iedere wegopbreking. Er staat zelfs iemand onder de glazenwasser om het gemorste wasmiddel van de grond te dweilen. Om vijf uur gaat via het communistische omroep-systeem een leuk melodietje om te laten weten dat je klaar bent met werken, waarna iedereen zich in de bomvolle metro naar huis verplaatst. Vrouwen in hun eigen coupé uiteraard. Stel je eens voor dat die iets krapper staan dan anders.
Emancipatie is prima, maar hier lijkt het af en toe wel de mensenrechten van de man aan te tasten.
De meest rotte baan van allen lijkt me echter het tuinieren. In de zon is het 's middags als snel 45 graden, maar de tuinierders van de vele aanwezige tuinen en parken in Tokyo werken strak verder. Zij zijn dan ook de enige echt nuttige overheidsmensen hier.
*UPDATE* Zoals beloofd nog even een geheim fotootje van onze favoriete Japanners.
18-07-2010
Symbiose
Een tijdje terug heb ik gememoreerd aan het feit dat Japanners een beetje gek zijn. Gezellig gek welteverstaan. Ik moet daar nu op terug komen. De Jappen zijn een bijzonder vrolijk en beschaafd volkje.
Voorbeeld; stel dat je uit eten gaat. Normaal gesproken neem je dan een dankje, komt de ober naar je toe om een bestelling op te nemen, krijg je een bord met etenswaren en wanneer deze leeg is komt de over naar je toe om het op te halen en een eventueel nagerecht te verzorgen. Aan het einde van deze ceremonie begeef je je naar de keuken alwaar je de borden met een half vergane theedoek probeert op te drogen.
Hier gaat dat anders. Japanners zijn er als de dood voor mensen tot last te zijn. Er komt dus echt niemand naar je toe totdat je dat zelf expliciet laat merken. En na iedere maaltijd krijg je een klein bakje ijswater om je mond te zuiveren van enige luchtjes, zodat jij andere mensen niet tot last bent met een knoflookaroma. Dat soort details is hier gemeengoed, waar wij het moeten doen met drie TicTacs en een dubbele espresso.
Het tekent Japan; werkelijk alles gebeurd met de hersens, er is geen ruimte voor emotie. Zelfs het uitgaan gebeurt hier zonder enige emotie. Men begeeft zich naar een kroeg, alwaar hij zich neerzet met zijn metgezel om te praten over... weet ik veel; verloopstekkers. Enige vorm van losbandigheid ben ik nog niet tegen gekomen.
Geen enkele emotie lijkt toegestaan. Behalve lachen. Je zult op TV dan ook nergens een dramaserie tegenkomen. Alleen maar familieshows en de beruchte spelshows. Alles is bedoeld om de mens vrolijk te laten zijn. Zelfs het signaal voor het sluiten van de metrodeuren is overdreven vrolijk.
Er is echter één aspect van de Japanse cultuur/leefstijl waar ik maar moelijk vrolijk van kan worden; de automobielen. Pareltjes als de Toyota's Voxy, Sienta en Ractis kunnen toch maar moeilijk tot designhoogstandjes benoemd worden. Vormen worden driedubbel uitgedeukt, verhoudingen om zeep geholpen en de het gebruik van chroom overstijgt de smaak van de gemiddelde rapartiest. Zelfs de vuilniswagens hebben volledig verchroomde bumpers.
Het uiterlijk van de producten uit de Japanse autoindustrie is wanstaltig. Terwijl de constructie van deze autootjes serieus slim is. In een auto van nog geen vier meter kan ondergetekende (1,9m in lengte) met gestrekte stelten achter zichzelf zitten zonder enige concessies te moeten doen aan de bagageruimte. Maar deze hele constructies worden totaal teniet gedaan door het gebrek aan goede smaak van de ontwerpers. Deze vergeten gerust een versnellingsbak te monteren.
En de ontwerpers van dit hoogstandje dachten dat de consument graag een laag gesmolten caramel over het dashboard heeft.
Het ziet er werkelijk allemaal niet uit, terwijl je Japanners zeker in staat zijn tot adembenemende ontwerpen. Dat uit zich echter vooral in de aanwezige architectuur. Deze is zowel modern als expressief en ademt eigenlijk het tegenover gestelde als de Japanse cultuur zelf. Waar de gebouwen voornamelijk zijn opgetrokken uit staal en glas, lijken de inwoners van Tokyo zelf vooral met steen en papier te willen bouwen. Je merkt het aan de beleving binnen in het gebouw, men respecteert het, maar vind het eigenlijk niets.
Maakt mij geen ruk uit overigens, het ziet er gewoon verbluffend uit. Vooral 's nachts.
