Als in de zomer de zon hoog staat en er 's ochtends geen auto's gekrabd hoeven te worden, schakelen de televisiestations naadloos over op herhalingen van Cheers! of M*A*S*H. De logica ontgaat mij hiervan. Waarom gaan de zenders er vanuit dat we niet thuis zijn in de zomer? Zitten we liever op het terras, waar we onder het gezoem van Afrikaanse muggen onze theekopjes af moeten dekken? Of gaan we met z'n allen naar de Nachtefteling? Wie weet zijn we wel magazines aan het lezen onder het genot van het zonlicht, tot op het punt dat er een vogel op je blaadje schijt.
De mens is nu eenmaal geneigd om sneller naar buiten te gaan als het zomer is en dat treft de kijkcijfers. The Voice of Holland had bijvoorbeeld nooit zo'n enorm succes geweest als het in de maanden juni en juli was uitgezonden. Het is echter zo, dat wij in Nederland niet de meest fantastische zomers hebben. Dankzij Global Warming was de afgelopen zomer een van de meest waardeloze en koude in de afgelopen 21 jaar. Mensen zitten dus weer binnen en zijn gedwongen te kijken naar iets wat ze allang hebben gezien.
Dat is niet prettig. Je gaat niet naar een restaurant om drie keer eenzelfde gerecht als voor-, hoofd- en nagerecht te bestellen. Een boek wat je gelezen hebt, lees je niet nog een keer. Huiswerk wat je net gemaakt hebt, maak je niet nog een keer. Herhaling is totaal nutteloos. Het maakt ook twijfelachtig. Als iemand je iets vraagt en jij antwoord geeft; dan sta je toch raar te kijken als je een halfuur door dezelfde persoon, hetzelfde word gevraagd. Heb je wel geluisterd? Hoe zit het met je geheugen? Denken de televisiestations nu echt dat we allemaal Alzheimer hebben? Of zijn we zelf vergeten dat we dat hebben...?
Diezelfde warrige gedachtes gingen de afgelopen twee weken door mijn hoofd tijdens de Unicef-actie op RTL4. Aangezien RTL Boulevard het programma is wat hier bekeken word tijdens etenstijd, moesten we gedwongen iedere twee minuten luisteren naar een pleidooi om kinderen te redden van de hongersnood. Nobel streven, maar als ik een keer een sms-nummer en een reden hoor, dan ben ik mans genoeg om te beslissen of ik een sms stuur of niet. Maar nee, Albert en kornuiten roepen om de twee minuten een sms-nummer en tijdens de reclames zien we (een overigens steeds aantrekkelijker wordende) Renate Verbaan met haar zoontje tijdens het eten. Met de woordjes "Hap hap hap" probeert ze haar kroost ervan te overtuigen dat hij een hapje neemt van een stukje vlees.
Heeft Suarez dat toch iets te letterlijk genomen.
Het punt is echter dat die herhaling maakt dat het je gaat tegenstaan. We weten nu wel dat we kunnen sms-en. Iedereen die dat nog niet gedaan heeft gaat dat ook niet meer doen op het moment dat hij/zij het spotje voor de driehonderdste keer voorbij heeft zien komen. Wat is er zo vervelend aan de Carglass-reclames? Niet dat ze zo verschrikkelijk slecht zijn, maar puur dat je ze tijdens ieder reclameblok van iedere zender voorbij ziet komen. Dan gaat het je opeens opvallen dat hij een Ferrari Enzo in elkaar aan het klussen is. En dat het getroffel koppel in kwestie hun auto op een leeg plein hebben geparkeerd en ze dus een wielklem hadden moeten hebben.
Datzelfde geld voor Unicef. Ik was al geen doneur, door deze overdaad aan spotjes en acties word ik het al helemaal niet. Dus laat me met rust en laat Renate gewoon weer programma's in bikini presenteren...
P.S. Als de definitie van cultuur "schreeuwen" is, mogen we blij zijn dat er flink op die takkeherrie gekort word...
