Zijn we onze Alzheimer vergeten?

Als in de zomer de zon hoog staat en er 's ochtends geen auto's gekrabd hoeven te worden, schakelen de televisiestations naadloos over op herhalingen van Cheers! of M*A*S*H. De logica ontgaat mij hiervan. Waarom gaan de zenders er vanuit dat we niet thuis zijn in de zomer? Zitten we liever op het terras, waar we onder het gezoem van Afrikaanse muggen onze theekopjes af moeten dekken? Of gaan we met z'n allen naar de Nachtefteling? Wie weet zijn we wel magazines aan het lezen onder het genot van het zonlicht, tot op het punt dat er een vogel op je blaadje schijt.

De mens is nu eenmaal geneigd om sneller naar buiten te gaan als het zomer is en dat treft de kijkcijfers. The Voice of Holland had bijvoorbeeld nooit zo'n enorm succes geweest als het in de maanden juni en juli was uitgezonden. Het is echter zo, dat wij in Nederland niet de meest fantastische zomers hebben. Dankzij Global Warming was de afgelopen zomer een van de meest waardeloze en koude in de afgelopen 21 jaar. Mensen zitten dus weer binnen en zijn gedwongen te kijken naar iets wat ze allang hebben gezien.

Dat is niet prettig. Je gaat niet naar een restaurant om drie keer eenzelfde gerecht als voor-, hoofd- en nagerecht te bestellen. Een boek wat je gelezen hebt, lees je niet nog een keer. Huiswerk wat je net gemaakt hebt, maak je niet nog een keer. Herhaling is totaal nutteloos. Het maakt ook twijfelachtig. Als iemand je iets vraagt en jij antwoord geeft; dan sta je toch raar te kijken als je een halfuur door dezelfde persoon, hetzelfde word gevraagd. Heb je wel geluisterd? Hoe zit het met je geheugen? Denken de televisiestations nu echt dat we allemaal Alzheimer hebben? Of zijn we zelf vergeten dat we dat hebben...?

Diezelfde warrige gedachtes gingen de afgelopen twee weken door mijn hoofd tijdens de Unicef-actie op RTL4. Aangezien RTL Boulevard het programma is wat hier bekeken word tijdens etenstijd, moesten we gedwongen iedere twee minuten luisteren naar een pleidooi om kinderen te redden van de hongersnood. Nobel streven, maar als ik een keer een sms-nummer en een reden hoor, dan ben ik mans genoeg om te beslissen of ik een sms stuur of niet. Maar nee, Albert en kornuiten roepen om de twee minuten een sms-nummer en tijdens de reclames zien we (een overigens steeds aantrekkelijker wordende) Renate Verbaan met haar zoontje tijdens het eten. Met de woordjes "Hap hap hap" probeert ze haar kroost ervan te overtuigen dat hij een hapje neemt van een stukje vlees.

Heeft Suarez dat toch iets te letterlijk genomen.

Het punt is echter dat die herhaling maakt dat het je gaat tegenstaan. We weten nu wel dat we kunnen sms-en. Iedereen die dat nog niet gedaan heeft gaat dat ook niet meer doen op het moment dat hij/zij het spotje voor de driehonderdste keer voorbij heeft zien komen. Wat is er zo vervelend aan de Carglass-reclames? Niet dat ze zo verschrikkelijk slecht zijn, maar puur dat je ze tijdens ieder reclameblok van iedere zender voorbij ziet komen. Dan gaat het je opeens opvallen dat hij een Ferrari Enzo in elkaar aan het klussen is. En dat het getroffel koppel in kwestie hun auto op een leeg plein hebben geparkeerd en ze dus een wielklem hadden moeten hebben.

Datzelfde geld voor Unicef. Ik was al geen doneur, door deze overdaad aan spotjes en acties word ik het al helemaal niet. Dus laat me met rust en laat Renate gewoon weer programma's in bikini presenteren...



P.S. Als de definitie van cultuur "schreeuwen" is, mogen we blij zijn dat er flink op die takkeherrie gekort word...