Toch merk je ook hier dat de Westerse cultuur ingeburgerd raakt, maar het moet gezegd; de Japanners pakken het beste van twee werelden. Ze pakken de goede elementen uit de Westerse cultuur (rechts lopen ipv. links; ondertiteling ipv. nasynchronisatie) maar behouden daarbij wel hun eigen vertrouwde tradities.
Oude, beleefde en rustige waarden in een modern en hectisch jasje.
Voorbeeld; stel dat je uit eten gaat. Normaal gesproken neem je dan een dankje, komt de ober naar je toe om een bestelling op te nemen, krijg je een bord met etenswaren en wanneer deze leeg is komt de over naar je toe om het op te halen en een eventueel nagerecht te verzorgen. Aan het einde van deze ceremonie begeef je je naar de keuken alwaar je de borden met een half vergane theedoek probeert op te drogen.
Hier gaat dat anders. Japanners zijn er als de dood voor mensen tot last te zijn. Er komt dus echt niemand naar je toe totdat je dat zelf expliciet laat merken. En na iedere maaltijd krijg je een klein bakje ijswater om je mond te zuiveren van enige luchtjes, zodat jij andere mensen niet tot last bent met een knoflookaroma. Dat soort details is hier gemeengoed, waar wij het moeten doen met drie TicTacs en een dubbele espresso.
Het tekent Japan; werkelijk alles gebeurd met de hersens, er is geen ruimte voor emotie. Zelfs het uitgaan gebeurt hier zonder enige emotie. Men begeeft zich naar een kroeg, alwaar hij zich neerzet met zijn metgezel om te praten over... weet ik veel; verloopstekkers. Enige vorm van losbandigheid ben ik nog niet tegen gekomen.
Geen enkele emotie lijkt toegestaan. Behalve lachen. Je zult op TV dan ook nergens een dramaserie tegenkomen. Alleen maar familieshows en de beruchte spelshows. Alles is bedoeld om de mens vrolijk te laten zijn. Zelfs het signaal voor het sluiten van de metrodeuren is overdreven vrolijk.
Er is echter één aspect van de Japanse cultuur/leefstijl waar ik maar moelijk vrolijk van kan worden; de automobielen. Pareltjes als de Toyota's Voxy, Sienta en Ractis kunnen toch maar moeilijk tot designhoogstandjes benoemd worden. Vormen worden driedubbel uitgedeukt, verhoudingen om zeep geholpen en de het gebruik van chroom overstijgt de smaak van de gemiddelde rapartiest. Zelfs de vuilniswagens hebben volledig verchroomde bumpers.
Het uiterlijk van de producten uit de Japanse autoindustrie is wanstaltig. Terwijl de constructie van deze autootjes serieus slim is. In een auto van nog geen vier meter kan ondergetekende (1,9m in lengte) met gestrekte stelten achter zichzelf zitten zonder enige concessies te moeten doen aan de bagageruimte. Maar deze hele constructies worden totaal teniet gedaan door het gebrek aan goede smaak van de ontwerpers. Deze vergeten gerust een versnellingsbak te monteren.
En de ontwerpers van dit hoogstandje dachten dat de consument graag een laag gesmolten caramel over het dashboard heeft.
Het ziet er werkelijk allemaal niet uit, terwijl je Japanners zeker in staat zijn tot adembenemende ontwerpen. Dat uit zich echter vooral in de aanwezige architectuur. Deze is zowel modern als expressief en ademt eigenlijk het tegenover gestelde als de Japanse cultuur zelf. Waar de gebouwen voornamelijk zijn opgetrokken uit staal en glas, lijken de inwoners van Tokyo zelf vooral met steen en papier te willen bouwen. Je merkt het aan de beleving binnen in het gebouw, men respecteert het, maar vind het eigenlijk niets.
Maakt mij geen ruk uit overigens, het ziet er gewoon verbluffend uit. Vooral 's nachts.
Toch merk je ook hier dat de Westerse cultuur ingeburgerd raakt, maar het moet gezegd; de Japanners pakken het beste van twee werelden. Ze pakken de goede elementen uit de Westerse cultuur (rechts lopen ipv. links; ondertiteling ipv. nasynchronisatie) maar behouden daarbij wel hun eigen vertrouwde tradities.
Oude, beleefde en rustige waarden in een modern en hectisch jasje.
15-07-2010
Toverwoord: efficiency
Stel je eens voor dat wij in Nederland een wolkenkrabber gaan bouwen. Geen gekke gedachte, het gebeurt vaak genoeg. Wat er dan gebeurd is dat bij grondniveau enkele bouwvakkers ter plaatste aan de slag gaan met klein- en groot gereedschap. Iedereen heeft zijn eigen gereedschapssetje en voor de grote klussen is er een graafmachine ter plaatse. Als het hoger wordt, laten we een kraan aanrukken om de bouwvakkers op hoogte van materiaal te voorzien. Hier in Japan gaat dat behoorlijk anders. Op elke hoek van de uitgezette bouwvorm is een kleine kraan en een kleine graafmachine te vinden. Bij het opbouwen van een verdieping zijn er zo al snel 10 kleine werkmachines aanwezig om zo goed mogelijk het te doene werk te verspreiden.
