Winkelen voor dummies

In April heeft een werkeloze man in South Shields een liefdadigheidsevenement georganiseerd voor kankerpatiënten en werklozen. Gary Craig heet de beste man maar voor de gelegenheid heeft hij zichzelf omgedoopt tot Geordie Pants Man. Om geld bij elkaar te zamelen voor beide doelen heeft de heer Pants het ludieke idee bedacht om zo veel mogelijk onderbroeken aan te trekken. Tweehonderdelf stuks, toen waren zijn onderbroeken op.

Moet je je eens voorstellen hoe het winkelen in deze gegaan is. Meneer Pants komt bij de M&S en gaat doodleuk vier schappen met onderbroeken leeghalen. Allemaal ook in verschillend formaat, anders passen ze niet meer over elkaar. Ik kan me echter met geen mogelijkheid voorstellen dat Geordie heeft gekeken naar de kleur of het motief van de onderbroek. Hij zocht een setje onderbroeken die hij aan kon trekken, verder maakte het hem geen moer uit. Ik snap dat wel, ik wil ook geen vrolijk gekleurde onderbroek. Geen onderbroek met kleurtjes of een Star Wars-patroon, gewoon een zwarte boxer zodat ik af en toe eens een onzichtbaar remspoor achter kan laten.

Winkelen is sowieso niet een bezigheid waar je de gemiddelde individu met aanhangsel gelukkig mee maakt. Ik winkel omdat ik iets nodig heb, niet omdat ik het leuk vind. Efficiëntie is een toverwoord geworden voor mijn winkelgedrag. Eerst kijken of ik echt wel iets nodig heb. Dan kijken waar ik dat zou kunnen kopen. Daarna pas naar het winkelcentrum.

Vroeger deed ik dat anders. Je houd een dag vrij en je gaat naar Rotterdam. De hele dag in winkel in - winkel uit en aan het einde van de dag heb je bijna zeker het gene waarvoor je gekomen bent. Zo kon je dagen doorbrengen in Rotterdam, Den Haag en tegenwoordig ook in Roosendaal. Het voordeel daarvan is echter dat je iedere winkel daarna gezien hebt en dus kan beoordelen of je daar nog een keer naartoe gaat. Je hoeft mij niet in de DA of Prenatal achter te laten, puur omdat je weet dat deze winkels andere doelgroepen bedienen.

Wel eens in een Nomad-winkel geweest? Potentieel mooie kleding wordt totaal verziekt door hippe kleuren die ze bij Nomad dertig punten grijzer hebben gezet om alligators niet voor het hoofd te stoten, bijna altijd verkocht door een chagrijnige lesbie met een identiteitsprobleem. Bij Nike verkopen ze trainingspakken voor Polen, Roma zigeuners en Ethiopiërs. Levi's is voor cowboys en Cars broeken vallen uit elkaar terwijl je ernaar kijkt. De V&D is voor koopzuchtige vrouwen en de Bijenkorf is voor rijke, kooplustige vrouwen. En als je iets leuks zoekt hoef je al helemaal niet bij River Wood binnen te stappen. Je gaat het daar namelijk niet vinden. Bij Scapino winkelen alleen maar clowns en bij de Miss Etam vind je alleen maar hyperactieve, middelbare vrouwen die dankzij de overgang dertig opvliegers per uur beleven. Bij de Hunkemoller ga ik per definitie niet naar binnen en hetzelfde geld voor de Xenos. Wetenschappelijk onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat de dampen bij de Xenos het menselijk leven halveren.

Als ik eerlijk ben moet ik bekennen dat er eigenlijk maar vier winkels zijn waar ik met plezier naar binnen loop; de Media Markt, Free Record Shop, de Puma Store en de WE. Dus vrouwen; neem dit advies van me aan en winkel eens alleen bij deze vier winkels. Alles wat een mens nodig heeft en je bent in een halfuurtje klaar.

Kun je de rest van de dag lekker schoonmaken.

Aandacht

Laten we het eens hebben over Patricia Paay. Een van de zogenaamde Bekende Nederlanders en een van de meest overschatte mensen op de televisie. Dit mens praat graag over haar leven, seksleven en relaties en alles wat een normaal persoon geen flikker interesseert. Tijdens de liveshows van het meesterlijke *kuch* programma Holland's Got Talent laat La Paay dan ook geen enkele kans onbenut om mensen haar zielig te laten vinden. Het Storms-effect, zoals we dat na deze week noemen.

