Als groot liefhebber van alles wat met nieuws te maken heeft kun je niet om enkele oude en nieuwe media heen. Twitter en ik gaan niet samen, maar het internet an sich is van alle nieuwe media uiteraard de meest belangrijke. De laatste tijd is er echter een medium waar ik veel meer van ben gaan houden; de tv. Specifiek; de NOS.
Ik ben zeer sportief. Er is niets zo mooi als thuis op de bank met een biertje zitten kijken hoe andere mensen zich te pletter zweten. Je kunt je dan ook voorstellen dat ik met veel plezier overdag naar de Tour de France en 's avonds naar het WK zit te kijken. Er zijn echter twee programma's waar ik ieder sportevenement naar uitkijk; de Studio Sportzomers.
Jack van Gelder vanuit Zuid Afrika en Mart Smeets vanuit Frankrijk. Twee praatprogramma's waar voor de neutrale toeschouwer geen zier aan te beleven valt. Zeker zonder enige feeling met de sport zullen deze twee dure zendtijdvullers je totaal niet aanspreken. Maar ik vind het heerlijk. Het verschil tussen de twee is ook opmerkelijk. Waar Jack met zijn gasten graag diep in de materie van het voetbal graaft, bij voorkeur ook iedereen tegelijk, daar duikelt Mart het liefst oude beelden op. Met de bijbehorende anekdotes van de renners zelf. Bij Jack drink je bier. Bij Mart rode wijn of whiskey.
Zorg overigens wel dat je dronken bent voordat Jan Mulder begint te bellen. Als je niets zinnigers hebt te melden dan de quotes van een ander, hou dan gewoon je bek.
Wat de Sportzomer-programma's echter kenmerkt is de wisselwerking tussen mensen uit de sport en de liefhebbers. Die laatste groep mensen zijn het interessantst. Liefhebbers van de sport, net zoals jij en ik. Allen lopen ze daar rond en je buik vult zich met afgunst. Kijkend naar de beelden, hopend op de uitnodiging van Mart om zelf eens in de grote tombola van knokkende renners rond te lopen. Komen zal die niet, wij moeten tekenen voor een plekje langs het parcours waar de renners binnen 20seconden voorbij gestoven zijn.
Dan kan er maar beter een valpartij zijn, heb je nog wat meer tijd om te observeren.
Deze programma's brengen een gevoel over. Of dat gevoel je nu aanstaat of niet. Het is televisie op een manier zoals alleen de NOS dat kan maken. Het gevoel achter de sport. Het gevoel achter de etappe. Het gevoel achter de renners. Dat soort emo-tv hoef je niet te verwachten bij de nieuwe programma's van RTL en SBS.
Daar gaan we weer, denken we dan. Holland Got Talent. Na lang gesteggel tussen SBS en RTL zien we een hoogst irritante Robert ten Brink achter de coulissen de kandidaten imiteren, terwijl deze hun best staan te doen voor een nog typische SBS-jury. Het hele programma ademt sowieso een nare SBS-sfeer waar menig mens onpasselijk van wordt. X-Factor ademt Amerikaanse grootschaligheid. HGT puur amateurisme.
Ik weet niet waar dat in zit. De opzet van het programma is overduidelijk geschoeid op dezelfde leest als X-Factor, maar op de een of andere manier heb ik het idee dat ik naar een goedkoop circus zit te kijken. Ik mis alleen de tijger die na een slechte auditie het hoofd van de deelnemer opeet.
Het moge bekend zijn dat ik een fan ben van gekke mensen. Niet gek in de zin van oranjekoorts, die mensen zijn overduidelijk geschift, maar gek in de zin van hobby's. Wie komt er in godesnaam bij om zilver geschminkt op een setje trommels te gaan slaan? En Paay loopt er nog warm voor ook. Soort zoek soort zullen we maar zeggen. Je moet immers iets doen om op te vallen.
Huisvrouwen die opeens opera blijken te kunnen zingen en huisvrouwen die opeens geen opera blijken te kunnen zingen. Veel intelligenter dan het gemiddelde optreden van een Spar-medewerker wordt het niet. Wel net zo irritant.
Een hoop kennissen vragen mij waarom ik uberhaupt naar zulk soort programma's kijk. Het antwoord is eigenlijk heel simpel; de mens. Het is fascinerend om te zien waar de mens zich mee bezig houd en wat voor rare illusies mensen zichzelf in het hoofd halen. Wat voor rare hobby's mensen hebben en hoe ver ze daarin doordraven. Het is inspirerend, amuserend en vooral verbazingwekkend hoe ongelofelijk debiel sommige menswezens wel niet zijn.
Ik vind het heerlijk om te zien en daarom zoek ik de komende weken de broedplaats van gezellig gekke mensen op. Bekend van fenomenen als Cosplay en Banzai; de volgende edities komen vanuit Tokyo, Japan.
Mata ato-de!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten