Rommel

Als je al geen hekel had aan de mensen van Carglass na het vorige spotje, krijg je het nu wel. Vier volwassenen in een Ford (altijd een Ford) zetten de airco op low en het aanwezige sterretje transformeert zich met mach 3 tot een setje mooie barsten. Carglass filiaalhouder Marcel zou daar toch blij mee moeten zijn. Een sterretje opvullen is de moeite niet, maar een ruit vervangen zijn toch de leukere, kostbaardere klusjes. Maar nee hoor. Wanneer er een briljant acterende, blonde dame voorbij komt grijpt Marcel de kans met beide handen aan om de toch al teleurgestelde klant een dikke veeg uit de pan te geven. "Stuk slimmer hea!"

Ik ben benieuwd hoeveel geld ze die vrouw hebben gegeven om in die reclame te verschijnen. Je ziet dat ze zich ervoor schaamt. Waarom anders zo'n enorme zonnebril op zetten?

Inmiddels hebben we al kennis gemaakt met het hele Carglass bedrijf. Paul, Wouter, Martin en nu dus Marcel. Het lijkt wel de lineup van de josti-band.

Het lijkt wel of steeds meer mensen iets publiekelijk doen/publiceren waar totaal niet over nagedacht lijkt te zijn. Vanochtend bijvoorbeeld op nu.nl; "Angelina Jolie was heroïneverslaafd". De hint zit hem in de combinatie nu.nl en het woordje "was"...

En wat te denken van Eric Dikeb. Deze man stuurt iemand het podium op bij Holland's got Talent die nog slechter zingt dan ik (weer een illusie armer) en is daarna verbaasd dat deze wordt afgezeken. De treffende omschrijving "luchtalarm" viel nog mee. Gemartelde kat had ook gekund.

Het meest treffende voorbeeld van iemand die niet nadenkt over zijn acties komt echter uit de hoek van de PvdA (verrassing!). Job Cohen roept de hele kabinetsformatie dat er "serieus moet worden gekeken naar een kabinet over rechts". Dat lukte eerst niet. Toen kwam hij tot tweemaal toe aan bod, maar hij bleef maar roepen "kijk naar een kabinet over rechts". Nu dat gebeurd is en er eindelijk een regering op stapel staat is heer Cohen zichzelf "kapot geschrokken" dat het is gelukt.

Dat is hetzelfde als een hersenoperatie laten verrichten door een miereneter en later verbaasd reageren dat het beest het brein van de patiënt heeft opgezogen.

Als je erover nadenkt is het eigenlijk verbazingwekkend hoe "goed" het land draait zonder regering... Is er iets gebeurd binnen de eigen omgeving wat drastisch veranderd is sinds het vorige kabinet is gevallen? Waarschijnlijk niet. Is het er slechter op geworden? Vrijwel zeker niet. Het lijkt krom, maar de beste periode van het land passeert wanneer er nauwelijks geregeerd wordt.

We kunnen dus eigenlijk maar één conclusie trekken. We werden geregeerd door imbicielen. Succes met de rommel mensen...

Nuttig...?

Als je al niet een hekel had aan Al Gore, dan heb je dat wel na het bezoeken van Tokyo. Het is hier zo vreselijk warm dat de overheid via hun communistische omroep-systeem (zie V for Vendetta voor alle details) maar even hebben bevolen binnen te blijven vanwege de smog. Je mag naar buiten, maar dan wel verkleed als Michael Jackson, met mondkapje en al.


Nu is dat hier niet zo raar. Mensen doen van alles om andere mensen niet te hinderen. Het dragen van een mondkapje als je een loopneus hebt (lekker nuttig) is hier nog wel het minste.

Het is wel vrij bizar om te merken wat de invloed van de smog wel niet is. Overdag, toen het alarm nog niet was uitgegeven, waren de effecten al duidelijk merkbaar. Nu is het al betwijfelbaar of het zo'n verstandig idee is om met 39 graden in de schaduw door een overvolle stad te lopen (en te verdwalen...), maar zweten is meestal het enige symptoom van je eigen waanzin. Moeilijk ademen, duiziligheid en lichte migraine zijn toch niet de meest voorkomende hitte-gevolgen.