Het toverwoord hier is überhaupt efficiency. Alles is erop bedacht zo efficient mogelijk te werken. Zijn het geen apparaten dan zijn het wel de handelingen van de mens. Koste noch moeite worden gespaard om een zo optimaal mogelijk resultaat te garanderen. Er staat op iedere straathoek bijvoorbeeld wel twee drankautomaten. Zo spaar je lelijke kiosken op de straat uit en hoef je alleen maar Y120 (c.a. 1 euro) in de automaat te doen om jezelf te koelen. Spaart kosten, spaart mensen.
Wat echter nog het meeste opvalt is de civile bouw van de stad. Ja het is een grote hectische mensenmassa, maar alles is verdacht overzichtelijk en logisch geregeld. Bovendien kom je op de meest mooie plekken grote parken en tempels tegen. Een voorbeeld is te zien hieronder, waar ze de stad letterlijk om de tempel en het bladenveld hebben gebouwd. Het levert bijzondere plaatjes op.
Tegen al deze klassieke zaken steekt het eiland Daiba behoorlijk af. Oorspronkelijk aangelegd als barricade tijdens de oorlog, is het nu een bakermat van de televisieindustrie en innovatie. Zo is hier het Tokyo Wetenschapsmuseum waar de meest bizarre en onvoorstelbare ontwikkelingen te zien zijn. Ook dat levert mooie plaatjes op, zoals met deze gigantische LCD-replica van de aarde.
En dan heb je uiteindelijk ook nog de bakermat van de Japanse cultuurverspreiding; de games. In Tokyo is er een hele wijk puur gericht op gaming. Midden in de felgekleurde winkelstraten lopen de knapste meisjes in de meest debiele jurkjes folders uit te delen aan de passerende jongens (foto is in de planning). De hele wijk hangt vol met kleuren en schreeuwende teksten. Aan ieder winkeltje komt er wel een ander wanstaltig geluid van een of ander zingende tiener. Hierbij vergeleken is het winkelcentrum van Rotterdam zo stil als een Zeelands dorp op zondagochtend.
Tokyo heeft overigens wel heel erg veel weg van Rotterdam, maar op één belangrijk aspect verschilt het enorm. Er mogen dan wel enorm verschillende werelden in deze stad samenkomen, alles is overduidelijk één geheel.
Pictures by Tim Stapelkamp
Het toverwoord hier is überhaupt efficiency. Alles is erop bedacht zo efficient mogelijk te werken. Zijn het geen apparaten dan zijn het wel de handelingen van de mens. Koste noch moeite worden gespaard om een zo optimaal mogelijk resultaat te garanderen. Er staat op iedere straathoek bijvoorbeeld wel twee drankautomaten. Zo spaar je lelijke kiosken op de straat uit en hoef je alleen maar Y120 (c.a. 1 euro) in de automaat te doen om jezelf te koelen. Spaart kosten, spaart mensen.
Wat echter nog het meeste opvalt is de civile bouw van de stad. Ja het is een grote hectische mensenmassa, maar alles is verdacht overzichtelijk en logisch geregeld. Bovendien kom je op de meest mooie plekken grote parken en tempels tegen. Een voorbeeld is te zien hieronder, waar ze de stad letterlijk om de tempel en het bladenveld hebben gebouwd. Het levert bijzondere plaatjes op.
Tegen al deze klassieke zaken steekt het eiland Daiba behoorlijk af. Oorspronkelijk aangelegd als barricade tijdens de oorlog, is het nu een bakermat van de televisieindustrie en innovatie. Zo is hier het Tokyo Wetenschapsmuseum waar de meest bizarre en onvoorstelbare ontwikkelingen te zien zijn. Ook dat levert mooie plaatjes op, zoals met deze gigantische LCD-replica van de aarde.
En dan heb je uiteindelijk ook nog de bakermat van de Japanse cultuurverspreiding; de games. In Tokyo is er een hele wijk puur gericht op gaming. Midden in de felgekleurde winkelstraten lopen de knapste meisjes in de meest debiele jurkjes folders uit te delen aan de passerende jongens (foto is in de planning). De hele wijk hangt vol met kleuren en schreeuwende teksten. Aan ieder winkeltje komt er wel een ander wanstaltig geluid van een of ander zingende tiener. Hierbij vergeleken is het winkelcentrum van Rotterdam zo stil als een Zeelands dorp op zondagochtend.
