Halloween

Het is de dag van het jaar dat alle pedofielen van de wereld lekker thuis achter de open haard wachten op de dingen die komen gaan. Het is namelijk Halloween en dat betekent dat de buurtkinderen in schattige pakjes door de ouders zelf voor de deur worden afgeleverd om naar een traktatie te vragen. Het is een heel oud concept overgevlogen vanuit Amerika en wint in Nederland steeds meer aan populariteit. Televisiezenders springen erop in door horrorfilms uit te zenden en Campinglife word ook weer uitgezonden. Angstaanjagender dan dat krijg je ze niet.

Sinds dit jaar hoef je echter geen gestoorde pedofiel meer te zijn om van Halloween te genieten, er is ook een hondenshow georganiseerd, waarin baasjes hun honden op een zo eng of ludiek mogelijke manier verkleden. Chihuahua's die verkleed worden als rendieren of bulldogs die erbij lopen als potloodventers. Het ziet er grappig uit.

Kijk hier maar (klik).

Enkele inwoners van Hellevoetsluis kregen vorige week echter hun portie Halloween al opgeschoteld. Na wat geschreeuw en opspattend water stonden er namelijk opeens vijf politiewagens, twee ambulances en enkele brandweerwagens aan de kant van een klein slootje aan de Atalanta. Ik was daar toevallig ook en heb dus mee mogen maken hoe een man weigerde uit een ijskoud slootje te komen. Hij scheen opeens voor de deur van een, voor hem, bekende te staan. Daardoor sloegen deze alarm en verschrokken sprong hij het aanliggende slootje in, om daar onder grote druk en aandacht van de hulpdiensten er simpelweg niet over peinsde om eruit te komen.

Rond een uur of half tien had de man zo'n vijftig toeschouwers getrokken, de buurtbewoners die vanuit het raam keken niet meegerekend. Duikers, agenten en ambulancepersoneel riepen naar hem, er werden boeien gegooid waar hij simpelweg omheen zwom en af en toe klom hij in een boom om zichzelf op te warmen. Het was een vrij lullige aangelegenheid. De vraag rees echter waarom de hulpdiensten niet het water in sprongen om de, overduidelijk verwarde, man eruit te tillen. Welnu, hij scheen een steekwapen bij zich te hebben en door de mentale staat van de man waren de hulpdiensten bang dat hij extra snel getriggerd zou worden om het wapen te gebruiken. Dit rijst een interessante vraag. Moeten de hulpdiensten mensen te hulp schieten als zij zelf gevaar lopen? Het logische antwoord is "nee". Echter, brandweerlieden sprinten wel een brandend huis in om verdwaalde muskusratten op te halen en agenten sprinten door vuurgevechten om gegijzelde buschauffeurs naar huis te brengen.

Moeten we dan verschil maken tussen een directe en indirecte dreiging? Brandweerpersoneel is verpakt in brandwerende kleding en een kogelvrij vest is ook zo aangetrokken. Tegen een mes is het wat lastiger kleden, maar waar ben je dan hulpdienst voor? Aan de andere kant heeft "Jerry de grote neger", zoals volgens een buurtbewoner zijn naam luidt, genoeg kansen gehad om uit het water te komen. Maar hij was wel in hevig verwarde toestand... Waardoor hij ook een grote dreiging was...

Het is een moeilijk punt.

Voor de amusementsfactor maakte het niet veel uit overigens. De toeschouwers genoten smakelijk van de acties van Jerry. Het boeren, wegzwemmen, klauteren en onderduiken werkte duidelijk op de lachspieren van zowel de toeschouwers als de hulpdiensten. Toen hij eruit was, was echter pas echt goed te zien wat de verwarring en zijn slootavontuur eigenlijk teweeg gebracht had. Zijn pupillen waren volledig weggetrokken en de boomlange, gespierde man was geen cent meer waard. Zwaar onderkoeld werd hij een ambulance ingedragen waar je door het schudden van de achterzijde duidelijk kon zien dat er met man en macht werd gereanimeerd. Dat mocht niet meer baten.