Wat een commotie weer om niets. Pieter Storms en Jort Kelder vlogen elkaar eens lekker in de haren bij De Wereld Draait Door en gelijk staat het hele land op zijn kop. Dat heeft vier redenen. Ten eerste; was dit nu nodig? Moet een programma als DWDD dit soort confrontaties wel opzoeken? Het is overduidelijk dat het de intentie van de VARA was om dit conflict uit te laten breken, anders plaats je deze twee gasten immers niet tegenover elkaar. Ten tweede; de rol van Matthijs van Nieuwkerk. Vele mensen bekritiseerden hem omdat hij het meningsverschil heeft uit laten monden tot een ordinaire scheldpartij. Laat maar lekker blèren, het werd wel weer eens tijd voor een spraakmakend tv-moment. Of in ieder geval iets anders dan een aanslag.

Ten derde; Nina Brink gaat aan het speciale gastentafeltje zitten, maar gaat wel volledig door het lint als ze in beeld komt. Ga dan niet bij een televisieprogramma zitten! En al helemaal niet aan de gastentafel; dan weet je al helemaal dat je in beeld komt. Als laatste punt; waarom heeft de regie haar in godesnaam aan die tafel gezet? Wie heeft het in zijn domme hersens gehaald om de mensheid het gesmolten hoofd van Nina Brink te laten zien. Ik heb gesmolten kaarsen gezien met een grotere seksuele uitstraling dan het afgefikte hoofd van Brink. Die twee lijken overigens vrij sterk op elkaar.

Maar goed; Paay. Eerlijk is eerlijk, wat haar is gebeurd is schandalig en verschrikkelijk, maar het is net zo erg om constant de nadruk daarop te leggen. De reden dat Angelique HGT niet won is deels omdat haar gezicht geplastificeerd leek, maar vooral omdat ze iedereen enorm op de zenuwen werkte door zichzelf enorm zielig te vinden. Mensen zitten niet te wachten op zielig gezeik wanneer ze op de vrijdagavond een hersenloos programma opzetten. Net zoals je Karl Noten niet inzet om een kinderspeelparadijs te openen. Of Lucille Werner een fitnessschool.

Het geval wil echter dat Patries dat blijkbaar niet met de mens eens is en dus zoekt ze iedere kans om zich in het nieuws te laten brengen. De ene keer staat ze bij Peter van der Vorst te vertellen dat "haar" Nicky alleen een toyboy is, de andere keer zit ze bij RTL Boulevard weer te kroelen met Adam Curry en bij HGT zegt ze zoekende te zijn en weet ik al niet wat. Patricia Paay is wat wij noemen een aandachtsjunk. Ze vind het heerlijk om in het nieuws te zijn en doet haar best om de ogen op haar gericht te krijgen. Prima, niemand heeft er op wat irritante opmerkingen na last van en de mensen die het interessant vinden kunnen hun geluk niet op.

Vaak zijn dat overigens dezelfde mensen als die bestek meenemen uit restaurants; de zogenaamde Tokkies.

Er zijn genoeg manieren voor Patricia's om aan hun trekken te komen. Je zou naakt in de Playboy kunnen gaan staan bijvoorbeeld. Of in een radiointerview Wesley en Yolanthe imiteren. En moet je je eens voorstellen wat er gebeurd als je als elfjarige een pakketje opstuurt naar een willekeurige flat in Zaltbommel; aandacht gegarandeerd. De meest effectieve manier is echter het kopen van een Fiat Barchetta. Geen enkele Aston Martin, Ferrari of Lamborghini genereert zo veel aandacht als mijn Fiat. Er kwam zonder overdrijven een hele straat naar buiten toen ik hem voor de deur van een vriend had geparkeerd.

Nu is dat hartstikke leuk natuurlijk, allicht beter dan mensen die de wijsvinger en duim naar elkaar toe brengen als je in een gele Porsche voorbij komt. Het probleem is echter dat al deze spontane populariteit ervoor zorgt dat mijn reistijd met een dik kwartier verlengd wordt.

"Wat een leuke auto."
"Dank u"
"Wat is dit nu voor auto, als ik vragen mag?"
"Een Fiat Barchetta"
"Ik wist niet eens dat Fiat ook een cabriolet gebouwd heeft! Ja ik heb zelf ook een Fiat, een Seicento, maar ik heb hier nog nooit van gehoord. Wat een leuk ding. Hoeveel peekaa heeft 'ie?"
"Meer als jouw koekblik en nu opzouten voordat ik een stokbrood in je smoel prop."