Tokyo heeft overigens wel heel erg veel weg van Rotterdam, maar op één belangrijk aspect verschilt het enorm. Er mogen dan wel enorm verschillende werelden in deze stad samenkomen, alles is overduidelijk één geheel.
Pictures by Tim Stapelkamp
13-07-2010
Reizen
Vliegen is ruk. KLM doet heus de best om er een aangename vlucht van te maken, maar in plaats van gratis drankjes en een hoop filmkeuzes, heb ik liever 10 cm meer beenruimte! Dat ik niet opnieuw heb moeten leren lopen is een wonder. Bovendien wordt er ´s nachts gevlogen, waardoor iedereen in de slaapstand opereert.
Lekker naïef; ga maar lekker in de slaapstand, drie uur na het diner komen ze je ontbijt al brengen. Herkauwde bacon met eieren, vergezeld met een zuurderige appel en yoghurt waar iemand ongesteld op is geweest. Smaakte bijzonder prima eigenlijk...
Het blijft een raar idee. Met een paar honderd man in een gesloten kunststof cabine opgesloten zitten en zoveel mogelijk verwijderd houden van de buitenwereld. Als een soort van attractie uit Disneyland wordt je af en toe door elkaar geschud en irriteer je je net zo hard aan het jankende kind twee rijen voor je. Na een uurtje of tien komt iedereen volledig gebroken uit het vliegtuig en sta je in een complex wat in grote lijnen volledig identiek is aan datgene waar je dacht weg te zijn.
De details verraden echter de locatie. Gouden tredestoppers. blauwe armleuningen van de roltrap. Turqoois linoleum op de vloer. Maar bovenal de totaal onleesbare borden boven je hoofd. Dit moet Japan zijn.
Na een metrorit van 3 uur (!) van de buitenwijken van Tokyo naar het centrum (let op; dat is zonder fouten/vertraging), is het hotel bereikt en is de grootte van de kamer dan wel een tegenvaller, de hoeveelheid leuke speeltjes die erin verwerkt zijn doen deugd. Digitale TV met een ziljoen zenders. Een koelkast. Een massagedouche en bovenal; een verwarmde toiletbril. Aaaahhhhhhhhh............
En als blijkt dat de KLM zo hardhandig is omgegaan met je spullen dat complete metalen verpakkingen en plastic flessen douchegel spontaan opengeklapt zijn en de gehele inhoud van de toilettas op zijn zachtst gezegd is aangetast, mag dat de pret eigenlijk niet drukken. Als ik zo vanuit mijn hotelbureautje kijk naar de zakelijke skyline van de stad weet je weer waarom je hier zit; het geeft best een bijzonder gevoel.
Maar die ramen mogen ze wel eens zemen zeg. Keleerte....
Lekker naïef; ga maar lekker in de slaapstand, drie uur na het diner komen ze je ontbijt al brengen. Herkauwde bacon met eieren, vergezeld met een zuurderige appel en yoghurt waar iemand ongesteld op is geweest. Smaakte bijzonder prima eigenlijk...
Het blijft een raar idee. Met een paar honderd man in een gesloten kunststof cabine opgesloten zitten en zoveel mogelijk verwijderd houden van de buitenwereld. Als een soort van attractie uit Disneyland wordt je af en toe door elkaar geschud en irriteer je je net zo hard aan het jankende kind twee rijen voor je. Na een uurtje of tien komt iedereen volledig gebroken uit het vliegtuig en sta je in een complex wat in grote lijnen volledig identiek is aan datgene waar je dacht weg te zijn.
De details verraden echter de locatie. Gouden tredestoppers. blauwe armleuningen van de roltrap. Turqoois linoleum op de vloer. Maar bovenal de totaal onleesbare borden boven je hoofd. Dit moet Japan zijn.
Na een metrorit van 3 uur (!) van de buitenwijken van Tokyo naar het centrum (let op; dat is zonder fouten/vertraging), is het hotel bereikt en is de grootte van de kamer dan wel een tegenvaller, de hoeveelheid leuke speeltjes die erin verwerkt zijn doen deugd. Digitale TV met een ziljoen zenders. Een koelkast. Een massagedouche en bovenal; een verwarmde toiletbril. Aaaahhhhhhhhh............
En als blijkt dat de KLM zo hardhandig is omgegaan met je spullen dat complete metalen verpakkingen en plastic flessen douchegel spontaan opengeklapt zijn en de gehele inhoud van de toilettas op zijn zachtst gezegd is aangetast, mag dat de pret eigenlijk niet drukken. Als ik zo vanuit mijn hotelbureautje kijk naar de zakelijke skyline van de stad weet je weer waarom je hier zit; het geeft best een bijzonder gevoel.
Maar die ramen mogen ze wel eens zemen zeg. Keleerte....
Abonneren op:
Posts (Atom)
