Vuile leugenaars!

Mensen in een verzorgingstehuis hebben er dagelijks mee te maken; vrijwilligers. Deze mensen doen iedere dag hun uiterste best om ouderen te verzorgen, het naar de zin te maken en te helpen. Bingo spelen, luiers verschonen en digitale televisie installeren, het zijn de normaalste zaken van de wereld voor deze niet betaalde mensen.

Hartstikke knap en meelevend natuurlijk, maar ik heb daar een theorie over. Laat me deze uitleggen. De mens is van nature een jachtdier. Tijdens de oertijd probeerden mannen met grote baarden en tijgervellen allerlei verschillende soorten beesten vakkundig om zeep te helpen, om deze met een paar teentjes knoflook op te peuzelen. Dat ging niet door stiekem op te sluipen en een spuitje in het bizonvel te steken, maar met ouderwetse tools als een hakmes en pijl en boog. De mannen probeerden een zo groot mogelijk wezen te slachten terwijl de vrouwen in de grot bleven en eens per drie weken een setje drielingen de wereld in wierp, zodat de evolutie door kon zetten.

Na een aantal omzwervingen waarvoor ik te weinig heb opgelet bij geschiedenisles komen we aan in de middeleeuwen waar het vooral belangrijk was om een zo groot mogelijk kasteel te bouwen. Grote lansen, vadsige paarden en grote tafels vol met eten waren voor de ridders en koningen ultieme manieren om de vrouwen hun felgekleurde soepjurken uit te laten trekken.

Bij het Romeinse rijk zat het iets anders in elkaar. Door de "uitvinding" van het geld kregen steeds meer mensen de kans om zich qua rijkdom naast de "royals" te werken. In het begin van de renaissance viel dat nog mee, maar hoe verder de mens van Jezus verwijderd werd, hoe meer geld mensen vergaarden. Geld gold als een van de meest ultieme vormen van zelfverrijking. Hoe meer geld, hoe meer status, hoe beter je in het leven stond.

Tegenwoordig is dat iets anders. De grote tegenstellingen tussen arm en rijk bestaan in onze samenleving niet meer. Hennie van der Most heeft geen tien naakte biseksuelen in dienst die hem blauwe druiven voeren op een bedje van gesmolten vinvis. In plaats daarvan racet hij met zijn helikopter tegen een hypocriete autojournaliste. Maar er zijn er meer die dat kunnen. Er zijn er meer die dat doen.

Je kunt je rijkdom tegenwoordig etaleren met het kopen van een Bugatti Veyron, de meest overschatte auto ter wereld, of met de aankoop van vijftien huizen midden op een palmvormig eiland in Dubai. Je kunt je saaie Seats 'n Sofa's bank opleuken met knopen van Olifantentand of de stof vervangen door het schaamhaar van de 33 mijnwerkers die met de kerst vrijkomen. Je telefoon is niet langer een plastic dildo, maar een door Joris Laarman vormgegeven organisme met knopjes. Je huis is ontworpen door Zaha Hadid en het voor het avondeten huur je de altijd gezellige Gordon Ramsay in. 's Avonds kijk je niet naar de televisie maar zit je in je thuisbioscoop in je eentje naar de zoveelste versie van Die Hard te kijken.

Voorheen was macht de absolute vorm van zelfverrijking. In de Middeleeuwen en tijdens het Romeinse rijk waren de hoogste bevelhebbers de machtsbeluste types. Vaak gepaard met een minderwaardigheidscomplex. In de huidige tijd is het echter niet meer om met een paar stalen lansen de macht te grijpen. De drang naar macht heeft dan ook plaats gemaakt voor de drang naar geld. De euro is in de huidige tijd een bakermat geworden voor grootsheid. Mensen die veel geld hebben voelen zich voldaan, trots en belangrijk. Hoe onterecht dat ook moge zijn; Mr. Rooney...

Er zijn echter mindere goden. Voor veel mensen is de welvarendheid van voetballers niet weggelegd, en daarbij het grote geld dus ook niet. Deze mensen hebben een andere manier gevonden om aan hun trekken te komen. Om hun eigenwaarde op te vijzelen zijn ze in de vrijwilligershulp gegaan. Iedereen die op TV komt en verklaart dat hij/zij graag vrijwillig mensen helpt om het leven voor hen makkelijker te maken is een grove leugenaar en moet worden opgesloten. De enige reden dat mensen in de vrijwilliging zitten is zelfverrijking. Het opvijzelen van het eigen ego. Je eigenwaarde opkrikken. Voor deze mensen is een compliment of een lach van een bejaarde geen teken van blijheid of tevredenheid, maar een enorme stoot zelfvertrouwen.

Als BN'er heb je tegenwoordig een maatschappelijke verantwoordelijkheid naar het plebs achter de TV. Denk je zelf dat Alexander Pechtold "oprecht begaan" is met lot van de Pakistanen? Hoe vreselijk de ramp daar ook moge zijn, hij denkt aan de volgende verkiezingsuitslag. Bij het slapen gaan geeft zijn vrouw hem een klopje op zijn schouder omdat hij iets heeft gedaan voor het goede doel. Wij weten dat er heel andere zaken meespelen. Het gaat precies zo bij Sophie Hilbrand, Sander Lantinga en Marco Borsato. Die moet nog iets van zijn waardigheid overhouden na twee faillissementen.

Dat maakt vrijwilligers en BN'ers een setje egoïstische darmen. Of niet? Is het namelijk wel egoïstisch als andere mensen baat hebben bij jouw acties, hoe zeer je eigenwaarde er wel niet door stijgt? Ik weet het simpelweg niet. De cynische kant van mij wil ze graag zo noemen. De niet-cynische kant van mij ook (heb ik wel een niet-cynische kant?), maar op de een of andere manier klopt het niet. Hoe zeer ik de TV-acties en overdreven gezelligheid van RTL4 ook haat, het is wel prettig dat het er is. Of het oprecht is of niet maakt in dat geval niet uit.

Nederland kent meer acteurs dan we denken.