Feitelijk gezien hebben er dus vijftig toeschouwers smakelijk gelachen om een man die aan het doodgaan was. Dat brengt mij terug op alle horrorfilms van vanavond. Lekker op de bank met een groot glas cola en popcorn kijken hoe, veelal knappe dames, op brute wijze afgeslacht worden. Toegegeven, ik had aan het einde van The Disappearance of Alice Creed ook liever gezien dat zij achtergebleven was in het pakhuis, maar dat is film. Film is gemaakt voor entertainment en moet dus met een korreltje zout genomen worden. Blijkbaar zijn die grenzen vervaagd in een simpele zin. "Andermans dood is om te lachen".

Happy Halloween.

Stella

Om kleine kinderen in Zuid-Soedan te helpen heeft Oxfam Novib Call-TV weer terug gebracht. Leuk voor de kinderen; leuk voor Edet en Oxfam; die houden immers 50% achter. Het is echter minder leuk, zelfs verschrikkelijk voor de normale ziel. Wat ze namelijk hebben gedaan om Call-TV echt helemaal naar zijn oude vorm terug te krijgen; is het opvoeren van Stella Gommans.

WAAROM?! Als je geld van tere zieltjes wilt aftroggelen is het laatste wat je wilt doen een afschrikwekkend object als Stella Gommans opvoeren. Toen ik het voor het eerst zag hoorden mensen me vier verdiepingen beneden schreeuwen van afschuw. Het probleem is echter dat er verder waarschijnlijk niemand te strikken was voor deze actie. Goede doelen kampen immers met een behoorlijk imagoprobleem. Ondanks initiatieven als Serious Request en landelijke TV-acties waar iedere zichzelf respecterende BN'er zich voor inspant, hebben de doelen meer dan ooit het imago dat er simpelweg geld weggesluisd wordt richting de steenrijke directie.

Mensen willen tegenwoordig dat er op tv te zien is dat Geert Dollevoet protheses op afgehakte kinderbenen aanbrengt, Jan Post moet pleisters aanbrengen op ontstoken darmkanalen en Eduard Nazarski moet hoogstpersoonlijk met een slijptol tralies doorslijpen van geëmancipeerde Chinese vredesactivisten. Dat gaat alleen niet gebeuren. Wij storten, een bekende Nederlander knapt het klusje op en de directeur vangt er een xxxxl bedrag voor; de heer Post en Van de Weerd als positieve uitzonderingen.

De vraag is echter of de goede doelen hun langste tijd niet gehad hebben. Dankzij de ontwikkelingshulp van de overheid en de almaar oprukkende scepsis rond de doelen zelf is het tijd voor een positieve boost. En die gaat er niet komen.

Dat is dus een groot probleem voor ons en voor de goede doelen. Zij moeten de meest bizarre toeren uithalen om op te vallen en wij worden de gehele dag lastiggevallen met het slecht uitgedeukte hoofd van Stella Gommans. Stuur haar lekker naar Nambeki en laat haar al die pleisters maar plakken, tralies doorslijpen en protheses schoonmaken; het gaat niets helpen. Het geheim achter acties als Serious Request en tv-acties is namelijk dat echt bekende Nederlanders er aan meedoen en niet een al jaren uitgerangeerde trut die nooit verder gekomen is dan belspelletjes en zeer slecht ingestudeerde interviews over huisfinancieringen.

Hoe is zij überhaupt bekend geworden? Ze is begonnen bij het walgelijke SponsorBingo Loterij, waarna ze zich via briljante programma's als Onderweg naar Morgen en Jetsetters een weg in de vergetelheid heeft verzekerd. Het presenteren van onbekende en ongeliefde programma's is namelijk hetzelfde als meedoen aan X-Factor en halverwege afvallen. Ook al kun je het daarna nog altijd bij Popstars gaan proberen. Die kicken blijkbaar op middelmatigheid.

Lijkt wel een metafoor voor SBS.