En dus zit ik nu binnen te kijken naar het honkbal. Bizar hoe de Japanners daar 24h naar kunnen kijken. Sowieso is de media hier aan de bizarre kant. Wie noemt zijn televisiezender in vredesnaam TBS? Met een mascotte die zo in de kliniek thuishoort...


Ach, de dames hier lopen met het beertje weg. Mijn verblijfplaats ligt naast het TBS-kantoor (of kliniek zo u wilt) inclusief winkel. Je moest eens weten hoe druk het wel niet is voor opnames van televisieprogramma's. Enorme rijen mensen in de winkel en voor de ingang van de studio. Grotendeels alleen maar vrouwen.

Dat is bizar. Tokyo is namelijk niet een heel erg vrouwvriendelijke stad. In iedere bar of winkel staan namelijk alleen maar vrouwen achter de balie en de eerder gememoreerde dames in schoonmaakpakjes in de jongerenwijk blijken simpelweg te flyeren voor bordelen. Maakt het trouwens niet minder prettig om te zien...

De mannen hebben echter banen van status. Het patrouilleren naast een alarmsysteem bij de uitgang van een parkeergarage bijvoorbeeld. Als er een auto uit komt, regelt de beste man met zijn lichtgevende stok dat de voetgangers even stoppen. Het spijt me hoor, maar als het enorme zwaailicht met bijbehorend alarm het niet voor je doen, mag je wat mij betreft plat.

Deze mensen staan dus de hele dag in de brandende hitte in hun eentje bij de uitgang van een of andere afgelegen, ondergrondse, geautomatiseerde parkeergarage te wachten totdat het bijzondere voorval zich voordoet dat een auto en een voetganger zich tegelijkertijd over hetzelfde stukje trottoir willen verplaatsen. En zo staat er eentje bij iedere garage. Ieder kruispunt, stoplicht of niet. Iedere wegopbreking. Er staat zelfs iemand onder de glazenwasser om het gemorste wasmiddel van de grond te dweilen. Om vijf uur gaat via het communistische omroep-systeem een leuk melodietje om te laten weten dat je klaar bent met werken, waarna iedereen zich in de bomvolle metro naar huis verplaatst. Vrouwen in hun eigen coupé uiteraard. Stel je eens voor dat die iets krapper staan dan anders.

Emancipatie is prima, maar hier lijkt het af en toe wel de mensenrechten van de man aan te tasten.

De meest rotte baan van allen lijkt me echter het tuinieren. In de zon is het 's middags als snel 45 graden, maar de tuinierders van de vele aanwezige tuinen en parken in Tokyo werken strak verder. Zij zijn dan ook de enige echt nuttige overheidsmensen hier.


*UPDATE* Zoals beloofd nog even een geheim fotootje van onze favoriete Japanners.

Symbiose

Een tijdje terug heb ik gememoreerd aan het feit dat Japanners een beetje gek zijn. Gezellig gek welteverstaan. Ik moet daar nu op terug komen. De Jappen zijn een bijzonder vrolijk en beschaafd volkje.

Voorbeeld; stel dat je uit eten gaat. Normaal gesproken neem je dan een dankje, komt de ober naar je toe om een bestelling op te nemen, krijg je een bord met etenswaren en wanneer deze leeg is komt de over naar je toe om het op te halen en een eventueel nagerecht te verzorgen. Aan het einde van deze ceremonie begeef je je naar de keuken alwaar je de borden met een half vergane theedoek probeert op te drogen.

Hier gaat dat anders. Japanners zijn er als de dood voor mensen tot last te zijn. Er komt dus echt niemand naar je toe totdat je dat zelf expliciet laat merken. En na iedere maaltijd krijg je een klein bakje ijswater om je mond te zuiveren van enige luchtjes, zodat jij andere mensen niet tot last bent met een knoflookaroma. Dat soort details is hier gemeengoed, waar wij het moeten doen met drie TicTacs en een dubbele espresso.

Het tekent Japan; werkelijk alles gebeurd met de hersens, er is geen ruimte voor emotie. Zelfs het uitgaan gebeurt hier zonder enige emotie. Men begeeft zich naar een kroeg, alwaar hij zich neerzet met zijn metgezel om te praten over... weet ik veel; verloopstekkers. Enige vorm van losbandigheid ben ik nog niet tegen gekomen.