17-11-2010
Egoïsme
In de week dat Beatrix er achter kwam dat zelfs de mede door haar gesmede coalitie niet blij is met haar aanwezigheid, gaan wij het eens hebben over Engeland. Waar kennen we de Britten van? Stand-Up comedy? Bier? Vechtpartijen? Loopse tieners? Voornamelijk alles van het bovenstaande, in deze volgorde. De waardeloosheid van Engeland werd wat heerlijk geïllustreerd in "James May's Man Lab" waarin de alom bekende James May de Engelse man probeert te redden van hopeloosheid. Dat deed hij door een modeltreinbaan door te studio te bouwen, zodat hij niet meer naar de keuken hoefde te lopen voor een banaan en met een sirene voor een oprakende rol toiletpapier.
Als dat de huidige problemen van Engeland zijn mogen ze blij zijn. Hier in Nederland hebben we echte problemen. Kamerleden die collega's neersteken, omvallende hijskranen, een superbacterie en Prem Radhakishun. Vooral die laatste is een verhaal apart. Door een recensent van de Volkskrant neer te sabelen als een pedofiel heeft Prem zichzelf verzekerd van de publiekelijke schaamte en een werkgever minder. Prem staat al langer bekend als een van de meest irritante persoonlijkheden, maar nu ging hij dus een stap te ver; aldus heel Nederland. Zijn eigen blaaskakerigheid zat hem in de weg.
Deze week was het Kennisfestival, waar 1500 mensen zichzelf op veel te kleine stoeltjes moesten verbijten terwijl vier zogenaamde "Dragons" hun eigen ego flink opvijzelden. Je kent het programma vast wel; vier investeerders leggen hun stapels met geld op tafel en laten wanhopige armoedzaaiers smeken om een relatief kleine investering om een bedrijf op te starten. Het is een moeilijke tijd voor startende ondernemers, maar een zo mogelijk nog moeilijkere tijd voor de grote bedrijven. Phillips gaat lekker, Sony prima, maar kijk eens naar de grote bedrijven die afhankelijk zijn. Specifiek voorbeeld; de game-industrie. Activision sluit bijvoorbeeld vestigingen omdat, nu ze meer spellen verkopen dan ooit, de ontwikkelingskosten te hoog zijn geworden. De eisen die jij en ik stellen aan een spel zijn hoog en dat kost ze de kop.
Dat kleine ontwikkelaars kunnen blijven bestaan is echter een wonder. Square Phoenix bijvoorbeeld. Of Polyphony digital; misschien wel de kleinste, maar meest gerespecteerde van allemaal. Echter, er is iets wat me van het hart moet. Als rechtgeaard auto-liefhebber kijk ik al een tijdje uit naar PD's paradepaardje; Gran Turismo 5, voor de Playstation 3. Dit spel is inmiddels zes jaar in ontwikkeling en het begint er nu dan eindelijk op te lijken dat het spel geleverd gaat worden. Dan mag je verwachten dat Kazunori Yamauchi, geestelijk vader van de serie, een beetje blij is met het resultaat. Niets ie minder waar. Nu al begint de beste man over de opvolger; GT6 te brabbelen omdat hij "niet blij is met GT5".
Dat heeft een aantal oorzaken. Allereerst de pers. Via de media is namelijk c.a. een jaar geleden uitgelekt dat GT6 karts zou bevatten. Yamauchi was not amused en besloot ze in GT5 te stoppen. Weer een halfjaar ontwikkelingstijd erbij. Toen kwam Red Bull met het lumineuze idee om speciaal voor het spel een auto te ontwikkelen. Het moest de snelste raceauto ooit zijn zonder limitaties. Prima, doen we. De fans wachten toch wel.
Wat echter het allerergste is aan deze hele kwestie is de opstelling en het egoïsme van Yamauchi. Hij bood namelijk zijn excuses aan de fans aan omdat Gran Turismo 5; het grote, langverwachte Gran Turismo 5, niet de hele tijd op 60 Hz kan draaien. Big - fucking - deal! Het menselijk oog ziet niet meer dan 50 Hz dus niemand ziet het verschil. En bovendien kunnen de meeste televisies niet eens omgaan met 60 Hz.
Dan hebben we ook nog het probleem van de content. De belofte van meer dan 1000 verschillende auto's is uiteraard geweldig. Wat blijkt echter? Het zijn voornamelijk opgeleukte modelletjes van de vorige Gran Turismo; inmiddels zes jaar terug. En aangezien graphics en technologie zichzelf sneller ontwikkelen dan de kopkaas van Peter Beense, doet dat het ergste vermoeden.
