Ironie

Hoe ironisch is het dat de leider van de meest van gedachten veranderende partij van Nederland moet verklaren zat te worden van het gedraai van Wilders? De immer vloeiend communicerende Cohen verklaarde tijdens het debat van afgelopen dinsdag blij te zijn als laatste te mogen spreken voordat er weer een politieke draai van 180 graden plaatsvond. Ik zeg het niet graag, maar ik ben het met hem eens. Sinds de verkiezingen van 9 juli is de PVV twee keer opzichtig van koers veranderd; eerst met het schrappen van het AOW-breekpunt om te kunnen onderhandelen met het CDA en nu over de zogenaamde dissidenten. Over het tijdstip is ook veel te doen. Terwijl de bekendste bejaarde van Nederland iedereen koffie inschonk stopte Ab Klink (eindelijk) met zijn deelname aan de kamer en vond Wilders de tijd rijp om de rechtstaat een schop te geven.

Al deze ontwikkelingen zorgde voor een heerlijk debat, ook al was het die naam eigenlijk niet waard. De onmacht en angst van de linkse partijen en het arrogante gedrag van de rechtse partijen maakte dat het debat inhoudelijk niet veel verder kwam dan de term "Mooi" wanneer Cohen voor de miljoenste keer zichzelf vrij probeert te pleiten. Amusant om naar te luisteren, maar om nu te zeggen dat het de formatie verder helpt; nee.

Ik krijg echter het idee dat er een paranoïde sfeer begint te ontstaan bij voornamelijk D66-leider Pechtold. Voornamelijk de constante ondervraging van Kees van der Staaij van de SGP deed erg wanhopig aan. "Zou de SGP dan toch gaan meegedogen? Nee toch, hoe kunnen ze dat doen. D66 is er toch...?!?! Hij heeft niet meegedaan aan de Pakistan-actie, krijg ik daar nu niets voor terug?" Het kwam over alsof Pechtold vermoedde dat er binnenskamers stiekem werd valsgespeeld, terwijl je voor echt valsspelen naar iets heel anders moet kijken... Ferrari.

Het moge bekend zijn dat het steigerende paard weer eens heeft laten zien waarom ze naast een van de meest geliefde, vooral het meest gehate team zijn uit de Formule 1. Met zeer opzichtige teamorders werd de arme Felippe Massa de zege ontnomen tijdens de race op Hockenheim dit jaar. Alonso moest winnen, hij maakte immers nog kans op de wereldtitel. Nu ben ik net zo dol op Alonso als op nierstenen dus heel objectief ben ik niet, maar ik ben serieus van mening dat ze hem zijn superlicentie hadden moeten ontnemen. Dit is nu de tweede keer dat hij betrokken is geweest bij de manipulatie van een race maar blijkbaar denk hij net zo onaantastbaar te zijn als Michael Schumacher in gloriedagen.

Dat is hij niet. Michael Schumacher kan in Turkije met gemak twaalf maagden de pitbox insleuren zonder dat er een iemand naar kraait, maar Alonso heeft die gave niet. Gelukkig.

Het vervelende is echter dat Alonso en Ferrari beiden altijd hun zin krijgen. Naar aanleiding van een schandalige actie van Schumacher en Barichello tijdens de wedstrijd in 2002 op het circuit van Oostenrijk, is er besloten een regel in te voeren die teamorders verbied. Als rechtgeaarde fan word je daar blij van. Na bijna twee uur sport is het toch fijn om te zien dat er op een volwassen en verantwoorde manier wordt omgegaan met je vak. Tijdens de laatste minuut van een voetbalwedstrijd scoor je toch ook niet snel een eigen doelpunt om zo een moeilijkere tegenstander te ontlopen tijdens een poulfase?

Het vervelende voorval wil echter dat we in de Formule 1 te maken hebben met een enorme sloot ego's. Schumacher heeft er een eigen pitbox voor gereserveerd en de aloude Raikkonen kwam er iedere race een extra vliegtuig mee. Schumacher lijkt echter meer in zichzelf gekeerd (ondanks de acties op de baan) en Hamilton en Button lopen er simpelweg niet mee te koop. Bij Alonso ligt dat anders. Zowel op de baan als ernaast laat hij zich kennen als een enorme huilbaby die gaat lopen huilen als er iemand voor hem rijd. Zijn enorme ego heeft al aardig wat teamleden gekost (Piquet, Hamilton, Truli) en Massa zal de volgende zijn. Geen enkele sportman word voor zijn plezier tweede; je eerste plaats dan ook af moeten staan aan een jankende baby achter je is dan ook al snel de doodsteek voor een werkgever.

Zie het als de promotie waar je lang voor hebt moeten werken, maar je opeens af moet staan voor Frederik, de monteur van de raamkozijnen.

Het moet echter gezegd dat deze lagen van ironie mij echter vaak bevallen. Zo ook de reparaties aan mijn Volvo 480. Ik moet eerlijk bekennen, ik hem de excentrieke coupe sinds januari en sindsdien heeft hij me altijd overal gebracht, maar wel met de nodige problemen. Zo begon het met de koppeling. De ruitenwissers. De gasveren van de kofferklep. De elektrische ramen. En dankzij de hulp van de buurman heeft de motor mijn tijd overleefd. Mijn tijd met de 480 is echter voorbij. De APK-keuring kwam eraan en de lijst met mankementen groeide aanzienlijk. Waterpomp, remschijven rondom, handremkabel, banden rondom etc. Het werd dus tijd om naar een opvolger te kijken.

Die is inmiddels gearriveerd in de vorm van een Fiat Barchetta. Aan het bootje hangt echter een fijne sneuf ironie. Voordat de Fiat afgeleverd werd kreeg hij namelijk een volledige onderhoudsbeurt, wat neerkwam op reparaties die grotendeels gelijk zijn aan degene die op de Volvo moesten gebeuren.

Wil dat zeggen dat ik weer een onderhoudsgevoelige auto heb gekocht? Ik weet het niet. De Fiat ziet er showroomvers uit en voelt degelijk en stevig, maar de tijd zal leren of het imago van de Barchetta word bevestigd. Tot die tijd ga ik lekker rondrijden in de laatste zonnestralen.

Ook al heeft het tot nu toe alleen maar geregend...

Ironie...