Geen enkele emotie lijkt toegestaan. Behalve lachen. Je zult op TV dan ook nergens een dramaserie tegenkomen. Alleen maar familieshows en de beruchte spelshows. Alles is bedoeld om de mens vrolijk te laten zijn. Zelfs het signaal voor het sluiten van de metrodeuren is overdreven vrolijk.


Er is echter één aspect van de Japanse cultuur/leefstijl waar ik maar moelijk vrolijk van kan worden; de automobielen. Pareltjes als de Toyota's Voxy, Sienta en Ractis kunnen toch maar moeilijk tot designhoogstandjes benoemd worden. Vormen worden driedubbel uitgedeukt, verhoudingen om zeep geholpen en de het gebruik van chroom overstijgt de smaak van de gemiddelde rapartiest. Zelfs de vuilniswagens hebben volledig verchroomde bumpers.




Het uiterlijk van de producten uit de Japanse autoindustrie is wanstaltig. Terwijl de constructie van deze autootjes serieus slim is. In een auto van nog geen vier meter kan ondergetekende (1,9m in lengte) met gestrekte stelten achter zichzelf zitten zonder enige concessies te moeten doen aan de bagageruimte. Maar deze hele constructies worden totaal teniet gedaan door het gebrek aan goede smaak van de ontwerpers. Deze vergeten gerust een versnellingsbak te monteren.


En de ontwerpers van dit hoogstandje dachten dat de consument graag een laag gesmolten caramel over het dashboard heeft.


Het ziet er werkelijk allemaal niet uit, terwijl je Japanners zeker in staat zijn tot adembenemende ontwerpen. Dat uit zich echter vooral in de aanwezige architectuur. Deze is zowel modern als expressief en ademt eigenlijk het tegenover gestelde als de Japanse cultuur zelf. Waar de gebouwen voornamelijk zijn opgetrokken uit staal en glas, lijken de inwoners van Tokyo zelf vooral met steen en papier te willen bouwen. Je merkt het aan de beleving binnen in het gebouw, men respecteert het, maar vind het eigenlijk niets.


Maakt mij geen ruk uit overigens, het ziet er gewoon verbluffend uit. Vooral 's nachts.


Toch merk je ook hier dat de Westerse cultuur ingeburgerd raakt, maar het moet gezegd; de Japanners pakken het beste van twee werelden. Ze pakken de goede elementen uit de Westerse cultuur (rechts lopen ipv. links; ondertiteling ipv. nasynchronisatie) maar behouden daarbij wel hun eigen vertrouwde tradities.

Oude, beleefde en rustige waarden in een modern en hectisch jasje.

Toverwoord: efficiency

Stel je eens voor dat wij in Nederland een wolkenkrabber gaan bouwen. Geen gekke gedachte, het gebeurt vaak genoeg. Wat er dan gebeurd is dat bij grondniveau enkele bouwvakkers ter plaatste aan de slag gaan met klein- en groot gereedschap. Iedereen heeft zijn eigen gereedschapssetje en voor de grote klussen is er een graafmachine ter plaatse. Als het hoger wordt, laten we een kraan aanrukken om de bouwvakkers op hoogte van materiaal te voorzien. Hier in Japan gaat dat behoorlijk anders. Op elke hoek van de uitgezette bouwvorm is een kleine kraan en een kleine graafmachine te vinden. Bij het opbouwen van een verdieping zijn er zo al snel 10 kleine werkmachines aanwezig om zo goed mogelijk het te doene werk te verspreiden.

Het toverwoord hier is überhaupt efficiency. Alles is erop bedacht zo efficient mogelijk te werken. Zijn het geen apparaten dan zijn het wel de handelingen van de mens. Koste noch moeite worden gespaard om een zo optimaal mogelijk resultaat te garanderen. Er staat op iedere straathoek bijvoorbeeld wel twee drankautomaten. Zo spaar je lelijke kiosken op de straat uit en hoef je alleen maar Y120 (c.a. 1 euro) in de automaat te doen om jezelf te koelen. Spaart kosten, spaart mensen.

Wat echter nog het meeste opvalt is de civile bouw van de stad. Ja het is een grote hectische mensenmassa, maar alles is verdacht overzichtelijk en logisch geregeld. Bovendien kom je op de meest mooie plekken grote parken en tempels tegen. Een voorbeeld is te zien hieronder, waar ze de stad letterlijk om de tempel en het bladenveld hebben gebouwd. Het levert bijzondere plaatjes op.


Tegen al deze klassieke zaken steekt het eiland Daiba behoorlijk af. Oorspronkelijk aangelegd als barricade tijdens de oorlog, is het nu een bakermat van de televisieindustrie en innovatie. Zo is hier het Tokyo Wetenschapsmuseum waar de meest bizarre en onvoorstelbare ontwikkelingen te zien zijn. Ook dat levert mooie plaatjes op, zoals met deze gigantische LCD-replica van de aarde.


En dan heb je uiteindelijk ook nog de bakermat van de Japanse cultuurverspreiding; de games. In Tokyo is er een hele wijk puur gericht op gaming. Midden in de felgekleurde winkelstraten lopen de knapste meisjes in de meest debiele jurkjes folders uit te delen aan de passerende jongens (foto is in de planning). De hele wijk hangt vol met kleuren en schreeuwende teksten. Aan ieder winkeltje komt er wel een ander wanstaltig geluid van een of ander zingende tiener. Hierbij vergeleken is het winkelcentrum van Rotterdam zo stil als een Zeelands dorp op zondagochtend.


Tokyo heeft overigens wel heel erg veel weg van Rotterdam, maar op één belangrijk aspect verschilt het enorm. Er mogen dan wel enorm verschillende werelden in deze stad samenkomen, alles is overduidelijk één geheel.


Pictures by Tim Stapelkamp

Reizen

Vliegen is ruk. KLM doet heus de best om er een aangename vlucht van te maken, maar in plaats van gratis drankjes en een hoop filmkeuzes, heb ik liever 10 cm meer beenruimte! Dat ik niet opnieuw heb moeten leren lopen is een wonder. Bovendien wordt er ´s nachts gevlogen, waardoor iedereen in de slaapstand opereert.

Lekker naïef; ga maar lekker in de slaapstand, drie uur na het diner komen ze je ontbijt al brengen. Herkauwde bacon met eieren, vergezeld met een zuurderige appel en yoghurt waar iemand ongesteld op is geweest. Smaakte bijzonder prima eigenlijk...

Het blijft een raar idee. Met een paar honderd man in een gesloten kunststof cabine opgesloten zitten en zoveel mogelijk verwijderd houden van de buitenwereld. Als een soort van attractie uit Disneyland wordt je af en toe door elkaar geschud en irriteer je je net zo hard aan het jankende kind twee rijen voor je. Na een uurtje of tien komt iedereen volledig gebroken uit het vliegtuig en sta je in een complex wat in grote lijnen volledig identiek is aan datgene waar je dacht weg te zijn.

De details verraden echter de locatie. Gouden tredestoppers. blauwe armleuningen van de roltrap. Turqoois linoleum op de vloer. Maar bovenal de totaal onleesbare borden boven je hoofd. Dit moet Japan zijn.

Na een metrorit van 3 uur (!) van de buitenwijken van Tokyo naar het centrum (let op; dat is zonder fouten/vertraging), is het hotel bereikt en is de grootte van de kamer dan wel een tegenvaller, de hoeveelheid leuke speeltjes die erin verwerkt zijn doen deugd. Digitale TV met een ziljoen zenders. Een koelkast. Een massagedouche en bovenal; een verwarmde toiletbril. Aaaahhhhhhhhh............

En als blijkt dat de KLM zo hardhandig is omgegaan met je spullen dat complete metalen verpakkingen en plastic flessen douchegel spontaan opengeklapt zijn en de gehele inhoud van de toilettas op zijn zachtst gezegd is aangetast, mag dat de pret eigenlijk niet drukken. Als ik zo vanuit mijn hotelbureautje kijk naar de zakelijke skyline van de stad weet je weer waarom je hier zit; het geeft best een bijzonder gevoel.

Maar die ramen mogen ze wel eens zemen zeg. Keleerte....

Gezellig gek

Als groot liefhebber van alles wat met nieuws te maken heeft kun je niet om enkele oude en nieuwe media heen. Twitter en ik gaan niet samen, maar het internet an sich is van alle nieuwe media uiteraard de meest belangrijke. De laatste tijd is er echter een medium waar ik veel meer van ben gaan houden; de tv. Specifiek; de NOS.