Griep

Zoals ieder jaar heb ik zojuist een oproep ontvangen om mijn griepprik te gaan halen. Altijd is het weer hetzelfde liedje; in de rij staan tussen minimaal honderd bejaarden om een prik te halen, waarna ik een week doodziek ben. Op de een of andere manier lukt het de influenza-bestrijders het altijd om een vaccinatie te ontwikkelen die me mensen ziekt maakt; in plaats van het te bestrijden. Al helemaal omdat ik me de laatste keer niet kan herinneren dat ik ziek ben geweest; niet door toedoen van de prik. Erger is echter het tijdstip waarop er opgeroepen word de vaccinatie te halen; woensdagmiddag om half twee... Prima te halen voor de oudere medemens; maar absoluut onmogelijk voor een werkend medemens. Om de vaccinatie te halen kan ik met het huidige filebeeld dus gerust een vrije dag nemen. Jammer dan, steek hem maar lekker in je eigen spier.

Wat me ook altijd opvalt bij het halen van "de prik" is dat er, zoals gezegd, geen jongeren zijn. Geen huilende kinderen, geen normale volwassenen, alleen maar een eindeloze massa vaalwitte skeletten met vaalgrijze jassen. Bij deze een tip voor het nieuwe kabinet; geef die mensen geen vaccinatie. De enige keer dat de beste mensen uit hun woonkamer komen is om een keer per jaar de griepprik te halen. De rest van de dagen spenderen ze met het kijken naar de herhalingen van The Nanny en The Golden Girls, onderwijl klagend over de grote hoeveelheid homo's er op tv zijn. Dat kan god toch nooit bedoeld hebben?!

Ik heb slecht nieuws voor ze; er komen er alleen nog maar meer bij. Afgelopen maandag was het "Coming-out day" waarbij een grote hoeveelheid mannen en vrouwen letterlijk het licht door de kastdeur zagen en in een orgie van felle kleuren, bleekmiddel en ABBA-cd's een weg banen door de grijze massa naar het dichtstbijzijnde terras om daar in leren broeken en ontbloot bovenlijf een kop thee te drinken.

Zoals ik al vaker aan heb gegeven op deze blog veranderen de tijden. Vaak positief, maar het doet mij totaal geen genoegen om te moeten mededelen dat ik daar zelf ook slachtoffer van ben geworden. Zoals die ene trouwe lezer van deze blog waarschijnlijk wel zal weten; ik heb een gruwelijke hekel aan Peugeot, Peugeot-rijders en Peugeot-medewerkers. Zij zijn de meest duidelijke belichaming van satanisme, want een normaal denkend individu, doet de medemens niet zoveel leed aan als een Peugeot-sympathisant. Gisteren liep ik echter met een paar vrienden op de autobeurs van Parijs en het doet mij pijn te zeggen, maar de mooiste auto van de beurs was... een Peugeot. De SR1 concept om precies te zijn.

Het is apart, op een beurs waar de Franse merken vaak hun enorme best doen om er een zo chauvinistisch mogelijk feestje van te maken (welkom in Frankrijk), is 2010 de eerste beurs waar een Franse auto ook echt de mooiste was. Het probleem is echter dat de productiemodellen van Peugeot nog steeds niet om over naar huis te schrijven zijn. De 508 is net zo afstotelijk als de 407 en de RCZ mag dan een mooi dak en achterste hebben, de neus blijft je aankijken als Julia Roberts; afstotelijk.

Het was sowieso de beurs van de lelijke auto, want zowel Jaguar, als Ford en zelfs BMW boden niets anders dan afschuwelijkheid. Peugeot ook, maar de concepts van het Franse bedrijf staken met kop en schouders boven de rest uit. Zowel de SR1 als de HR1 hebben iets moderns en elegants over zich heen wat alle Peugeots de laatste tijd ontbeerden. En zoals altijd was de stand prachtig, waren de dames aantrekkelijk en stonden alle modellen er vaak genoeg, dat je zelfs bij drukte de ruimte had om te kijken. Het beste merk van de beurs was dus het meest gehate merk van ondergetekende.