Het grootste probleem is echter dat er deze week een onderzoek is gepubliceerd waarin beschreven word op wat voor auto's mannen en vrouwen vallen en in welke auto deze het liefst rijden. Het bleek dat, heel stereotiep, mannen het liefst in een Audi A4 of BMW 3-serie reden en vallen op vrouwen in een auto die voornamelijk kleiner is dan die van hen. Dat vrouwen vallen op mannen met een grote, compenserende auto is niet verbazingwekkend, wat echter opviel wel is dat vrouwen zelf het liefst rijden in een Fiat cabriolet. Dat betekent dat iedereen die naar mijn Barchetta kijkt verwacht dat er een vrouw achter het stuur zit. Dat betekent dat je er automatisch vanuit gaat dat deze persoon niet kan rijden en dat leid er automatisch weer toe dat de andere automobilisten rare toeren uit halen om ervoor te zorgen dat ze zo ver mogelijk uit de buurt van de Fiat blijven. Dat is best een angstig gegeven. Als je mensen voor je spontaan panisch in- en uit ziet voegen tijdens de file kun je alleen maar afleiden dat dit niet lang goed kan gaan. Voor je het weet zijn alle A4-mannetjes op elkaar geknald puur omdat ze wilden voorkomen dat de vrouw in de Fiat Barchetta ze aanrijd. Ik ben echter geen vrouw en heb dus ook nog nooit iemand aangereden.

Het stigma blijft echter hangen en dat vind ik eigenlijk wel prima. Zolang mensen mij maar niet aanrijden. Ga maar lekker opzij allemaal. Beuk elkaar maar eens goed van de weg af. Des te sneller ben ik bij de volgende enthousiasteling.

Ironie

Hoe ironisch is het dat de leider van de meest van gedachten veranderende partij van Nederland moet verklaren zat te worden van het gedraai van Wilders? De immer vloeiend communicerende Cohen verklaarde tijdens het debat van afgelopen dinsdag blij te zijn als laatste te mogen spreken voordat er weer een politieke draai van 180 graden plaatsvond. Ik zeg het niet graag, maar ik ben het met hem eens. Sinds de verkiezingen van 9 juli is de PVV twee keer opzichtig van koers veranderd; eerst met het schrappen van het AOW-breekpunt om te kunnen onderhandelen met het CDA en nu over de zogenaamde dissidenten. Over het tijdstip is ook veel te doen. Terwijl de bekendste bejaarde van Nederland iedereen koffie inschonk stopte Ab Klink (eindelijk) met zijn deelname aan de kamer en vond Wilders de tijd rijp om de rechtstaat een schop te geven.

Al deze ontwikkelingen zorgde voor een heerlijk debat, ook al was het die naam eigenlijk niet waard. De onmacht en angst van de linkse partijen en het arrogante gedrag van de rechtse partijen maakte dat het debat inhoudelijk niet veel verder kwam dan de term "Mooi" wanneer Cohen voor de miljoenste keer zichzelf vrij probeert te pleiten. Amusant om naar te luisteren, maar om nu te zeggen dat het de formatie verder helpt; nee.

Ik krijg echter het idee dat er een paranoïde sfeer begint te ontstaan bij voornamelijk D66-leider Pechtold. Voornamelijk de constante ondervraging van Kees van der Staaij van de SGP deed erg wanhopig aan. "Zou de SGP dan toch gaan meegedogen? Nee toch, hoe kunnen ze dat doen. D66 is er toch...?!?! Hij heeft niet meegedaan aan de Pakistan-actie, krijg ik daar nu niets voor terug?" Het kwam over alsof Pechtold vermoedde dat er binnenskamers stiekem werd valsgespeeld, terwijl je voor echt valsspelen naar iets heel anders moet kijken... Ferrari.

Het moge bekend zijn dat het steigerende paard weer eens heeft laten zien waarom ze naast een van de meest geliefde, vooral het meest gehate team zijn uit de Formule 1. Met zeer opzichtige teamorders werd de arme Felippe Massa de zege ontnomen tijdens de race op Hockenheim dit jaar. Alonso moest winnen, hij maakte immers nog kans op de wereldtitel. Nu ben ik net zo dol op Alonso als op nierstenen dus heel objectief ben ik niet, maar ik ben serieus van mening dat ze hem zijn superlicentie hadden moeten ontnemen. Dit is nu de tweede keer dat hij betrokken is geweest bij de manipulatie van een race maar blijkbaar denk hij net zo onaantastbaar te zijn als Michael Schumacher in gloriedagen.

Dat is hij niet. Michael Schumacher kan in Turkije met gemak twaalf maagden de pitbox insleuren zonder dat er een iemand naar kraait, maar Alonso heeft die gave niet. Gelukkig.