Ik ben zeer sportief. Er is niets zo mooi als thuis op de bank met een biertje zitten kijken hoe andere mensen zich te pletter zweten. Je kunt je dan ook voorstellen dat ik met veel plezier overdag naar de Tour de France en 's avonds naar het WK zit te kijken. Er zijn echter twee programma's waar ik ieder sportevenement naar uitkijk; de Studio Sportzomers.

Jack van Gelder vanuit Zuid Afrika en Mart Smeets vanuit Frankrijk. Twee praatprogramma's waar voor de neutrale toeschouwer geen zier aan te beleven valt. Zeker zonder enige feeling met de sport zullen deze twee dure zendtijdvullers je totaal niet aanspreken. Maar ik vind het heerlijk. Het verschil tussen de twee is ook opmerkelijk. Waar Jack met zijn gasten graag diep in de materie van het voetbal graaft, bij voorkeur ook iedereen tegelijk, daar duikelt Mart het liefst oude beelden op. Met de bijbehorende anekdotes van de renners zelf. Bij Jack drink je bier. Bij Mart rode wijn of whiskey.

Zorg overigens wel dat je dronken bent voordat Jan Mulder begint te bellen. Als je niets zinnigers hebt te melden dan de quotes van een ander, hou dan gewoon je bek.

Wat de Sportzomer-programma's echter kenmerkt is de wisselwerking tussen mensen uit de sport en de liefhebbers. Die laatste groep mensen zijn het interessantst. Liefhebbers van de sport, net zoals jij en ik. Allen lopen ze daar rond en je buik vult zich met afgunst. Kijkend naar de beelden, hopend op de uitnodiging van Mart om zelf eens in de grote tombola van knokkende renners rond te lopen. Komen zal die niet, wij moeten tekenen voor een plekje langs het parcours waar de renners binnen 20seconden voorbij gestoven zijn.

Dan kan er maar beter een valpartij zijn, heb je nog wat meer tijd om te observeren.

Deze programma's brengen een gevoel over. Of dat gevoel je nu aanstaat of niet. Het is televisie op een manier zoals alleen de NOS dat kan maken. Het gevoel achter de sport. Het gevoel achter de etappe. Het gevoel achter de renners. Dat soort emo-tv hoef je niet te verwachten bij de nieuwe programma's van RTL en SBS.

Daar gaan we weer, denken we dan. Holland Got Talent. Na lang gesteggel tussen SBS en RTL zien we een hoogst irritante Robert ten Brink achter de coulissen de kandidaten imiteren, terwijl deze hun best staan te doen voor een nog typische SBS-jury. Het hele programma ademt sowieso een nare SBS-sfeer waar menig mens onpasselijk van wordt. X-Factor ademt Amerikaanse grootschaligheid. HGT puur amateurisme.

Ik weet niet waar dat in zit. De opzet van het programma is overduidelijk geschoeid op dezelfde leest als X-Factor, maar op de een of andere manier heb ik het idee dat ik naar een goedkoop circus zit te kijken. Ik mis alleen de tijger die na een slechte auditie het hoofd van de deelnemer opeet.

Het moge bekend zijn dat ik een fan ben van gekke mensen. Niet gek in de zin van oranjekoorts, die mensen zijn overduidelijk geschift, maar gek in de zin van hobby's. Wie komt er in godesnaam bij om zilver geschminkt op een setje trommels te gaan slaan? En Paay loopt er nog warm voor ook. Soort zoek soort zullen we maar zeggen. Je moet immers iets doen om op te vallen.

Huisvrouwen die opeens opera blijken te kunnen zingen en huisvrouwen die opeens geen opera blijken te kunnen zingen. Veel intelligenter dan het gemiddelde optreden van een Spar-medewerker wordt het niet. Wel net zo irritant.

Een hoop kennissen vragen mij waarom ik uberhaupt naar zulk soort programma's kijk. Het antwoord is eigenlijk heel simpel; de mens. Het is fascinerend om te zien waar de mens zich mee bezig houd en wat voor rare illusies mensen zichzelf in het hoofd halen. Wat voor rare hobby's mensen hebben en hoe ver ze daarin doordraven. Het is inspirerend, amuserend en vooral verbazingwekkend hoe ongelofelijk debiel sommige menswezens wel niet zijn.

Ik vind het heerlijk om te zien en daarom zoek ik de komende weken de broedplaats van gezellig gekke mensen op. Bekend van fenomenen als Cosplay en Banzai; de volgende edities komen vanuit Tokyo, Japan.