Geef mij snel die vaccinatie...

Verhaaltjes voor het slapen gaan

Hoera. Hoera. Hoi Piepeloi. Het was dierendag afgelopen maandag en dat betekent dat alle dieren over de gehele wereld in het zonnetje werden gezet, op de tijgers in het regenwoud na, natuurlijk. Kooitjes worden verfraaid met allerlei prullaria opgepikt tijdens de plaatselijke braderie en ieder huisdier word net iets harder volgemest dan normaal. Terwijl het dier zelf geen flauw benul heeft van wat er aan de hand is, scheppen de baasjes op over de nieuwste automatische bewateringssnufjes en vachtscheermachines.

Nu ben ik er zelf totaal niet van overtuigd dat de beesten zelf weten wat er aan de hand is. Heel het jaar worden de plaatselijke honden en katten dagelijks een portie voer aangemeten, maar verder wordt er niet veel naar omgekeken. Totdat het vier oktober is en de twee Dobermann's van de buurtterrorist met roze strikes uitgelaten worden. Dat soort "tributes" slaan simpelweg nergens op en kunnen wat mij betreft beter achterwege gelaten worden en achterwege gelaten worden voor de acties van een Duitser op zondagavond. De beste man had zich op het Oktoberfest vergrepen aan een aantal biertjes en besloot daarop naakt ieder dier uit de dierentuin na te doen. Maar dan wel twintig minuten lang in het midden van de nacht. De overduidelijk brakke dorpelingen konden dit niet waarderen en de beste man kon zijn roes uitslapen in de nor. Een hernieuwd bewijs dat Duitsers geen humor hebben.

Er zijn me wel meer leuke verhalen opgevallen deze week. Zo was daar het verhaal van de vrouw die in plaats van oogdruppels secondelijm in haar oog spoot. De lijm moest chirurgisch verwijderd worden van haar oogbol. Als iemand zo slaperig is dat hij/zij het verschil niet ziet tussen lijm of oogdruppels, moet je überhaupt de moeite niet nemen om dat te repareren met druppels, maar gewoon verder slapen. Bovendien; welke bosmongool bewaart secondelijm in het medicijnkastje?

En wat te denken van de Italiaanse taxichauffeur die na een lange rit in het midden van de nacht uit zijn taxi stapte om een sigaretje te roken en een vijftien meter diep ravijn in stortte. Of de bejaarde man die in Amerika zijn semi-automaat trok omdat hij vond dat jongeren hun broeken te laag droegen.

Dit soort verhalen spreken mij altijd wel aan en het geeft blijk dat er ergens in de wereld nog dingen gebeuren die het waard zijn om over te schrijven. Niet hier in dit saaie landje. Het meest bijzondere verhaal vanuit Nederland in de afgelopen week was het Friese idee om jongeren te verbieden te vissen omdat ze daar agressief van zouden worden. Of de groep jongeren die elkaar ramden op een rotonde omdat ze een wedstrijd hielden ergens het eerste aan te komen. Of de 82-jarige man die zijn kleindochter sloeg met zijn wandelstok omdat hij niet naar de vijfhonderdste herhaling van The A-Team mocht kijken.

Geen van deze verhalen heeft iets te maken met alcohol, seks of doodslag en zijn dus niet zo grappig. Als je deze verhalen aan je driejarige zoon of dochter voorleest zal deze niet met een glimlach in slaap vallen. Als je het verhaal van Jennifer LaPenta vertelt zullen ze echter zacht en vredig in slaap vallen, wetende dat er mensen op de wereld zijn die naïever zijn dan je verwacht. LaPenta moest voor de rechter verschijnen en droeg daarbij een shirt met de toepasselijke tekst "I have the pussy so I make the rules". De rechter maakte bezwaar, maar het aanbod van LaPenta om dan maar topless haar vonnis aan te horen viel niet in goede aard en ze werd veroordeeld tot twee dagen cel.

Omdat het dierendag is geweest zal ik echter afsluiten met een verhaal over een hond. Een Britse tekkel werd drie dagen na de adoptie namelijk al weer ingeruild voor een ander exemplaar omdat de eerste "niet paste bij de bank" .

Daar kan geen comedian tegenop.

4700 bejaarden met grote brillen en uitgestreken smoelen

De Twilight-films zijn al jarenlang mateloos populair bij tienermeisjes en zichzelf snijdende emo's. Miljoenen depressieve lelijkerds zwijmelen weg bij de avonturen van een schoolmeisje die verliefd word op een vampier. Nee, ik heb de films niet gezien en nee, ik heb de boeken ook niet gelezen en ik ben daar blij om. Het is namelijk gebleken dat Amerikaanse tieners (wie anders?) elkaar in de nek bijten. Hierdoor verspreid het Aids-virus zich vrij substantieel.

De bekrompen hersenpan van deze wezens maken dat deze het een goed idee vinden om een film na te doen, waarbij de gezondheid van zichzelf en de medemens geen enkele rol speelt. Zolang je elkaar maar lekker uit kunt zuigen en leeg kunt sabbelen. Het probleem ligt hierbij duidelijk bij de huidige maatschappij en media. We bewegen ons in een tijd waarin het belangrijk is om zoveel mogelijk bloed in films te verwerken (denk aan de film Centurion) en waar zelfs kinderfilms al een kijkcijferoordeel van 12 of 16 jaar krijgen. Kijk naar de aankomende Harry Potter.

Een goed voorbeeld hiervan is de geweldige film Shutter Island. Als je die vergelijkt met een Hitchcock-film van pakweg 40/50 jaar geleden. Het idee achter deze films is grofweg hetzelfde. De uitwerking is echter van een totaal andere orde. Een Hitchcock-film heeft nu geen uitwerking meer. Ze stralen geen angst uit, ze geven je geen "maagkriebels". Shutter Island wel. Maar om nu te zeggen dat ik na het zien van die film zin had om in een luier een kelder door te rennen... Nee.

Het is een simpel voorbeeld maar dit is een van de vele voorbeelden dat er voor zorgen dat er op dit moment een CDA-congres bezig is. Zoals die ene vaste lezer van deze blog zal snappen; ik kijk daarnaar. Ondanks de frisse gezichten die het CDA vertegenwoordigen, blijkt de achterban een stuk minder jong te zijn. Sterker; er zitten simpelweg 4700 bejaarden met enorme brillen, grijs haar en mondhoeken die structureel naar beneden staan. Zelfs wanneer deze lachen. Deze mensen leven nog in het Hitchcock-tijdperk. De opvattingen van deze mensen zijn respectabel, maar werken niet meer met de huidige samenleving. We gaan niet meer allemaal naar de kerk op zondag. Het interesseert de meeste mensen simpelweg niet wat Jezus zei in passage vijfhonderddertien, act veertig uit het Grote Sinterklaasboek.

Het probleem is echter dat er binnen het CDA een grote verdeeldheid heerst tussen vastgeroeste oudgedienden en mensen die meegaan met de huidige samenleving. En de jongeren die tegen zijn, zijn ook typische katholieken. Zoals de jongen die leerde voor koorleider. Typische koorknaap met een geknepen, hoge stem die je verwacht bij een kerkganger.

Dit congres gaat echter niet om de typische CDA-stemmers, alhoewel het leuk blijft om te zien dat alle vooroordelen waar blijken te zijn. Het amateurisme is op sommige punten echter lachwekkend. Politieke oudgedienden die Wilders typeren als een mini-Hitler. Rampzinnige voorbeelden. Mensen die Engelse termen willen veranderen in Nederlandse termen, om het Nederlands erfgoed te verduidelijken (potentiele Wilders-stemmer?). Mensen die elkaar fel uitschelden omdat er geen spreektijd meer was.

Het meest typerende moment was echter de herhaaldelijke oproep van de voorzitter aan de etende mensen achterin de zaal om toch vooral naar rechts te bewegen op last van de brandweer. Ik dacht dat voorzitters onpartijdig moesten zijn...