Het vervelende is echter dat Alonso en Ferrari beiden altijd hun zin krijgen. Naar aanleiding van een schandalige actie van Schumacher en Barichello tijdens de wedstrijd in 2002 op het circuit van Oostenrijk, is er besloten een regel in te voeren die teamorders verbied. Als rechtgeaarde fan word je daar blij van. Na bijna twee uur sport is het toch fijn om te zien dat er op een volwassen en verantwoorde manier wordt omgegaan met je vak. Tijdens de laatste minuut van een voetbalwedstrijd scoor je toch ook niet snel een eigen doelpunt om zo een moeilijkere tegenstander te ontlopen tijdens een poulfase?

Het vervelende voorval wil echter dat we in de Formule 1 te maken hebben met een enorme sloot ego's. Schumacher heeft er een eigen pitbox voor gereserveerd en de aloude Raikkonen kwam er iedere race een extra vliegtuig mee. Schumacher lijkt echter meer in zichzelf gekeerd (ondanks de acties op de baan) en Hamilton en Button lopen er simpelweg niet mee te koop. Bij Alonso ligt dat anders. Zowel op de baan als ernaast laat hij zich kennen als een enorme huilbaby die gaat lopen huilen als er iemand voor hem rijd. Zijn enorme ego heeft al aardig wat teamleden gekost (Piquet, Hamilton, Truli) en Massa zal de volgende zijn. Geen enkele sportman word voor zijn plezier tweede; je eerste plaats dan ook af moeten staan aan een jankende baby achter je is dan ook al snel de doodsteek voor een werkgever.

Zie het als de promotie waar je lang voor hebt moeten werken, maar je opeens af moet staan voor Frederik, de monteur van de raamkozijnen.

Het moet echter gezegd dat deze lagen van ironie mij echter vaak bevallen. Zo ook de reparaties aan mijn Volvo 480. Ik moet eerlijk bekennen, ik hem de excentrieke coupe sinds januari en sindsdien heeft hij me altijd overal gebracht, maar wel met de nodige problemen. Zo begon het met de koppeling. De ruitenwissers. De gasveren van de kofferklep. De elektrische ramen. En dankzij de hulp van de buurman heeft de motor mijn tijd overleefd. Mijn tijd met de 480 is echter voorbij. De APK-keuring kwam eraan en de lijst met mankementen groeide aanzienlijk. Waterpomp, remschijven rondom, handremkabel, banden rondom etc. Het werd dus tijd om naar een opvolger te kijken.

Die is inmiddels gearriveerd in de vorm van een Fiat Barchetta. Aan het bootje hangt echter een fijne sneuf ironie. Voordat de Fiat afgeleverd werd kreeg hij namelijk een volledige onderhoudsbeurt, wat neerkwam op reparaties die grotendeels gelijk zijn aan degene die op de Volvo moesten gebeuren.

Wil dat zeggen dat ik weer een onderhoudsgevoelige auto heb gekocht? Ik weet het niet. De Fiat ziet er showroomvers uit en voelt degelijk en stevig, maar de tijd zal leren of het imago van de Barchetta word bevestigd. Tot die tijd ga ik lekker rondrijden in de laatste zonnestralen.

Ook al heeft het tot nu toe alleen maar geregend...

Ironie...

Vuile leugenaars!

Mensen in een verzorgingstehuis hebben er dagelijks mee te maken; vrijwilligers. Deze mensen doen iedere dag hun uiterste best om ouderen te verzorgen, het naar de zin te maken en te helpen. Bingo spelen, luiers verschonen en digitale televisie installeren, het zijn de normaalste zaken van de wereld voor deze niet betaalde mensen.

Hartstikke knap en meelevend natuurlijk, maar ik heb daar een theorie over. Laat me deze uitleggen. De mens is van nature een jachtdier. Tijdens de oertijd probeerden mannen met grote baarden en tijgervellen allerlei verschillende soorten beesten vakkundig om zeep te helpen, om deze met een paar teentjes knoflook op te peuzelen. Dat ging niet door stiekem op te sluipen en een spuitje in het bizonvel te steken, maar met ouderwetse tools als een hakmes en pijl en boog. De mannen probeerden een zo groot mogelijk wezen te slachten terwijl de vrouwen in de grot bleven en eens per drie weken een setje drielingen de wereld in wierp, zodat de evolutie door kon zetten.

Na een aantal omzwervingen waarvoor ik te weinig heb opgelet bij geschiedenisles komen we aan in de middeleeuwen waar het vooral belangrijk was om een zo groot mogelijk kasteel te bouwen. Grote lansen, vadsige paarden en grote tafels vol met eten waren voor de ridders en koningen ultieme manieren om de vrouwen hun felgekleurde soepjurken uit te laten trekken.