Mata ato-de!

All heil to the Germans!

De wereld staat op zijn kop. Alles is anders. Niets is meer zeker.

Er zijn twee behoorlijk treffende voorbeelden voor deze stelling. De eerste; de Tour de France is in Rotterdam. Hartstikke leuk voor de regio natuurlijk. Vanaf Rotterdam via enkele eilandjes naar Brussel. Honderden mensen komen van heiden en verren naar Rotterdam, het treurige Brielle en Hellevoetsluis om een halve seconde lang honderdachtennegentig kwijlende steroïdenkanonnen voorbij te zien komen. Stijf van de dope en levend in een roes. En dan hebben we het nog niet eens over het publiek.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben een volhardende Tour-kijker. Zeker als je met een belachelijke ziekte op bed ligt is er niets zo rustgevend als honderd mannen zich tegen een berg op te zien werken, wetende dat ze morgen hetzelfde moeten doen. Dan heb jij het zo slecht nog niet.

Mijn probleem is echter de locatie. Het is de Tour de France. Wat doet die dan in godsnaam in Rotterdam? Zijn wij stiekem overgenomen door die schijnheilige nationalisten, of is het veelvuldig gebruik van de woorden bureau en croissant genoeg aanleiding voor de Fransen om Nederland als een deelstaat te zien?

Hoe kijken ze in dat opzicht wel niet tegen Engeland aan, waar de Tour drie jaar geleden startte?

Nederland heeft er nogal een handje van internationale evenementen naar zich toe te trekken. Geweldig natuurlijk, maar waar blijven de echt leuke Nederlandse evenementen? Het lijkt me sterk dat we ooit een start van het wereldkampioenschap sjoelen in Roemenië zullen meemaken.

Tweede voorbeeld is het voetbalspel van Duitsland. Als je Duitsland zegt, zeg je automatisch "degelijk". De auto's zijn degelijk, de snelweg is degelijk, de gebouwen zijn degelijk, de opleidingen zijn degelijk. De mensen zijn er degelijk. Zelfs na vijf liter bier. Daar raak je immers wel aan gewend na papa's alcoholtraining vanaf je 5e jaar.

Het voetbal van Die Mannschaft was ook altijd degelijk. No-nonsense voetbal vergelijkbaar met het huidige spel van het Nederlands elftal. Onooglijk is een beter woord. Frivoliteit zit er wel in, maar je moet enorm je best doen wil je het eruit krijgen. Hoe anders is het nu. Duitsland speelt Argentinië op een weergaloze manier van de mat. Frivoliteit troef, al het hele toernooi lang. Er zit samba in die bierbuiken!

Een enorm verschil met Oranje. Ookal was het gisteren tegen Brazillië best indrukwekkend, heel overtuigend was het nog steeds niet. De tegenstanders worden niet van de mat gespeeld. Sneijder scoort een keertje en het is gebeurd. Leunen op de verdediging door matigjes aan te vallen. Van Marwijk straalt dat tijdens de wedstrijden ook uit. We scoren er eentje en het is gebeurd. Staan we achter? Scoren we er toch twee?

Nederland voetbalt te degelijk. Bloedeloos. Doen wat het moet doen, maar ook niets te veel, zelfs niet tegen Brazillië. De reclame van Nike zegt daar eigenlijk vrij veel over. We zien Van Bronckhorst, Van der Vaart en Sneijder trainen en zichzelf aankijken, terwijl enkele stoere leuzen voorbij komen.

"Vecht als leeuwen"
"Bloed oranje"
"Steel de harten van de tegenstander"

En juist dat laatste deed Nederland de afgelopen jaren geweldig. Ga liever strijdend ten onder dan bloedeloos. Dat deed Van Marwijk veranderen. Het resultaat is er, maar de intresse van de toeschouwer niet.

Maar van Marwijk staat voor lul. Van Basten staat voor lul. Advocaat staat voor lul. Joachim Löw heeft namelijk bewezen met "zijn" Duitsland, dat samba-voetbal wel degelijk geweldig mooi, maar ook uitermate degelijk kan zijn. Het is niet langer mooi of doeltreffend. Duitsland kan het allemaal.

Het is de wereld op zijn kop.

Heerlijk!