All heil to the Germans!

De wereld staat op zijn kop. Alles is anders. Niets is meer zeker.

Er zijn twee behoorlijk treffende voorbeelden voor deze stelling. De eerste; de Tour de France is in Rotterdam. Hartstikke leuk voor de regio natuurlijk. Vanaf Rotterdam via enkele eilandjes naar Brussel. Honderden mensen komen van heiden en verren naar Rotterdam, het treurige Brielle en Hellevoetsluis om een halve seconde lang honderdachtennegentig kwijlende steroïdenkanonnen voorbij te zien komen. Stijf van de dope en levend in een roes. En dan hebben we het nog niet eens over het publiek.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben een volhardende Tour-kijker. Zeker als je met een belachelijke ziekte op bed ligt is er niets zo rustgevend als honderd mannen zich tegen een berg op te zien werken, wetende dat ze morgen hetzelfde moeten doen. Dan heb jij het zo slecht nog niet.

Mijn probleem is echter de locatie. Het is de Tour de France. Wat doet die dan in godsnaam in Rotterdam? Zijn wij stiekem overgenomen door die schijnheilige nationalisten, of is het veelvuldig gebruik van de woorden bureau en croissant genoeg aanleiding voor de Fransen om Nederland als een deelstaat te zien?

Hoe kijken ze in dat opzicht wel niet tegen Engeland aan, waar de Tour drie jaar geleden startte?

Nederland heeft er nogal een handje van internationale evenementen naar zich toe te trekken. Geweldig natuurlijk, maar waar blijven de echt leuke Nederlandse evenementen? Het lijkt me sterk dat we ooit een start van het wereldkampioenschap sjoelen in Roemenië zullen meemaken.

Tweede voorbeeld is het voetbalspel van Duitsland. Als je Duitsland zegt, zeg je automatisch "degelijk". De auto's zijn degelijk, de snelweg is degelijk, de gebouwen zijn degelijk, de opleidingen zijn degelijk. De mensen zijn er degelijk. Zelfs na vijf liter bier. Daar raak je immers wel aan gewend na papa's alcoholtraining vanaf je 5e jaar.

Het voetbal van Die Mannschaft was ook altijd degelijk. No-nonsense voetbal vergelijkbaar met het huidige spel van het Nederlands elftal. Onooglijk is een beter woord. Frivoliteit zit er wel in, maar je moet enorm je best doen wil je het eruit krijgen. Hoe anders is het nu. Duitsland speelt Argentinië op een weergaloze manier van de mat. Frivoliteit troef, al het hele toernooi lang. Er zit samba in die bierbuiken!

Een enorm verschil met Oranje. Ookal was het gisteren tegen Brazillië best indrukwekkend, heel overtuigend was het nog steeds niet. De tegenstanders worden niet van de mat gespeeld. Sneijder scoort een keertje en het is gebeurd. Leunen op de verdediging door matigjes aan te vallen. Van Marwijk straalt dat tijdens de wedstrijden ook uit. We scoren er eentje en het is gebeurd. Staan we achter? Scoren we er toch twee?

Nederland voetbalt te degelijk. Bloedeloos. Doen wat het moet doen, maar ook niets te veel, zelfs niet tegen Brazillië. De reclame van Nike zegt daar eigenlijk vrij veel over. We zien Van Bronckhorst, Van der Vaart en Sneijder trainen en zichzelf aankijken, terwijl enkele stoere leuzen voorbij komen.

"Vecht als leeuwen"
"Bloed oranje"
"Steel de harten van de tegenstander"

En juist dat laatste deed Nederland de afgelopen jaren geweldig. Ga liever strijdend ten onder dan bloedeloos. Dat deed Van Marwijk veranderen. Het resultaat is er, maar de intresse van de toeschouwer niet.

Maar van Marwijk staat voor lul. Van Basten staat voor lul. Advocaat staat voor lul. Joachim Löw heeft namelijk bewezen met "zijn" Duitsland, dat samba-voetbal wel degelijk geweldig mooi, maar ook uitermate degelijk kan zijn. Het is niet langer mooi of doeltreffend. Duitsland kan het allemaal.

Het is de wereld op zijn kop.

Heerlijk!