Het is niet erg als een koffiezetapparaat niet perfect is, het is niet erg als een film niet perfect is, het is niet erg als een spel niet perfect is. Zolang het maar doet waarvoor het bedoeld is; entertainment.
Als dat de huidige problemen van Engeland zijn mogen ze blij zijn. Hier in Nederland hebben we echte problemen. Kamerleden die collega's neersteken, omvallende hijskranen, een superbacterie en Prem Radhakishun. Vooral die laatste is een verhaal apart. Door een recensent van de Volkskrant neer te sabelen als een pedofiel heeft Prem zichzelf verzekerd van de publiekelijke schaamte en een werkgever minder. Prem staat al langer bekend als een van de meest irritante persoonlijkheden, maar nu ging hij dus een stap te ver; aldus heel Nederland. Zijn eigen blaaskakerigheid zat hem in de weg.
Deze week was het Kennisfestival, waar 1500 mensen zichzelf op veel te kleine stoeltjes moesten verbijten terwijl vier zogenaamde "Dragons" hun eigen ego flink opvijzelden. Je kent het programma vast wel; vier investeerders leggen hun stapels met geld op tafel en laten wanhopige armoedzaaiers smeken om een relatief kleine investering om een bedrijf op te starten. Het is een moeilijke tijd voor startende ondernemers, maar een zo mogelijk nog moeilijkere tijd voor de grote bedrijven. Phillips gaat lekker, Sony prima, maar kijk eens naar de grote bedrijven die afhankelijk zijn. Specifiek voorbeeld; de game-industrie. Activision sluit bijvoorbeeld vestigingen omdat, nu ze meer spellen verkopen dan ooit, de ontwikkelingskosten te hoog zijn geworden. De eisen die jij en ik stellen aan een spel zijn hoog en dat kost ze de kop.
Dat kleine ontwikkelaars kunnen blijven bestaan is echter een wonder. Square Phoenix bijvoorbeeld. Of Polyphony digital; misschien wel de kleinste, maar meest gerespecteerde van allemaal. Echter, er is iets wat me van het hart moet. Als rechtgeaard auto-liefhebber kijk ik al een tijdje uit naar PD's paradepaardje; Gran Turismo 5, voor de Playstation 3. Dit spel is inmiddels zes jaar in ontwikkeling en het begint er nu dan eindelijk op te lijken dat het spel geleverd gaat worden. Dan mag je verwachten dat Kazunori Yamauchi, geestelijk vader van de serie, een beetje blij is met het resultaat. Niets ie minder waar. Nu al begint de beste man over de opvolger; GT6 te brabbelen omdat hij "niet blij is met GT5".
Dat heeft een aantal oorzaken. Allereerst de pers. Via de media is namelijk c.a. een jaar geleden uitgelekt dat GT6 karts zou bevatten. Yamauchi was not amused en besloot ze in GT5 te stoppen. Weer een halfjaar ontwikkelingstijd erbij. Toen kwam Red Bull met het lumineuze idee om speciaal voor het spel een auto te ontwikkelen. Het moest de snelste raceauto ooit zijn zonder limitaties. Prima, doen we. De fans wachten toch wel.
Wat echter het allerergste is aan deze hele kwestie is de opstelling en het egoïsme van Yamauchi. Hij bood namelijk zijn excuses aan de fans aan omdat Gran Turismo 5; het grote, langverwachte Gran Turismo 5, niet de hele tijd op 60 Hz kan draaien. Big - fucking - deal! Het menselijk oog ziet niet meer dan 50 Hz dus niemand ziet het verschil. En bovendien kunnen de meeste televisies niet eens omgaan met 60 Hz.
Dan hebben we ook nog het probleem van de content. De belofte van meer dan 1000 verschillende auto's is uiteraard geweldig. Wat blijkt echter? Het zijn voornamelijk opgeleukte modelletjes van de vorige Gran Turismo; inmiddels zes jaar terug. En aangezien graphics en technologie zichzelf sneller ontwikkelen dan de kopkaas van Peter Beense, doet dat het ergste vermoeden.
Het is niet erg als een koffiezetapparaat niet perfect is, het is niet erg als een film niet perfect is, het is niet erg als een spel niet perfect is. Zolang het maar doet waarvoor het bedoeld is; entertainment.
06-11-2010
Abonneren op:
Posts (Atom)
