Serie

Het lijkt wel of we er steeds meer moordenaars bij krijgen, of dat ze in ieder geval meer in het nieuws komen. Neem het RTL journaal van woensdag. Het eerste bericht gaat over de politiek, maar daarna komen Joran van der Sloot en Derek Bird vrolijk voorbij. De eerste een compleet gestoorde ladykiller, de tweede een compleet gestoorde taxichauffeur. Zie de overeenkomst.

Ik snap die Van der Sloot niet. Allereerst wordt 'ie ervan verdacht Natalee Holloway vermoord te hebben. Laten we het houden op verdacht, want bewezen is het (nog) niet. Dan zou je verwachten dat hij zich wel koest houd om de verdenkingen te doen vergeten. Maar nu is er in Peru dus een videoband opgedoken waarop te zien is dat Van der Sloot een dametje mee een hotelkamer in neemt. En daar later alleen uit komt, de mevrouw met een aantal messteken, schaafwonden, nekbreuken en een hoofdtrauma achterlatend. Hij is officieel nog verdacht, maar hij heeft wel maar vast de taxi naar Chili genomen.

Geflipte, verwende partyboy moord erop los in ieder denkbaar deel van de wereld. Aruba, Peru, Chili, Argentinië; de enige plek waar 'ie nog niet is geweest lijkt wel de sm-kamer van Rita Verdonk.

Zou overigens wel bijzonder scary zijn als ze die zou hebben...

Zou me tegelijkertijd ook niets verbazen...

Als taxichauffeur heb je natuurlijk ook geen fijn leven, maar om nu gelijk twaalf mensen af te schieten gaat wel wat ver. Hou het dan bij reeën of vogels, daar hebben we tenminste nog wat aan. Kunnen ze je taxi ook niet meer onder schijten.

Wat ik begrepen heb is dat iemand vanaf drie moorden een seriemoordenaar is. De definitie leert echter dat er een klein nuanceverschil is tussen massamoordenaar en seriemoordenaar; bij een seriemoordenaar sprake is van levensberoving met voorbedachte rade. Echter, bij een massamoordenaar worden meerdere mensen tegelijkertijd van het leven beroofd, zónder voorbedachte rade, op eenzelfde wijze.

Een betere omschrijving van socialisme komt er niet.

Wat ik me echter afvraag is of je als werkgever ook als massamoordenaar te boek kan gaan. In China hebben zestien werknemers van Foxconn zelfmoord gepleegd zodat de nabestaanden tien jaarsalarissen uitgekeerd krijgen. Dat doen ze niet zomaar. Dan moeten de arbeidsomstandigheden bij dat bedrijf zo verschrikkelijk slecht zijn dat zelfs Gerard Spong ze niet wil verdedigen.

Foxconn heeft nu maar netten onderaan het trapgat opgehangen, zodat er geen mensen meer vanaf springen. Tsjah, een netje, dat gaat helpen als je met 150 km/h naar beneden komt zetten vanaf dertien meter hoog.

Wat me echter als Sony-fanboy meer is opgevallen, is dat Sony samen met een hele rits andere bedrijven, blijkbaar niets afweet van de leefomstandigheden bij Foxconn. Nokia, HP, Apple, Dell en Nintendo hebben allemaal een onderzoek ingesteld naar de arbeidsomstandigheden. Nu wil ik niet lullig doen, maar is het niet heel normaal dat je als bedrijf regelmatig je resources natrekt, zodat je je niet met iets verkeerds inlaat? Als je een pak yoghurt koopt kijk je toch ook naar de datum? En naar de slijmerige brokken.

Je maakt mij niet wijs dat er tijdens de (jaarlijkse?) inspectie van Sony nergens iets te merken was van de vele zelfmoorden in het gebouw. Witte, strak getekende poederlijnen zijn immers moeilijk te negeren; al helemaal niet als je Jorinde Moll heet. En als bloedsporen je ontglippen mag je ook met je plasje naar de dokter. Een neergepletterd lijkje lekt nogal.

Nu zijn dat allemaal zaken die je op kunt ruimen achteraf (hoe rot is je leven dan?), maar er zijn natuurlijk ook tekens die je op kunnen vallen voor de daad geschied. De zogenaamde suïcidale kenmerken. Het herhaaldelijk kijken naar House Vision bijvoorbeeld; en de daarbij behorende rode vlekken in de broek. Of, iets opvallender, een slijptol of boormachine tegen je hoofd.

In die context klinkt een avondje Joran zo slecht nog niet...