Bij het Romeinse rijk zat het iets anders in elkaar. Door de "uitvinding" van het geld kregen steeds meer mensen de kans om zich qua rijkdom naast de "royals" te werken. In het begin van de renaissance viel dat nog mee, maar hoe verder de mens van Jezus verwijderd werd, hoe meer geld mensen vergaarden. Geld gold als een van de meest ultieme vormen van zelfverrijking. Hoe meer geld, hoe meer status, hoe beter je in het leven stond.

Tegenwoordig is dat iets anders. De grote tegenstellingen tussen arm en rijk bestaan in onze samenleving niet meer. Hennie van der Most heeft geen tien naakte biseksuelen in dienst die hem blauwe druiven voeren op een bedje van gesmolten vinvis. In plaats daarvan racet hij met zijn helikopter tegen een hypocriete autojournaliste. Maar er zijn er meer die dat kunnen. Er zijn er meer die dat doen.

Je kunt je rijkdom tegenwoordig etaleren met het kopen van een Bugatti Veyron, de meest overschatte auto ter wereld, of met de aankoop van vijftien huizen midden op een palmvormig eiland in Dubai. Je kunt je saaie Seats 'n Sofa's bank opleuken met knopen van Olifantentand of de stof vervangen door het schaamhaar van de 33 mijnwerkers die met de kerst vrijkomen. Je telefoon is niet langer een plastic dildo, maar een door Joris Laarman vormgegeven organisme met knopjes. Je huis is ontworpen door Zaha Hadid en het voor het avondeten huur je de altijd gezellige Gordon Ramsay in. 's Avonds kijk je niet naar de televisie maar zit je in je thuisbioscoop in je eentje naar de zoveelste versie van Die Hard te kijken.

Voorheen was macht de absolute vorm van zelfverrijking. In de Middeleeuwen en tijdens het Romeinse rijk waren de hoogste bevelhebbers de machtsbeluste types. Vaak gepaard met een minderwaardigheidscomplex. In de huidige tijd is het echter niet meer om met een paar stalen lansen de macht te grijpen. De drang naar macht heeft dan ook plaats gemaakt voor de drang naar geld. De euro is in de huidige tijd een bakermat geworden voor grootsheid. Mensen die veel geld hebben voelen zich voldaan, trots en belangrijk. Hoe onterecht dat ook moge zijn; Mr. Rooney...

Er zijn echter mindere goden. Voor veel mensen is de welvarendheid van voetballers niet weggelegd, en daarbij het grote geld dus ook niet. Deze mensen hebben een andere manier gevonden om aan hun trekken te komen. Om hun eigenwaarde op te vijzelen zijn ze in de vrijwilligershulp gegaan. Iedereen die op TV komt en verklaart dat hij/zij graag vrijwillig mensen helpt om het leven voor hen makkelijker te maken is een grove leugenaar en moet worden opgesloten. De enige reden dat mensen in de vrijwilliging zitten is zelfverrijking. Het opvijzelen van het eigen ego. Je eigenwaarde opkrikken. Voor deze mensen is een compliment of een lach van een bejaarde geen teken van blijheid of tevredenheid, maar een enorme stoot zelfvertrouwen.

Als BN'er heb je tegenwoordig een maatschappelijke verantwoordelijkheid naar het plebs achter de TV. Denk je zelf dat Alexander Pechtold "oprecht begaan" is met lot van de Pakistanen? Hoe vreselijk de ramp daar ook moge zijn, hij denkt aan de volgende verkiezingsuitslag. Bij het slapen gaan geeft zijn vrouw hem een klopje op zijn schouder omdat hij iets heeft gedaan voor het goede doel. Wij weten dat er heel andere zaken meespelen. Het gaat precies zo bij Sophie Hilbrand, Sander Lantinga en Marco Borsato. Die moet nog iets van zijn waardigheid overhouden na twee faillissementen.

Dat maakt vrijwilligers en BN'ers een setje egoïstische darmen. Of niet? Is het namelijk wel egoïstisch als andere mensen baat hebben bij jouw acties, hoe zeer je eigenwaarde er wel niet door stijgt? Ik weet het simpelweg niet. De cynische kant van mij wil ze graag zo noemen. De niet-cynische kant van mij ook (heb ik wel een niet-cynische kant?), maar op de een of andere manier klopt het niet. Hoe zeer ik de TV-acties en overdreven gezelligheid van RTL4 ook haat, het is wel prettig dat het er is. Of het oprecht is of niet maakt in dat geval niet uit.

Nederland kent meer acteurs dan we denken.